Ruziemaken met Cassius Catastrofus

Eergisteren zette ik de TV aan viel midden in de discussie met Mei Li Vos zonder dat ik wist waar het over ging. Ja ruzie met Geert Wilders, wat is er nieuw? Al snel vond ik de aanleiding. Vos betoogt op Joop dat de PVV niet waardig is om aanwezig te zijn bij de 4 mei herdenking want in het partijprogramma staat dat zij op 4 mei: de slachtoffers van het (nationaal) socialisme herdenken Mijn eerste gedachte was: Mei Li Vos is in de val gelopen. Zij doet precies wat Wilders en Bosma willen: die provoceren door gemene insinuaties te doen, die net op of over de grens van het betamelijke zijn. In eerste instantie denk je dat de schrijver van de PVV-teksten, Martin Bosma, de zoveelste tekstuele provocatie heeft gedaan. Wat is er makkelijker scoren als socialistenhater dan het woord ‘nationaal’ tussen haakjes te zetten? Filosoof Rob Riemen signaleerde het ‘woordgrapje’ al vroeg in zijn boek ‘De eeuwige terugkeer van het fascisme’, maar bijna iedereen heeft er vorig jaar overheen gelezen. De PVV presenteerde haar programma op 23 april, en op 4 mei vorig jaar zat ik in de Nieuwe Kerk naast Fleur Agema, de nummer twee op de lijst. Ik wist toen niet dat zij wat anders zat te herdenken.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.