Tim Burton die Alice in Wonderland verfilmt. Klinkt als een match made in heaven. De gothische esthetiek die we kennen uit films als Sleepy Hollow, zijn Batman-films, Sweeney Todd en Edward Scissorhands is perfect om het legendarische boek van Lewis Caroll tot leven te wekken.
Maar het was niks. Het zag er schitterend uit, maar meer liefs kan ik er niet over zeggen. Om redenen die mij niet geheel duidelijk waren, had men besloten om de film dertien jaar later te laten afspelen, op de dag dat Alice zich gaat verloven met een man die ze niet zo heel leuk vindt. Dertien jaar nadat ze voor het eerst droomde dat ze in een konijnenhol viel en in Wonderland terechtkwam, rent ze weer een konijn achterna en valt ze weer in een konijnenhol en komt ze weer in Wonderland terecht waar de blauwe rups en de Mad Hatter en de Maartse Haas en weet ik veel wie allemaal weer allerhande rare gesprekken met haar hebben.
Ze hebben al die tijd op haar gewacht om verlost te worden van de wrede Hartenkoningin die van iedereen het hoofd eraf wil. Er gebeuren de nodige vreemde dingen en alles heeft z’n eigen logica, maar uiteindelijk heeft het evenveel om het lijf als, wat zal ik eens zeggen, Matthijs van Nieuwkerk die naakt voor de spiegel zijn vetrolletjes checkt.
Halverwege de film herinnerde ik me trouwens weer dat het boek mij ook maar matig kon boeien.