Na het nieuws over de dood van Lisa uit Abcoude had het alleen over mannengeweld tegen vrouwen moeten gaan. Maar nog voordat er iets bekend was over motieven of omstandigheden, stond er al in de stukken: de verdachte woonde in een azc. Alsof dat het doorslaggevende detail was. Alsof de verblijfstatus van een verdachte relevanter is dan de simpele, gruwelijke constatering dat er opnieuw een vrouw is vermoord. Door een man.
Die reflex van de media is geen neutraal verslag, maar een keuze. Het vergrootglas gaat niet op de moord, niet op de structurele patronen van geweld, maar op de verblijfplaats van de verdachte. Daarmee wordt het kader meteen gezet: dit gaat over migratie, dit gaat over asielzoekers. Het voorzetje wordt gretig opgepakt door Wilders en de rest van extreem-rechts. Gevolg is dat het publieke gesprek zich verlegt van femicide naar vreemdelingenbeleid, alsof vrouwenlevens slechts voetnoten zijn bij de vraag of azc’s wel of niet wenselijk zijn.
Want de suggestie dat femicide een importproduct is, dat we zonder azc’s geen vermoorde vrouwen zouden hebben, is een leugen. De statistieken laten keer op keer zien dat vrouwen gevaar lopen in elke omgeving: in villawijken, studentenhuizen, rijtjeswoningen. Bij bekenden. De rode draad is niet nationaliteit of verblijfsstatus, maar een mannelijke dader en vrouwelijk slachtofferschap.
Door bijna automatisch “asielzoeker” te melden, worden bestaande vooroordelen bevestigd en versterkt. Tegelijk verdwijnt het wezenlijke gesprek naar de achtergrond: dat vrouwen structureel onveilig zijn door mannengeweld, en dat dit geweld niet ophoudt bij de grens. Het probleem zit in onze cultuur, niet in die van de ander: in de opvattingen over bezit, macht en mannelijkheid.
Daarom zijn de acties zoals van de Dolle Mina’s weer broodnodig. Om de focus weer terug te brengen waar deze hoort. En hem daar te houden. Maar het kan niet alleen op de schouders van vrouwen rusten om zich te verzetten tegen hun eigen onderdrukking en onveiligheid. Het is hoog tijd dat mannen, die tot nu toe vaak zwijgend toekijken, zelf initiatief nemen. Niet alleen door het geweld van anderen te veroordelen, maar door hun eigen rol in standhoudende patronen te onderzoeken en actief te doorbreken. Want zolang de strijd tegen femicide een vrouwenzaak blijft, blijft de cultuur die het mogelijk maakt onaangetast en hoeven we ons geen illusies te maken: Lisa zal niet de laatste zijn.
Wil je zelf ook iets doen? Doneren kan hier.
