Er is ophef ontstaan in de Tweede Kamer. De Kamer vindt namelijk dat de nieuwe emancipatienota van minister Plasterk zich teveel focust op de vrouw. De nota wekt de indruk dat de verantwoordelijkheid van emancipatie vooral ligt bij vrouw. Mariëtte Hamer van de PvdA verwoordt het alsvolgt: “Mannen zullen meer zorgtaken, onbetaalde arbeid en mantelzorg op zich moeten nemen om vrouwen in staat te stellen een goede carrière te ontwikkelen”
Maar mannen worden niet geheel ontzien: zo staat in de nota dat jongens afmoeten van het beeld van vrouwen als lustobject. Proest. En dat vrouwen meer kansen moeten krijgen zich te ontplooien. Gniffel.
Ik zie de hand van de CU duidelijk terug en heb medelijden met Plasterk. Maar goed, daar wil ik het verder niet over hebben. Ik geloof er namelijk niets meer van dat vrouwen in Nederland geen gelijke kansen hebben. Er zijn inmiddels zat beroepsgroepen waarin vrouwen in de meerderheid zijn. Daarom de volgende stelling voor vandaag:
Vrouwen krijgen al gelijke kansen, ze pakken ze alleen niet
Reacties (14)
Eens met de auteur. Ik denk dat de oorzaak beter gezocht kan worden bij hetgeen vrouwen goed in zijn: klagen!
Op dit moment krijgen vrouwen veel meer vrije dagen en andere compensatie na het krijgen van een kind. Ook hebben (gescheiden) mannen veel minder rechten wat de kinderen betreft.
Dat gelijktrekken zal het ‘automatisme’ waarmee vrouwen hun carriere opgeven ipv dat mannen dat doen tegengaan. Pas dan hebben vrouwen en mannen gelijke kansen en zullen op den duur evenveel vrouwen als mannen voor de hogere functies in bestuur- en bedrijfsleven solliciteren.
Houden zo! Slapende honden kan je beter niet wakker maken.
Het onderwijs schijnt ook te verw… vrouwen: een ruime meerderheid van de pabo studenten is vrouw: de studie schijnt mannen (en ook allochtonen) niet aan te staan omdat de nadruk ligt op kinderen opvoeden ipv kennisoverdracht.
Vervolgens wordt in de klassen daar ook de nadruk op gelegd. Stoeien wordt te vroeg afgekapt en rekenen schijnt ook meer taal-inslag te hebben. Nu begrijp ik dat ik een beetje stereotypen aan het uitdragen ben, maar ik hoor het verhaal uit meerdere hoeken.
Zo lang er niet een min of meer gelijke hoeveelheid vrouwen (als mannen) in topfuncties in ons bedrijfsleven zit, is er van kansengelijkheid niets te zien. Als er kansengelijkheid was, zouden de verhoudingen aan de top heel anders liggen (nog steeds meer mannen, omdat een groter deel van de vrouwen de carriere af of onderbreekt, maar niet in zo een scheve verhouding als nu het geval is).
PS: ook vroeger waren er altijd al een heleboel beroepen, waarin vrouwen oververtegenwoordigd waren: prostituee, schoonmaker, typiste, secretaresse, kinderjuffrouw, enz, enz. Het niveau van de meeste van die beroepen geeft ook al aan, dat van kansengelijkheid blijkbaar geen sprake is. Het is niet meer zo erg als vroeger, maar net doen alsof het niet meer bestaat is struisvogelpolitiek.
@5 ik vind het een beetje BS om de top van het bedrijfsleven te nemen als maat voor de maatschappij.
#6: OK. Vervang in mijn vorige reactie waar toepasselijk de ondervertegenwoordiging in de top van de maatschappij door oververtegenwoordiging in de lagere regionen. het argument blijft hetzelfde. In de top van het bedrijfsleven is het alleen beter zichtbaar. De beroepen, die ik in de PS van mijn vorige reactie heb genoemd, bestaan nog steeds en wie vormen er nog steeds de grootste groep in die beroepen? Het PABO voorbeeld, dat al eerder werd genoemd is daar nog een bewijs van. Niet alleen studeren er op de PABO meer meisjes dan jongens (wat bij lerarenopleidingen al veel minder evident is), ook op de basisscholen zie je nog steeds dezelfde onderverdeling als vroeger (wederom: in iets mindere mate, maar verdwenen is het verschijnsel niet), dat in de onderbouw vrijwel uitsluitend les wordt gegeven door ´juffrouwen´ en dat in de bovenbouw mannen veel beter vertegenwoordigd zijn (terwijl de dames toch al heel lang oververtegenwoordigd zijn op PABO´s).
Opmerkelijk, die voorspelbare lullige reacties. “Vrouwen kunnen beter klagen”. “Vrouwen krijgen langer zwangerschapsvergoeding”. Dat sterkt mij in mijn overtuiging dat het niet zozeer tijd wordt om mannen te dwingen om vrouwen te helpen bij hun emancipatie, alswel dat het tijd wordt om mannen te helpen om wat traditionele taken los te laten.
Ik geef die mannen met hun zure geluiden gelijk: ik denk dat vrouwen dankzij al die feministische golven heel veel meer mogen dan mannen. Het is nu tijd dat mannen eens wat meer gaan mogen. Dat mannen ook mógen thuisblijven en voor de kinderen zorgen. Dat ze ook de rol van kostwinner aan hun partner mógen overlaten. Ik ken een hoop vaders die daar graag in gestend zouden willen worden, al was het maar tegen de druk van hun werkgever ? en hun vrouw.
Het resultaat is misschien wel hetzelfde als wat de dames politici beweren in de Tweede Kamer, maar de insteek is heel anders. Tijd voor een heel nieuwe emancipatiebeweging.
@8: precies mijn punt Ace.
Wanneer de maatregelen waar in #2 op gewezen wordt worden gelijkgetrokken (voor zover wenselijk) blijft er vooral een groot gebied over waar veel sociale taboes regeren; erfenis uit verzuilde tijd.
Daarnaast moet de algemene ondersteuning voor werkenden nog aanzienlijk verbeterd, kinderopvang ziekenhuizen etc. etc.
Ons hele systeem gaat er nog steeds vanuit dat er overdag iemand thuis is..
Een internationale bijdrage aan deze jaren 70 discussie (we zaten er toen middenin he)
Islamitische landen lopen achter bij het tegengaan van vrouwendiscriminatie. Vrouwen in islamitische landen vinden moeilijker een baan, komen minder makkelijker in de politiek en worden minder snel gelijkwaardig beloond dan in de rest van de wereld. Dat blijkt uit een rapport van het World Economic Forum, dat de positie van vrouwen in 128 landen onderzocht.
Voormalige sovjetstaten met een islamitische meerderheid, zoals Azerbeidzjan en Kirgizië, staan halverwege de lijst, maar bijna alle landen uit het Midden-Oosten staan bij de laagste dertig procent. Pakistan, Tsjaad en Jemen staan onderaan de lijst.
Hoewel vrouwen op het Arabisch schiereiland in bijna gelijke mate toegang hebben tot de gezondheidszorg en het onderwijs als mannen, worden hun politieke en economische mogelijkheden volgens Zahidi nog steeds beperkt.
Dames, er is nog een boel te doen….
@11 Precies, er is nog een hoop te doen!
Er is nog zeker een tijdje positieve discriminatie* nodig om meer vrouwen in topfuncties te krijgen. Topfuncties worden nu vooral bekleed door mannen. Zelfs in branches met gelijke man/vrouw verhoudingen, is de directeur meestal een man. Daardoor wordt er bij een vacature als vanzelfsprekend aan een man gedacht, en zien meisjes zichzelf niet snel in een topfunctie omdat er weinig rolmodellen zijn.
@6 Waarom is de man/vrouw verhouding in topfunties geen maat voor emancipatie?
*Voor diegenen met een allergische reactie op de woorden ‘positieve discriminatie’: daarmee bedoel ik dat er een vrouw gekozen wordt bij gelijke geschiktheid. Een minder geschikt persoon aannemen omdat ze vrouw is, lijkt me niet slim.
Las een tijdje geleden een mooi artikeltje over emancipatie, in de VS en EU.
De EU met 100.000 leuke, prettige regels lukt het niet om meer vrouwen in de top te krijgen als in de VS. Het tegenovergestelde juist. Dus, al die onzin (kinderopvang, extra verlof, etc.) afschaffen.
Misschien was zonder die regels het verschil nog wel groter.