Shit happens

3e aflevering in de serie “Polska Revisited”
Net nu ik hieronder door “de redactie” als veelschrijver word getypeerd, heb ik al dagen geen woord meer gepost. Maandag ga ik geheel en al vrijwillig de geheel en al gratis griepprik afhalen, om de dag erna geveld te worden door hetzelfde virus. Kan gebeuren, nietwaar. Wat gesnotter op zijn tijd is nooit weg, effe jezelf zielig voelen en wat pakken tissues wegwerken. Drukt je weer op het feit dat tussen ziek en gezond werelden van verschil bestaan.
Maar dan een foontje uit het Poolse: vriendin meldt zich vanuit het plaatselijke hospitaal. Blijkt dinsdagochtend al kotsend en waggelend net de voordeur van de huisarts gehaald te hebben. Van daaruit linea recta per ambulance naar het ziekenhuis. Onderwijl zit ik ergens in het afgelegen Drenthe mezelf te verbijten in een trance van opperste gedachten aangaande een keur van virusverwensingen.

Dit gaat zo niet, denk ik in een helder moment en begin vervolgens aan een extreme paracetamolkuur, goed voor 6000 mg van het spul binnen pakweg 20 uur. Woensdagavond lijkt het pleit beslecht: neuzen lopen niet meer en de rode ogenreductie lijkt aan te slaan. Snel de kar volgegooid met mijn reizende technologiepakket, waaronder laptop, 2e flatscreen en een paar koffers met extern aansluitspul.
Donderdagochtend start de reis naar Polen, 800 km in negen uur en dan meteen naar de betonnen kolos dat in Poznan ziekenhuis heet. Niets gezien onderweg, alleen maar gedaan wat mijn Tumtum aan navigatie-boodschappen doorgaf. Ze heeft net een lumbaalpunctie achter de rug en een tomografie staat haar nog te wachten. Bloed is goed, maar nog geen idee wat de oorzaak dan wel is van die evenwichtsstoornissen.
In haar woning wacht haar kat mij op; zij is vervuld van eenzaamheid. Hier ben ik dan, terug op een flat drie hoog, met uitzicht op herfstige bomen en andere eenvormige flats die in de dikke mist schuilgaan. Zij daar en ik hier in grote ongewisheid over wat komen gaat. In het weekend liggen alle onderzoeken stil en dus is het wachten op de maandag. We zoeken het beiden nu maar even in berusting. Shit happens.