De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Fixed::context is het laatste album dat de post-rockband Labradford maakte, ruim twintig jaar geleden. Het eerste van de vier nummers is lang, 18 minuten, maar ook het meest de moeite waard vanwege de langzame opbouw en omdat het meer is dan wat je wellicht verwacht van post-rock.
Het album Techxodus is de epiloog van Assembling a Black Counter Culture, een boek over techno en de relatie met Zwarte geschiedenis in America van DeForrest Brown, Jr., die onder de naam Speaker Music muziek maakt. Het is ook een album in de traditie van Drexciya-mythe. Geen techno zoals ‘wij’ Europeanen het maken en luisteren, maar “Black music that sounds technological, rather than music made with technology.”
Welke band droomt er nou niet van een dakconcert te geven met Bruce Springsteen als achtergrondmuzikant?
Deze ode aan een dag in het leven van een vakkenvuller klinkt al bijna als hip-hop.
Het was 1981, Thatcher was net aan de macht en Groot-Britannië zat juist in een recessie.
Soms kom je op bands door de covers van andere artiesten. Zo vond ik ‘Strange Little Girl’ van The Stranglers door een versie van Tori Amos.
Die spreekt me trouwens meer aan. Zit net wat strakker in elkaar.
Trudy and the Romance is een retroband uit Liverpool, die haar inspiratie haalt uit de jaren ’50, met een beetje doo-wop en garage punk om het interessant te houden.
Een sarcastisch marsliedje over het zelfbeeld van koloniale mogendheden.
PJ Harvey neemt hier specifiek de VS en Groot-Britannië op de korrel, maar het is natuurlijk net zo goed toepasbaar op hoe Rusland haar imperiale ambities handhaaft.
Bluesrocker Eric Gales weet ook wel hoe hij zijn gitaar moet laten janken. Hij leerde de gitaar ondersteboven bedienen van zijn oudere broer, die linkshandig is.
In 1519 zeilde de Spaanse veroveraar Hernán Cortez vanuit Cuba naar het Zuid-Amerikaanse vasteland. In twee jaar tijd zou hij het Azteekse rijk in wat nu Mexico heet onderwerpen
De ronkende gitaarsolo van Mick Ronson, de schallende saxofonen en Bowie’s virtuose uithalen maken dit een gedenkwaardig stukje Americana.
Een stampend technoplaatje voor de dinsdagavond? Ja wacht, niet zomaar techno, maar politieke techno. Paula Temple wil met het nummer ‘Colonize’ verbeelden “what it would sound like to resist the control systems we encounter every day, to refuse standardisation and covert forms of colonization.” Meer van dit? In 2019 maakte ze een heel album vol met (stampende) politieke techno, Edge of Everything.
Voor het album Utility stelde (Sam) Barker – een bekende uit de Berlijnse technoscene – zich tot doel om dansbare elektronische muziek te maken zonder de percussie centraal te stellen, omdat hij constateerde dat mensen op de dansvloer nog slechts als Pavlov-honden reageren zodra ze de zo bekende en vertrouwde drums horen. Dat betekent absoluut niet dat er geen ritme meer in zijn muziek zit, maar het nodig zeker wel uit om je lichaam eerder melodieus dan puur ritmisch te laten bewegen.