De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Een van de dingen die de televisieserie Knight Rider uit de jaren ’80 zo goed maakten, was de herkenbare intromuziek. Het deuntje werd gecomponeerd door Stuart (Stu) Phillips, die ook muziek voor Buck Rogers en Battlestar Galactica verzorgde.
Een week geleden werd het lichaam van Peter Forrest (alias P Fluid en Forrest Thinner) in The Bronx, NYC aangetroffen in een invalidebusje. Doodgeslagen vermoedelijk. Het motief voor het misdrijf is nog onbekend.
Forrest pionierde met Funkmetalbands als 24-7 Spyz en later met de op klassieke horror geschoeide cross-over band BLKVampires.
24/7 Spyz inspireerde op haar beurt bands als Living Color, Faith No More en de Red Hot Chili Peppers.
Gister hadden we het over Warhammer 40k, dan mag Sabbat, de oude band van Martin Walkyier, niet ontbreken met Blood for the Blood God, een ode aan één van de duistere goden van de setting. Walkyier is hier een stuk thrashier dan in zijn latere bands, maar hij kan dit ook prima hebben.
Tja, over Warhammer 40k is een heleboel te zeggen. Voor degenen die het niet kennen: het is ooit begonnen als een wargame, in de jaren 80, waarbij de spelers miniatuursoldaatjes kopen, in elkaar zetten en beschilderen en er dan Sci-Fi veldslagen mee uitvechten, met heel veel dobbelstenen en meetlint enzo. Voor de nerds, zeg maar (en dat is niet bedoeld als belediging maar als een beschrijving). De setting waar het zich afspeelt is compleet dystopisch, waarbij de mensheid, wellicht nog het meest de ‘good guys’ in de setting, wonen in een soort van kruising tussen het Romeinse Rijk, derde rijk en heilige roomse rijk (incl. een inquisitie op steroïden). De rest van de facties willen iedereen doodmaken, opeten en/of ieders zielen voor eeuwig verdoemen, al dan niet in die volgorde. Het is een behoorlijk duistere parodie op de meest nare trekjes van de mensheid, eigenlijk best ok maatschappij-kritisch. Bijzonder genoeg nemen de laatste tijd steeds meer mensen het vrij serieus, van Russische soldaten tot fanatieke Trump-aanhangers die in hun leider de God Emperor of Mankind zien. De originele satire wordt niet altijd begrepen, zullen we maar zeggen.
Ja, wolken genoeg, of net nou de rookwolken van de bosbranden zijn of de metaforische zwarte deken van rook die over het hele ongelukkige land hangt. Anyways, een nummertje van DevilDriver. Normaal ben ik niet zo van de metalcore en groove metal, maar hey, dit is gewoon prima muziek.
Daft Punk had een gave om melancholie op te roepen met elektronische muziek en synthetische violen. Hier met de inmiddels grotendeels vergeten liedjesschrijver, zanger en muziekproducent Paul Williams.
Ook knap: het Franse duo wist met weinig woorden diepgang te suggereren. Laat de invulling maar aan het publiek over.
Home, hold onIf love is the answeryou’re home…
Onlangs zag ik een kort filmpje van Phil Collins die op bejaarde leeftijd nog eens achter het drumstel kruipt. De eens wereldberoemde zanger en drummer oogde fragiel. ‘Moet je zo’n man dat nog wel aandoen?’, klonk het.
Hier is Collins in 1987 op de top van zijn kunnen. In 1970 voegde hij zich bij de avant-gardistische progressieve rockband Genesis. Nadat Peter Gabriel vijf jaar later de groep verliet, nam Collins het stokje van de leadzanger over. Niet alleen bleek de drummer verrassend goed te kunnen zingen; hij beschikte ook over een kenmerkend stemgeluid: gevoelig, introspectief, maar ook aanjagend en bij tijd en wijlen beklemmend.
Ze was de muze van Andy Warhol, speelde in Frederico Fellini’s La Dolce Vita, zong met the Velvet Underground, had een kind met Alain Delon: het blonde Duitse model Christa Päffgen, beter bekend als Nico.
Een klassieke femme fatale, maar ze had er zelf een grondige hekel aan als schoonheid te worden gezien. Ze verfde haar haar bruin, raakte verslingerd aan heroïne, toerde als Nico door Europa, en stierf op vijftigjarige leeftijd na een val van haar fiets.
Is dit nou rock of een big band? Het luistert in elk geval lekker weg, ondanks de instrumentele gelaagdheid.
Vanmorgen was Robert Jan Stips de aanleiding weer eens een Sargasso lijst te openen, waar u uw favoriete Nederpop muziek met ons kunt delen.
Robert Jan Stips speelde, onder andere, in roemruchte bands als Supersister, Golden Earring, Sweet D’Buster en de Nits. Een veelzijdig muzikant, die veel plezier haalt uit samenwerken met de meest uiteenlopende artiesten (o.a. Bart Chabot, Freek de Jonge).
Begin januari kwam ‘Love is all you need’ uit, de eerste single uit van StipsGoulding, de samenwerking tussen Stips en zangeres Jane Goulding. Ze werken aan een album dat ergens in mei moet uitkomen.
‘Cadaveria’, dat klinkt toch mooi, als naam? En jullie kennen haar al! Want ze was ooit de zangeres van Opera IX, die hier al eerder langskwam. Blijkbaar is Cadaveria, de zangeres van dat gezelschap, daar al ruim 20 jaar vertrokken. En heeft ze daarna een nieuwe band opgericht, gelijkluidend als haar artiestennaam. (Tenminste, ik neem aan dat ze niet als Cadaveria ter wereld is gekomen, maar what do I know, misschien had ze ook gewoon rare ouders.) Anyway, allemaal terzijde, ze maakt dus gewoon (nog steeds) vette muziek met invloeden van gothic, diverse stijlen metal, doom en zelfs wat grunge invloeden. Flowers in Fire geeft een mooie illustratie.
Greta van Fleet wordt vaak verweten hun muziekstijl van Led Zeppelin te hebben gejat. Zelfs Robert Plant merkte op dat ze eigenlijk gewoon Led Zeppelin-1 zijn. “Hij heeft die dijk van een stem geleend van iemand die ik heel goed ken.”
Zou Greta hun idolen al hebben ontmoet, vraag je je af als je het nummer hierboven hoort.