De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Van de week hoorde ik een paar maal een reclameboodschap voorbij komen met een deuntje waarvan ik dacht: Hé, dat ken ik toch ergens van?
Dat bleek dus van Primal Scream te zijn, die in 1990 een wereldhit scoorden toen DJ Andy Weatherall een remix maakte van hun eerdere nummer I’m Losing More Than I’ll Ever Have. U leest er hier meer over.
Wie zegt dat misogynie geen creatieve muziekstukjes op kan leveren? Brandon Jamal voegt zich in het leger van mannen die zich erop voorstaan dat ze de ‘rode pil‘ slikken. Hij ligt volgens eigen zeggen dan ook regelmatig overhoop met vrouwelijke collega’s, die vinden dat hij met dit soort uitlatingen vrouwenhaat verspreidt.
“There’s no good men, but you bitches stay pregnant.” Brandon vindt het maar niks dat vrouwen hun lichaam delen met jan en alleman, maar niet met mannen zoals hij. Want hij zou natuurlijk wel bij die vrouw blijven en voor haar en haar kind zorgen (ja, vast).
Singer-songwriter Rob Bravery laat zich duidelijk inspireren door Radiohead, en dat wordt goed duidelijk in deze cover van het Deftones-nummer Digital Bath, dat hij van een originele interpretatie voorziet.
Durfinvesteerder Bryan Johnson wil de eerste mens worden die de dood te slim af is. Daartoe stelt hij zijn lichaam beschikbaar als proefkonijn aan allerlei veelbelovende experimenten.
Maar het is hem niet enkel te doen om zijn eigen onsterfelijkheid. In de 25e eeuw zal de mensheid als geheel de dood hebben overwonnen, zo denkt hij. Het lijkt mij voer voor een dystopische roman, maar ‘ieder z’n smaak.
Op Twitter (inmiddels X) las ik dat Coachella-publiek maar lauwwarmpjes reageerde op het optreden van Blur. Zelf vind ik dat wel meevallen, maar ik ben geen festivalbezoeker, dus zeker weten doe ik het niet.
Streets of Fire is een geflopte actiethriller uit 1984 over een zangeres die wordt ontvoerd door een geschifte leider van een motorbende (gespeeld door Willem Dafoe)
Bij een zangeres hoort natuurlijk muziek. Stevie Nicks (van Fleetwood Mac) schreef dit nummer, maar het werd gezongen door Marilyn Martin. Die zou een jaar later bekendheid verwerven door een duet met Phil Collins, ook weer voor de soundtrack van een film.
Toen Anneke van Giersbergen nog een broekie van begin 20 was, maakte ze briljante epic doom metal met The Gathering. Het was 1995 en ze blies me volledig omver.
En ik ben bepaald geen metalhead, kan ik u vertellen. Al dat gegrom en geschreeuw is aan mij niet besteed. Maar Van Giersbergen kan zingen. Dat scheelt.
Dhafer Youssef is een Tunesische jazzmuzikant en oud-speler met een fluwelen stem en een zeer respectabele staat van dienst.
Komende juli komt hij naar Rotterdam voor het North Sea Jazz Festival.
Ook blanke soulzangers leren zingen in de kerk, zo bewijst Allen Stone. Hij begon daar volgens Wikipedia al op z’n derde mee, en leidde vanaf z’n veertiende de worship met de gitaar in de kerk van z’n vader.
Tegenwoordig maakt hij maatschappijkritische liedjes. En die worden retegoed bekeken als we Youtube mogen geloven.
Ergens ver weg in de woestijn van Anza-Borrego in Californië staat een zongebakken schuur die de twaalf mannen van de Flaherty Brotherhood hebben omgebouwd tot platenstudio.
Daar brengen ze met Western rock en Delta Blues bijbels klinkende aanzeggingen muzikaal tot leven.
Dat was vet hé, eergister? Aephanemer? Voor degenen die (ook) de instrumentale versie hebben geluisterd: verrassing! Er is er nóg een van. Een 8 bit versie. Die verdacht veel meer lijkt op oude computerspelletjesmuziek, meer dan op de melo-death die het eigenlijk was. Maar boeien, superleuk dit.