De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
De live-versie van deze ode aan Brigitte Bardot, het Franse sexsymbool van de jaren ’50 en ’60 valt aanzienlijk beter te pruimen dan de studioversie van 1968.
Overigens heeft Therion ook een metalversie opgenomen, die hier verrassend dichtbij blijft.
Wie midden jaren negentig de popcharts en MTV volgde, zal ze vast nog wel kennen: Eels. Met hun debuutalbum Beautiful Freak werden ze in één klap wereldberoemd.
Hier spelen ze een aantal nummers in een semi-akoestisch formaat.
Gisteren overleed Marianne Faithfull op 78-jarige leeftijd. Ze werd op 18-jarige leeftijd op een platenfeestje ontdekt door de manager van de Rolling Stones, maakte in de jaren ’60 een aantal platen, speelde in diverse films en was vier jaar lang het liefje van Mick Jagger.
Na een breuk belandde ze – verslaafd – op straat, pakte zichzelf uit de goot en brak in 1979 nogmaals door met de plaat Broken English: nog altijd haar best gewaardeerde werk.
Bij dergelijke klassieke funk-acts heb ik regelmatig het idee dat ik naar een geseculariseerde kerkdienst zit te kijken. Veel zwarte popidolen hebben trouwens leren zingen in de kerk.
We hebben natuurlijk allemaal wel eens dat knotsgekke nummer Hocus Pocus voorbij zien komen. Vooral de jodelende Thijs van Leer maakt een onvergetelijke indruk.
Je zou bijna vergeten dat Focus nog veel meer materiaal heeft nagelaten, dat de moeite waard is.
Ik heb altijd over Johnny Rotten (alias van John Lydon) gedacht als voorman van de Sex Pistols. Een stereotype punkrocker dus.
Wie schetst dus mijn verbazing om te leren dat ‘ie in de jaren tachtig broeierige synthesizermuziek heeft gemaakt? Dit nummer is nog gebruikt in Miami Vice en de science fiction-film ‘Hardware’ (1990).
‘This Is Not America’ werd gemaakt voor de spionagefilm The Falcon and the Snowman uit 1985. Het markeerde het begin van de samenwerking tussen David Bowie en de jazzformatie rond Pat Metheny.
Het sterke van de titel is dat je ‘m op tal van manieren kunt uitleggen.
Toen Courtney Hadwin als veertienjarige meedeed aan America’s Got Talent leek ze nog een verlegen meisje. Totdat ze begon te zingen en veranderde in een jonge versie van Janis Joplin.
Inmiddels zes jaar verder laat Hadwin zien dat ze dat kunstje nog altijd beheerst.
Voodoo-infused garageblues van een echte Haitiaanse priesteres, zo presenteert Moonlight Benjamin zichzelf. Of het betoverend is, moet u zelf maar beoordelen, maar het klinkt lang niet slecht.
Nu David Lynch is overleden, duiken er allerlei clipjes over de man in mijn tijdlijn op. Daaronder ook een met Willem Dafoe, die vertelt hoe Lynch hem tot het personage bracht van Bobby Peru in het misdaaddrama Wild at Heart uit 1990.
Lynch vond het belangrijk dat Peru tanden als stopjes had en stuurde Dafoe naar de tandarts om een prothese op te laten meten. Met de prothese in vond Dafoe al gauw een wellustig karakter. “Ik ging ineens anders praten, maar ook anders zitten. Gewoon door de stand van mijn mond,” aldus Dafoe.
De meesten van u zullen dit deuntje wel kennen, maar dan in de versie van Boney M’s Ma Baker. Een assistent van de Duitse muziekproducent Frank Farian kwam het Tunesische volkswijsje Sidi Mansour tegen, en werkte het om naar een disconummer.
Sidi Mansour werd in tal van versies uitgebracht, hier in een productie van de Nederlandse carnavalszanger en muziekproducent Cees Vermeulen Windsant, alias Mike Vincent.
Viktor Tsoj is een nog altijd geliefd pop-idool in Rusland, al is ‘ie alweer bijna vijfendertig jaar dood. Hij volgde een kunstopleiding, maar werd weggestuurd omdat ‘ie nauwelijks z’n best deed.
Hij had meer met muziek. Tsoj schreef z’n eigen liedjes en speelde basgitaar in de band Палата № 6. Ook ging hij om met gelijkgestemden: jonge rockmuzikanten, die liedjes speelde in clandestiene concerten.
In 1981 vormde Tsoj met twee kompanen de band ‘Garin and the hyperboloids’, naar een roman van Tolstoi. De muziekgroep werd al gauw omgedoopt tot Kino, volgens Olaf Koens The Smiths van de Sovjet-Unie.