Twee brieven in de NRC van vandaag over corpsstudenten
Pauline Sarkar (81) schrijft:
Zestig jaar geleden werd ik lid van de Amsterdamsche Vrouwelijke Studenten Vereeniging en ik vond de corpsballen intimiderend, grof en afschuwelijk. Ik herinner me een van hun liedjes over vrouwen: ‘Wat heb je aan ballen zonder biljart’. Voor die tijd, eind jaren 50, ging dat echt heel ver. Wij mochten natuurlijk niet weten wat ze allemaal over ons te berde brachten, maar je voelde hun minachting en achteloosheid altijd. Ik was voortdurend bang. En nu is het zestig jaar later en er is niets veranderd, behalve dan dat meer meisjes zich van alles laten aanleunen uit angst ‘er niet bij te horen’ voor de rest van hun carrière (…) Er verandert helaas niets!
Larissa Pans werd eind jaren negentig als voorzitter van de Landelijke Studentenbond gevraagd te reageren op het overlijden van een student bij de ontgroening van het Groningse Vindicat. Zij schrijft onder de titel ‘Er verandert nooit iets’:
Toen ik in debat ging met iemand van de senaat keerde hij me de rug toe en weigerde me een hand te geven. De vader van de overleden jongen liet weten het corps niks kwalijk te nemen. Was zelf Vindicater uiteraard. Vond het een verbijsterende ervaring. Sekte-achtig.
Larissa is niet verbaasd over het seksisme van de Amsterdamse corpsballen:
Er is elk jaar wel een exces bij het corps, er zijn te veel machtige pappies en mammies die alles met liefde toedekken, er lopen overal lijntjes naar vrindjes die advocaat of arts of huisjesmelker zijn, veel grote ego’s en schijt aan iedereen die niet tot hun corporale wereld behoort. Ze vinden zelf dat ze boven de wet staan en dat is ook wel een beetje zo. Volgend jaar duikt er weer een bangalijst op of worden feuten in nazi-uniform gehesen om met omgekeerde vlag lekker te rellen met de boeren. Wat zullen we allemaal weer geschrokken zijn. En komen er weer obligate excuses.