Parkoersen

Of het nu om paardenrennen of om autoraces gaat – Fabian Cancellara kan elke wedstrijd winnen.

Het lijkt wel mode om wielerwedstrijden te organiseren op parkoersen die normaal voor andere races worden georganiseerd.
Zo maar wat voorbeelden uit het recente verleden:

• de zevende etappe van de ronde van Italië eindigt in 2007 op het circuit van Mugello, een formule 1 baan die toebehoort aan het automerk Ferrari. Petacchi wint gemakkelijk de massasprint
• een jaar later asfalteert de plaats Varese speciaal voor het het wereldkampioenschap een paardenracebaan, om al dat asfalt er na de wedstrijden weer uit te laten halen
• dit jaar in de Vuelta d’España wordt de eerste rit afgehaspeld op het TT circuit van Assen.

Ook de Tour heeft vandaag over wegen gereden die we kennen uit een andere sport waar snelheid centraal staat: Formule 1. Het stratencircuit van Monaco is misschien wel de belangrijkste wedstrijd van het jaar, en nu dus ook deels gebruikt voor het Grand Depart.

Maar voor de mooiste wedstrijd die gebruik maakt van wegen die bekender zijn door een andere sport, moeten we weer terug naar Italië. Het is misschien wel de wedstrijd met de mooiste naam van allemaal, wat in een taal die misschien wel de mooiste van de hele wereld is niet mag verassen: Montepaschi Strade Bianche – Eroica Toscana. Zoals de naam verraadt, bestaat het parcours van deze wedstrijd voor een groot deel uit ‘Strade Bianche’: typisch Toscaanse kronkelweggetjes van aangeklopt kalkgruis.

Zoals Parijs – Roubaix de bijnaam “hel van het noorden” heeft, omdat de koers buiten gewoon zwaar is door de erbarmelijke staat van de vele kasseiwegen die in het parcours zijn opgenomen, heeft de Montepaschi Eroica na pas drie edities al de naam de hel van het zuiden te zijn.

Zeker als het droog en warm is, is alleen ademhalen in de stofwolken al een prestatie. De koers heeft een vooroorlogs karakter, maar kent slechts drie winnaars: de eerste editie werd gewonnen door Aleksander Kolobnev (niet in de Tour), en de meest recente in maart dit jaar door Lövkvist (ook niet aanwezig). De middelste editie werd gewonnen door dezelfde man die daarnet de Tourproloog won: Fabian Cancellara en wiens bijnaam toepasselijk Spartacus luidt.

Zijn benen doen mij aan die van een paard denken: niet alleen in omvang, maar zeker ook in vorm. Bij voetballers zie je nog wel eens ‘ plofkuiten’, klimmers kunnen hun enkel met hun duim en middelvinger omklemmen. Cancellara heeft het perfecte been: niet te dik, niet te dun, perfect vanuit de enkel uitlopend in twee machtige kuiten, die nooit ploffen, maar eerder lijken over te vloeien in zijn bovenbeen waar de machtige quadriceps de boel in een eindeloze stroom op en neer pompt.

De mans wiens benen vloeien, Fabian Cancellara. Hij wordt nu al algemeen aanvaard als de beste tijdrijder aller tijden. Beter dan menner Chrono, beter dan Indurain die – al werd hij nooit betrapt – tot achter zijn oorlellen in de epo zat. De wereld zag nooit een machtiger krijger tegen de klok.