Zorgen over de wetenschap in Amerika

In Amerika zijn de afgelopen weken rake klappen uitgedeeld aan de wetenschap. Zo werd mensen die bijvoorbeeld een subsidieaanvraag wilden indienen verboden om woorden zoals gender en bias te gebruiken – woorden zonder welke het eenvoudig heel lastig is om over bepaalde onderwerpen te spreken. En zo werden door wetenschappelijke websites ‘gezuiverd’ van allerlei informatie omdat deze in strijd zou zijn met de ideologie van de nieuwe heersers. Dat betrof onder andere informatie over vaccinatie, soa’s en anticonceptie. Heeft de Nederlandse wetenschap gereageerd? Ik heb een tijdje gezocht, maar ik heb geen reacties gevonden. In De Morgen stond wel een goed stuk van decanen geneeskunde uit Brussel, Antwerpen, Hasselt en Leuven. Maar uit Nederland? Geen woord. Vrijheid Misschien hebben wij het hier te druk met onze eigen besognes. De grote kladderadatsch is hier immers ook al begonnen, met de sluiting van de afdeling Technische Natuurwetenschappen in Twente, waar tientallen banen geschrapt staan, de eerste tientallen van enkele duizenden, als we niet uitkijken. De Open Universiteit in Heerlen volgt mogelijk binnenkort, en dan hebben we al net moeten slikken dat bijvoorbeeld Italiaans in Leiden en Utrecht (de enige twee plaatsen met een volledige opleiding) wordt geschrapt. Dat is allemaal nog vóór de bezuinigingsagenda wordt aangekondigd – dat is niet vrolijk. Toch is het zaak om ons, als academische gemeenschap, ook over Amerika druk te maken. Bijvoorbeeld omdat het Amerikaanse beleid een inspiratiebron kan zijn voor de ongure krachten die ook in ons land aan het werk zijn. Of omdat het onderzoekssamenwerking ernstig kan belemmeren als je partners ineens de werkelijkheid niet meer mogen benoemen van hun regering. Of, in het algemeen, als je op de bres moet staan als de vrijheid van onderzoek wordt aangevallen, waar dan ook ter wereld. Onverlaten Amerika is in heel veel wetenschapsgebieden nog altijd hét centrum. Wat heb ik de universiteiten in dat land bewonderd: de passie waarmee men daar dag en nacht werkte, de vrijheden die zeker hoogleraren met tenure hadden, de concentraties van heel slimme geesten die je daar op veel plekken kon vinden, de bruisende intellectuele atmosfeer. Je kunt natuurlijk cynisch zijn en hopen dat er nu eindelijk een braindrain uit Amerika naar Europa plaats zal vinden. Maar naar het er nu naar uitziet, zal dat dan eerder zijn naar België, waar ze een normale regering hebben, en niet naar het zelf volkomen doldraaiende Nederland. Ik ben onderzoeker genoeg om het óók fascinerend te vinden hoe dingen waarvan we altijd dachten dat ze zo evident belangrijk waren, door een betrekkelijk kleine groep onverlaten onherstelbaar kan worden beschadigd. Maar uiteindelijk overheerst de treurnis.

Closing Time | Ik las het nieuws vandaag (op de muziek van)

Liedjes over het nieuws zijn er genoeg. In lijstjes als 75+ Best Songs About News, Songs about Journalism en Songs about the media. Zou er ook eentje bij zitten die passend is bij het nieuws van vandaag?

Al snel vond ik wat ‘goud van oud’. Het ‘Trouble every Day’ van Frank Zappa bijvoorbeeld. Naar het nieuws op tv kijken, beroerd worden van de ellende die voorbij komt en dan je moedeloos afvragen of daar ooit een eind aan komt. Een song uit 1966 met een scène die zich vandaag nog in menig huiskamer afspeelt.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sönke Biehl (cc)

‘Polarisatie ten faveure van de rechts-radicale minderheid’

COLUMN - Hoe moet Europa reageren op het loslaten van alle vormen van factchecking door de grote Amerikaanse platforms? Volgens Meta is de maatregel bedoeld om de vrijheid van meningsuiting te bevorderen en beschuldigingen van vooringenomenheid bij het modereren van content te verminderen. In Europa wordt daar over het algemeen anders over gedacht.

Extreemrechts is wel ingenomen met de maatregelen van Trumps adjudanten Zuckerberg en Musk. Van Wilders zul je geen kritiek horen. Die heeft zelf ook nooit enige maat gekend. Ophef is net als bij Trump zijn businessmodel en dan neem je het niet zo nauw met de feiten en gebruik je grote, liefst aanstootgevende woorden. De AfD kan Musk ook goed gebruiken in de verkiezingscampagne om de uitsluiting en cancelling van de op een na grootste partij van Duitsland aan te vechten. Maar verder is er in Europa nog wel een meerderheid om de macht van de techplatforms in te perken en desinformatie actief te bestrijden. 

Want het gaat hier niet om uitingsvrijheid, maar om macht. De macht om de publieke opinie te beïnvloeden en te ontregelen. Met uitgekiende algoritmes waar niemand een vinger achter kan krijgen. Vorig jaar schreef Rob Wijnberg op De Correspondent naar aanleiding van de overname van X door Musk: ‘Nadat hij eerst zijn eigen tweets gingen de sluizen steeds verder open voor conservatieve, rechtse en radicaal-rechtse content. Accounts en posts van (radicaal-)rechtse aard groeien sinds zijn overname als kool, ontdekte The Washington Post na uitvoerig dataonderzoek.’ De Groene Amsterdammer deed onderzoek in Nederland en kwam tot de conclusie dat het inruilen van factchecking door community-opmerkingen geleid heeft tot ‘polarisatie ten faveure van de radicaal-rechtse minderheid.’ In het systeem van Musk blijft het nepnieuws overigens gewoon staan omdat de gebruikers het niet eens kunnen worden. In de praktijk, schrijven de onderzoekers, ‘lijkt het systeem vooral een manier om je politieke opponenten aan te vallen.’ Zo past het misschien wel in het Amerikaanse gepolariseerde tweepartijensysteem, maar hier is het destructief voor het openbare debat.

Foto: daisy.images (cc)

Wat werkt als het gaat om re-integratie?

In mijn serie over de ‘proef met de bijstand‘* had ik beloofd dat ik jullie af en toe mee zou nemen in interessante wetenschappelijke literatuur. Vandaag gaan we het hebben over: re-integratie. Wat ‘werkt’ als je als beleidsdoel hebt dat mensen zo snel mogelijk uitstromen uit de uitkering naar werk? Eerder kwam dat al zijdelings aan bod, in artikelen of in de discussie in de comments. Maar nu dus als hoofdgerecht, naar aanleiding van het wetenschappelijke artikel ‘Persistent or temporary? Effects of social assistance benefit sanctions on employment quality’ van Markus Wolf.

Daarover later meer. Heel in het kort was de algemene wijsheid van studies naar ‘active labor market policies’, zoals beleid in de (voornamelijk) economische literatuur wordt genoemd dat als doel heeft mensen uit een uitkering naar een baan te krijgen, dat 1) loonkostensubsidie (geld geven aan een bedrijf om iemand aan te nemen die niet volledig rendabel is voor dat bedrijf) werkt 2) sancties (straffen en boetes geven als iemand niet genoeg solliciteert of bepaalde soorten werk niet wil doen) werkt 3) training en scholing een beetje / soms werkt en 4) gesubsidieerde arbeid mensen weg houdt van een baan. Internationaal zijn daar bekende meta-studies naar gedaan, bijvoorbeeld door wetenschappers als David Card en Jochen Kluve. In Nederland heeft Pierre Koning hierover geschreven, onder andere onder de wat provocatieve titel ‘beter een stok dan een wortel’.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Frits Bolkestein overleden

Frits Bolkestein, wie is er niet groot mee en na verloop van tijd misselijk van geworden? De Protowilders, voordat we Wilders echt hadden zeg maar, en later vurig pleitbezorger van de populistische en onliberale zaak in ‘zijn’ liberale partij.

Nou ja, hij is dood dus. Het scheelt in ieder geval af en toe een mening of opmerking bedoeld om de partij nog meer naar rechts te duwen. Nederland had er nu beter uitgezien als hij niet ooit de politiek in was gegaan.

Foto: Lilia (cc 2.0)

Wat is er mis met de kinderboerderij? Menselijk plezier boven dierenrechten

Een gastbijdrage van Anne Hogerheijde, eerder verschenen in Vegan Magazine nr. 142 – najaar 2024 en op de website van de NVV.

Mijn liefde voor dieren begon ironisch genoeg op de kinderboerderij. Ironisch ja, want deze plek is helemaal niet liefdevol. De naam verraadt het eigenlijk al: kinderboerderij. Het plezier van kinderen staat voorop en niet het welzijn van de (niet-menselijke) dieren die er wonen.

Naar de kinderboerderij

Als kind kon je me niet blijer maken dan met een bezoekje aan een kinderboerderij. Vooral in het voorjaar, wanneer er weer geitenlammetjes ronddartelden. Deze plek was altijd mijn veilige haven. Het was de plek waar ik als kind naartoe ging om te ontsnappen aan alle mensen die mij – en mijn neurodiversiteit – niet begrepen. Omringd door niet-menselijke dieren kreeg ik het gevoel dat ik er mocht zijn. Deze dieren accepteerden me zoals ik was en dit hielp me om mezelf te accepteren. Maar de plek waar ik innerlijke harmonie ervaarde, bleek gebaseerd op een illusie.

Waar is Vlekkie?

Toen ik negen was, bracht ik in de lente een bezoek aan de kinderboerderij in mijn dorp. Er waren geitenlammetjes geboren. In de weide kwam er gelijk een babygeitje naar me toe. Het was liefde op het eerste gezicht – van mijn kant tenminste. De hele middag heb ik op het gras gezeten, met dit geitje op mijn schoot. Ik doopte hem Vlekkie, vanwege zijn gevlekte vacht. Door zijn kenmerkende vlekkenpatroon kon ik dit geitje goed onderscheiden van alle andere babygeitjes. Meerdere keren per week ging ik langs bij Vlekkie om hem te aaien en knuffelen. Ik had altijd het gevoel dat ik er niet bij hoorde en was vaak overprikkeld. Vlekkie bood me de rust die ik zocht.

De zoektocht naar Vlekkie

Op een dag was de wei een stuk leger en ook Vlekkie was verdwenen. Ik heb urenlang rondgefietst in mijn dorp op zoek naar ‘mijn’ geitje. Mijn moeder zei me dat Vlekkie vast verhuisd was naar een ander weiland. Dit wilde ik graag geloven. Ik droogde mijn tranen, maar ergens was er een zaadje geplant in mijn hoofd. Verhuisden Vlekkie en de andere dieren echt naar een nieuw thuis of was er meer aan de hand? Dat laatste bleek helaas het geval te zijn.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Orianthi & Steve Vai

Twee mensen die héél goed gitaar kunnen spelen. En dat graag even laten zien. Hoe, ongelooflijk, goed en snel en precies ze zijn met hun gitaar. En het klinkt nog goed ook. Van Steve Vai wisten jullie dat trouwens al lang, maar bij deze dus: ook Orianthi kan heel goed spelen!

Closing Time | The Sun Always Shines on TV

En, hoe was uw Valentijnsweekend? Nu ja, Valentijnsdag is natuurlijk gewoon weer zo’n verzinsel van de middenstand om snuisterijtjes, uitjes en chocola te verkopen onder het mom van romantiek.

Desalniettemin weten Morten Harket en Ingrid Helene Håvik een gevoelige snaar te raken.

Trump weert persbureau AP

Journalisten van persbureau AP zijn niet langer welkom in het Witte Huis

Het Witte Huis zegt dat de maatregel “voor onbepaalde tijd” geldt, omdat het persbureau weigert mee te gaan in de naamsverandering van de Golf van Mexico in de Golf van Amerika.

De hoofdredacteur van Associated Press (AP), Julie Pace, noemde dat “onacceptabel” en “in strijd met de grondwet”, waarin persvrijheid is vastgelegd. Pace zei dat het “alarmerend” is dat AP door het Witte Huis “wordt gestraft voor onafhankelijke berichtgeving”.

Vorige Volgende