Het wordt een luchtige en verrassende zomer in Wassenaar. De museumpubliekslieveling ‘ouderpaar onder parasol’ krijgt bezoek van nog veertien werken uit het oeuvre van de Australische kunstenaar Ron Mueck. Beelden levensecht en vaak meer dan levensgroot die je blijven verbazen door hun details en lichaamstaal. Kunst op Zondag ging op bezoek bij de ‘familie’ van Ron Mueck. [caption id="attachment_351100" align="aligncenter" width="450"] Couple under an umbrella (2021) © Ron Mueck - Museum Voorlinden © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Publiekslieveling Als snel na de opening van Museum Voorlinden (2016) werd zijn beeldengroep Couple under an umbrella (2013) de publiekslieveling van de museumbezoekers. Eénmaal heeft het museumteam het echtpaar van zaal gehaald. Direct na de ‘verdwijning’ stroomden de reacties binnen, vertelt Suzanne Zwarts (museumdirecteur). Toen deze reacties van teleurstelling aanhielden is na drie maanden besloten het koppel terug te zetten op hun vertrouwde plek. Sindsdien liggen ze weer ontspannen te zonnen. Deze zomer krijgen ze gezelschap van nog eens veertien creaties uit het brein van beeldend kunstenaar Ron Mueck (Melbourne, 1958). [caption id="attachment_351103" align="aligncenter" width="450"] Ron Mueck, selectie portretten © fotocollage Wilma Lankhorst.[/caption] Poppenmaker en -speler Als kind zag Ron zijn moeder poppen maken. Zelf ontwikkelde hij dit talent ook. Mueck is twintig jaar actief geweest als poppenmaker en -speler. Hij werkte onder andere voor Sesam Straat en de The Muppet Show. Mueck’s schoonmoeder, schilder Paula Rego (1935-2022) zag zijn talent en gaf hem in 1996 de opdracht een Pinokkio te maken voor haar tentoonstelling tijdens Spellbound (Hayward Gallery). Mede door dit succes is Mueck daarna als autonoom kunstenaar verder gegaan. Nu woont en werkt hij op een afgelegen locatie op het Engelse Isle of Wight. [caption id="attachment_351105" align="aligncenter" width="450"] Diverse creaties © Ron Mueck © fotocollage Wilma Lankhorst.[/caption] Hyperrealisme In Museum Voorlinden is nu de grootste solotentoonstelling van Mueck’s werk te zien. Zijn oeuvre omvat op dit moment 48 werken. Voorlinden heeft er drie in haar collectie. In totaal zijn er nu vijftien creaties van zijn hand te zien. Zijn beelden zijn hyperrealistisch. In deze figuratieve stijl geeft de kunstenaar de werkelijkheid op een zo realistisch en neutraal mogelijke manier weer. Mueck is de man van het detail. In de twee films die je in het auditorium kunt zien, wordt dat heel duidelijk. Haar voor haar, net als bij haartransplantaties worden zijn figuren voorzien van een kapsel. Ook arm-, been- en/of borsthaar worden met engelengeduld aangebracht. [caption id="attachment_351101" align="aligncenter" width="450"] En Garde (2023) Ron Mueck © fotocollage Wilma Lankhorst.[/caption] Zoektocht naar eenvoud Net als Piet Mondriaan eenvoud nastreefde en het weglaten tot een kunst maakte, is Mueck in de laatste jaren op zoek naar eenvoud. Geen haren, kleding en/of huidvlekken meer maar strakke lijven waarbij spieren en de botstructuur de houding van de sculptuur weergeven. Dit is goed te zien in zijn meest recente werk En Garde (2023). We staan in de grote museumzaal op eens oog in oog met drie zwarte honden. Vragen die opkomen: zijn deze honden bang? Of beschermen ze iemand? Staan ze op het punt aan te vallen? Uit de reacties van mijn collega’s merk ik dat iedereen iets anders ziet. Een zegt lachend dat de drie honden haar aan haar drie kinderen doen denken. De een stevig op zijn benen, de ander afwachtend en de derde er onderzoekend tussenin. https://youtu.be/xfJzyj3O6Ww?si=fOcMscmv5G_RvTCh Starttijd reserveren verplicht De solotentoonstelling van Ron Mueck is tot en met 17 november 2024 te zien in Museum Voorlinden in Wassenaar. De verwachting is dat er veel bezoekers op deze tentoonstelling afkomen, daarom stelt het museum starttijden in. Vooraf je ticket boeken is raadzaam om teleurstelling te voorkomen. Kijk hier voor de details. © tekst en foto’s Wilma Lankhorst © gebruik van de foto’s met toestemming van en met dank aan Museum Voorlinden, Ron Mueck en alle bruikleengevers.
Lavender was een van de eerste echte hits van Marillion, van het album Misplaced Childhood uit 1985. Wie wel eens een vroege prog-rockplaat van Genesis heeft beluisterd, heeft meteen door waar de heren hun muzikale en lyrische inspiratie aan ontleenden.
Zelfs zanger Fish (Derek Dick) klinkt hier behoorlijk als Peter Gabriel in z’n Genesis-tijd.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Griekse vakbonden gingen deze week de straat op uit protest tegen de invoering van een zesdaagse werkweek. De ondernemingsgezinde regering van premier Kyriakos Mitsotakis zegt dat het initiatief noodzakelijk is vanwege de krimpende bevolking en een tekort aan geschoolde arbeidskrachten. De regeling is van toepassing op particuliere bedrijven die 24 uur per dag diensten verlenen. Werknemers krijgen de keus om twee uur extra per dag te werken of een extra ploegendienst van acht uur, beloond met een toeslag van 40% bovenop het dagloon. Volgens Mitsotakis is het goed voor de groei van de economie en blijft Griekenland zo in de pas bij de rest van Europa. Dat laatste argument is discutabel. België, bijvoorbeeld, heeft in 2022 wetgeving ingevoerd om werknemers het wettelijke recht te geven hun werkweek over vier dagen te spreiden in plaats van vijf, zoals dat ook in Nederland al wel gebeurt. Ook in Duitsland en Portugal lopen proefprojecten voor een vierdaagse werkweek.
De maatregel van de Griekse regering is in feite een legalisering van een bestaande praktijk waarin veel werknemers ongecontroleerd overuren draaiden. Volgens Eurostat werkte in 2023 7,1 procent van de werknemers in de EU 49 uur of meer per week en in de EU-landen had vakantieland Griekenland het hoogste percentage werknemers dat lange uren maakte (11,6 procent). De werkweek van de Grieken is gemiddeld 41 uur, tegen een loon dat aanmerkelijk lager is dan in buurlanden. Ook de gepensioneerden houden niet over. Zij worden aangemoedigd weer te gaan werken. Anderzijds blijven de werkloosheidscijfers met 10,6% in mei van dit jaar aan de hoge kant. Bijna een kwart van de jongeren in de leeftijdsgroep van 15-24 jaar is werkloos. Veel jongeren zoeken hun heil in het buitenland bij gebrek aan kansen op een goede baan, of -als ze wel een baan kunnen krijgen- vanwege de lage lonen.
De nieuwe coalitie wil het voor ideële belangenorganisaties moeilijker maken om politieke besluiten bij de rechter aan te vechten. Ze zouden niet representatief genoeg zijn en het algemeen belang negeren. Volgens universitair docent Rowie Stolk hebben de coalitiepartijen het mis.
Als belangenorganisaties naar de rechter stappen – en dat doen ze al heel lang – is dat vaak over lokale kwesties. In het algemeen besteden de media er weinig aandacht aan. Dat is anders als grote maatschappelijke kwesties in het geding zijn, zoals de vluchtelingenopvangcrisis, de wooncrisis en de klimaatcrisis. De politieke ophef is vaak groot als Urgenda, Mobilisation for the Environment of Milieudefensie successen boeken in de rechtbank.
Sterker nog, dat succes lijkt de hoofdreden te zijn dat de SGP halverwege maart van dit jaar opnieuw een motie indiende die de rechter verplicht voortaan extra eisen te stellen aan ideële belangenorganisaties die procedures aanspannen tegen de staat. Ook in het Hoofdlijnenakkoord (pagina 18) is een zin opgenomen over hun representativiteit.
Mensenrechten zijn er juist ook voor minderheden. Massa lijkt dan geen criterium
De vraag is of als een gerechtelijke uitspraak grote politieke gevolgen heeft, dat dan de eis rechtvaardigt dat een belangenorganisatie over voldoende massa moet beschikken. Het antwoord kan kort zijn: nee. Mensenrechten zijn er juist ook voor minderheden. Massa lijkt mij dan geen criterium.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Peter Frampton werd eind jaren ’70 een wereldster met hits als ‘Show me the Way’. Toen hij midden jaren ’80 in de schulden raakte, liet jeugdvriend David Bowie hem spelen in diens begeleidingsband.
Frampton mag inmiddels een grijsaard van 74 zijn, hij kan nog steeds een aardig stukje pingelen. De pensionado geniet duidelijk van z’n oude dag. Hij kan doen waar ‘ie zin in heeft. Zoals een mooie gitaarcover van Radiohead maken.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Je zal maar een hitsige satyr als Nick Cave aan je deur horen schurken, hinnikend van bronstigheid en huilend van wellust. Daar zou je toch van schrik diep onder de lakens kruipen?
Democratic Unionisten hoopten bij deze verkiezingen hun acht zetels te behouden en hun Ierse republikeinse tegenstanders in Sinn Féin voor te blijven. Maar nu de telling voor Noord-Ierland compleet is, blijkt dat Sinn Féin zijn zeven zetels met gemak verdedigde, terwijl de Democratic Unionisten blij mogen zijn met vijf zetels – het worstcasescenario van de pro-Britse partij.
Japan was een Britse artpop/new wave-band die bekendheid verwierf in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Hun albums verkochten goed, meestal meer dan 100.000 platen.
In 1982 ging de band echter uiteen, om zeven jaar later weer bij elkaar te komen als Rain Tree Crow.
Het debat over de regeringsverklaring loopt volledig in de soep. Is er iemand in de zaal die kan omgaan met kleuters?
We blijven nog even hangen in avant-gardistische sferen met het Brooklynse kwartet Wood River.
Frontvrouw en multi-instrumentalist Charlotte Greve zit in tal van muziekprojecten, waar ze dan meestal altsaxofoon speelt.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.