Hieronder volgt een gastbijdrage van Arend Jan Boekestijn (Woordvoerder Defensie en OS van de VVD fractie) in de serie Kamerpraat waarin Sargasso Kamerleden aan het woord laat.
Vandaag kreeg ik een dure kleurenfolder van de Nationale Commissie voor internationale samenwerking en Duurzame Ontwikkeling (NCDO) in mijn bus. In de folder staat een samenvatting van een onderzoek van het bedrijf Motivaction naar het draagvlak voor OS onder Nederlandse burgers.
Dat is mooi. Minder mooi is dat het NCDO een selectieve samenvatting geeft van de antwoorden op de vragen. Zo stelt de samenvatting van het NCDO dat 64% van de Nederlanders de hoogte van het huidige OS budget steunt. In het onderzoek van Motivaction dat men kan downloaden op de site van het NCDO blijkt dat inderdaad. Wat echter niet vermeld wordt is dat op de vraag of Nederland net zo weinig of veel als andere rijke landen zou moeten geven aan Derde Wereldlanden, maar liefst 50% ja zegt en slechts 33% dat wij meer moeten geven als andere landen. Tsja dat antwoord heeft de samenvatting van het NCDO niet gehaald. Met overheidsgeld wordt hier dus de publieke opinie gemanipuleerd. Ik heb gelijk kamervragen gesteld om een einde te maken aan deze schandalige praktijken. Temeer daar het blad Onze Wereld in 2007 al hetzelfde heeft vastgesteld. We hebben hier dus te maken met recidive.
Ergens een week of twee geleden waren de uitreikingen van de Dutch Bloggies. Omdat ik ietwat afgeleid was, heb ik het dit keer niet zo direct gevolgd. Maar in mijn poging de leesachterstand in te halen, merk ik dat ook dit jaar de DB’s weer voor de nodige ophef hebben gezorgd. En dan specifiek in de categorie politiek. Wij waren één van de genomineerden in de eindronde, net als vorig jaar toen het ook een zootje werd. Nu is dit stukje er niet om alsnog te proberen de eer naar ons toe te trekken. Als iemand het namelijk verdient, is het wel David Rietveld. Zoveel originele initiatieven verdienen een grote pluim. En dat David nauwelijks buiten zijn eigen partij kijkt (duh) is ten eerste niet waar en ten tweede niet relevant. Sterker nog, het politieke landschap zou veel leuker worden als er meer partijbloggers waren van zijn kaliber.
Maar ik wil alle ophef wel gebruiken voor twee andere zaken. Ten eerste een constructieve benadering van hoe het jureren van die specifieke categorie in de toekomst beter zou kunnen gaan. En ten tweede gelijk even wat navelstaren naar Sargasso als politiek weblog.
Laat ik beginnen met het jureren van de DB’s. Nederland kent eigenlijk geen serieuze alternatieven voor de DB’s, dus het is moeilijk vergelijkingsmateriaal te vinden. Maar ik kan me zo voorstellen dat de juryleden van te voren de lijst van overgebleven kandidaten krijgen en die dan voorafgaand aan de finale bespreking even bezoeken. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat alle juryleden alle genomineerde blogs dagelijks volgen. En daar komt dan toch een uitdaging om de hoek kijken. Hoe bepaal je de kwaliteit van alle genomineerde weblogs over een heel jaar? Immers, een beetje weblog produceert ergens tussen de 150 en de 1500 (wij bijvoorbeeld) postjes in een jaar. Alleen al voor de categorie politiek zou je in de eindronde dan snel tussen meer dan 5000 postjes moeten beoordelen. Dat lukt geen mens. Dus gaat het waarschijnlijk op basis van een steekproef waar het zwaartepunt op de recente postjes zal liggen. En dat is een gemiste kans. Want hoe haal je dan de juweeltjes er uit?
Vandaar mijn voorstel. Als je nou eens de genomineerden in de eindronde zou vragen een samenvatting te maken van de meest relevante posts relevant voor de categorie waar ze in zitten. De bloggers weten immers zelf prima wat de leuke en prikkelende stukken zijn geweest. Spaart de jury veel zoekwerk en maakt het vergelijken veel interessanter.
Sterker nog, als deze samenvattingen ook gepubliceerd worden, is het voor het publiek ook makkelijker om mee een oordeel te vormen over de genomineerden. Dat maakt het geheel veel levendiger.
Afgelopen weekeinde heeft u hier in de serie Kamerpraat een bijdrage van Tweede Kamerlid Arend Jan Boekestijn kunnen lezen. De daarop volgende discussie beviel Boekestijn zo goed dat hij gelijk in de pen klom voor nog een bijdrage. Gezien de drukke agenda van Boekestijn had hij het verzoek om dit essay begin deze week te plaatsen zodat hij nog in staat is om op uw commentaren te reageren.
Inleiding
Politieke partijen zijn vaak wars van ideologische haarkloverij. Politici die zich met de problemen van de dag bezighouden zitten immers niet altijd te wachten op commentaar van partij-ideologen. Wouter Bos rent niet stant a pede naar zijn brievenbus als er een brief van de Jonge Socialisten wordt bezorgd. En niet iedereen in the corridors of power in de VVD staat te juichen als de JOVD pleit voor liberalisering van softdrugs.
Toch kan geen enkele politieke partij zich veroorloven haar ideologische wortels te veronachtzamen. Het draait in de politiek echt om meer dan alleen personen. Sterker nog: overdreven aandacht voor het persoonlijke in de politiek gaat onvermijdelijk ten koste van een zorgvuldige toepassing van liberale beginselen op concrete situaties. Daar waar andere -ismen de mensheid willen redden gaat het bij het liberalisme immers in de eerste plaats om de mensen zelf. In elk politiek discours waarin mensen de neiging niet kunnen onderdrukken om de ideale samenleving dichterbij te willen brengen is het liberalisme als tegengif onontbeerlijk.
Vaak wordt beweerd dat de tijd van de –ismen voorbij is. In die visie leidt de zegetocht van het liberalisme onvermijdelijk tot een ontideologisering van de politiek. Die visie is niet de mijne. Het liberalisme mag gewonnen hebben, ideologische rivalen zijn er nog volop en zij dienen te vuur en te zwaard bestreden te worden.