In een reactie op het een of ander schreef een van de trouwste reageerders van dit blog, micha, het volgende: “Laat kinderen opgroeien in een veilige omgeving met zo min mogelijk regels en je krijgt ettertjes.”
Ik ergerde me aan deze wijsheid maar in plaats van te reageren schreef ik het onderhavige damesbladonderwerp: ?opvoeden?. Een nuttig onderwerp, zeker voor mijn GC collega-redacteuren, die ik alleen ken van de stukken en reacties die zij voortbrengen, hun nicknames en e-mailadressen. Als socioloog van de ijskoude grond voorspel ik dat GC van een tamelijk vaderarme omgeving (slechts een van de redacteuren heeft een kind, geloof ik) over twee jaar een vaderrijke omgeving zal zijn..
Iedereen weet van en maakt zich misschien wel eens zorgen over het opvoeden van kinderen als prinsen en prinsesjes door ouders die psychologisch (soms ook materieel) in staat zijn tot het ongelimiteerd stimuleren van elk talent en tot de bevrediging van elke wens of droom van hun nageslacht.
Iedereen weet van en maakt zich misschien wel eens zorgen over het opvoeden van kinderen waarbij de jongens gedwongen worden tot zelfopvoeding op straat zonder enige (sociale) controle of structuur, terwijl de meisjes onderworpen zijn aan middeleeuwse gedragsregels en verstrekkende en verstikkende sociale controle.
Iedereen weet van het hoge aantal echtscheidingen en maakt zich wellicht zorgen over de invloed die dat heeft op de kinderen van de scheidenden. Op zaterdag 21-04 liet Kinneging zich in NRCH duidelijk uit: ? Hoewel vrijwel iedereen dat natuurlijk al wist, komt het ook uit onderzoek duidelijk naar voren. Het kan nu echt niet meer worden ontkend. Echtscheiding is voor kinderen psychisch erger dan het overlijden van één van hun ouders. Ze zadelt de meeste kinderen voor de rest van hun leven op met een beurse ziel. De kans dat ze het verkeerde pad op gaan, wordt opeens veel groter. Ook als ze allang volwassen zijn, hebben ze meer moeite dan anderen hun draai te vinden en zich definitief aan een ander te binden. ?
Waarom Kinneging zich rechtsfilosoof noemt bij dit artikel is me duister, rechtsfilosofie is een van de talloze vakken waar je erg ver in door kan leren, maar over echtscheiding is dit vakgebied net zo relevant als de geografische cosmetologie.
Terug naar de door mij gewraakte zin van micha: “Laat kinderen opgroeien in een veilige omgeving met zo min mogelijk regels en je krijgt ettertjes.”
Laat kinderen opgroeien in een onveilige omgeving met zo min mogelijk regels resulteert gemakkelijker in het genoemde resultaat. Als slecht opvoeden zo eenvoudig en eenduidig was te formuleren zou bijna iedereen een redelijk succesvolle opvoeder zijn.
Proberen kinderen op te laten groeien in een liefdevolle en harmonieuze omgeving waarbij de opvoeders structuur bieden en duidelijke grenzen stellen aan gedrag waardoor de talenten van de kinderen tot ontplooiing kunnen komen is het streven van vele ouders. Maar ook dan creëren kinderen mogelijkheden om erg onverstandige, gevaarlijke en verkeerde dingen te doen.
Wat doen we er aan?
Reacties (12)
Niets. Ik geloof er niet in dat je als ouder veel invloed op het gedrag van je kind kan uitoefenen. Tot op zekere hoogte kan je dingen wel een beetje in de hand houden, maar ik denk dat genen toch veel krachtiger zijn dan opvoeding.
Daarbij, irritante kinderen hebben vaak ook irritante ouders. Het is ook hier een kip- of ei-verhaal.
Opvoeden i.r.t. sociale samenhang daar heeft de mensheid al vele millennia ervaring mee. Die ervaring is opgeschreven en onder gebracht in cultuur/religie e.d. Een stel idioten heeft vorige eeuw gedacht een complex samenspel wetenschappelijk te kunnen analyseren en op basis van hun beperkte analyse/modellen/gesimplificeerd inzicht met hun beter weten oude richtlijnen onderuit gehaald. Leidde bijv. tot de “vrije opvoeding”. Maar volgens mij zijn de huidige inzichten nog lang niet zover ontwikkeld om millennia aan empirisch onderzoek/ontwikkeling eenvoudig af te kunnen doen als dogma. Wel heeft men bereikt dat opvoeding niet meer door de generaties wordt overgeleverd. Dit i.c.m. andere sociale begrenzingen die afgebroken worden zonder dat men enig inzicht heeft (hooguit vermoedens/vooroordelen daarover) in waarom die ooit zijn ontstaan, heeft ertoe geleid dat de sociale samenhang wat dynamischer is en men er niet meer van op aankan. Every man for himself.
@1: ik denk dat het weinig vruchtbaar is om de nature/nurture-discussie zo scherp te voeren.
Ten eerste omdat er genoeg aanwijzingen zijn om aan te nemen dat genen predisponeren, maar niet bepalen (denk aan tweelingstudies, denk aan de wolfkinderen (over homo homini lupus gesproken)).
Ten tweede omdat een dergelijk reductionistisch standpunt tot logisch gevolg heeft dat sociale structuren volledig overbodig zijn, dat misdadigers niet de gevangenis in hoeven en dat we kinderen na hun geboorte net zo makkelijk op straat kunnen leggen omdat het toch niet uitmaakt.
@Roy: Dat is natuurlijk onzin. Als je statistiek loslaat op onze bevolking volgt daaruit dat bijna niets van hoe kinderen terecht komen is te relateren aan opvoeding. Lees daarover Freakonomics maar eens…
Dat zegt natuurlijk nog niet dat we de hele samenleving maar los moeten laten.
Dat opvoeding weinig invloed heeft op het gedrag wil nog niet zeggen dat je conformeren naar regeltjes niet ook een onderdeel is van het gedrag.
Een opvoeding is cruciaal, maar welke is niet doorslaggevend, op een zeker basisniveau na natuurlijk.
Het is een beetje analoog aan geld. Dat maakt niet gelukkig, mits je een bepaalde basisbehoeft bevredigd hebt.
Opvoeden is meestal simpel, als je tenminste enigszins normale kinderen hebt, als je zelf niet al te dom bent, geen control-freak bent, als je niet het poldermodel hanteert. Je stelt een beperkt aantal, niet-onderhandelbare grenzen en regels (aan tafel eten ipv voor de tv, geen zakken snoep, niet dingen slopen, niet slaan, niet schelden, elke dag tanden poetsen, zelf je rotzooi opruimen…). Binnen die kaders laat je ze gewoon lekker aanrommelen. En worden ze vervelend, dan zet je ze even apart in een kamer waar ze kunnen afkoelen. (ik heb het nu over kinderen van een jaar of 5, niet over pubers)
@4 a.k.a. hygiënefactor
@5 En dan nog op 1 lijn de andere ouder. Met koppijn na een rotdag op je werk.
Auch :)
Als vader ben ik het totaal met Dave eens. De uitsrpaak ging daan ook over het stellen van grenzen omdat kinderen anders ontsporen. Ze willen immers de baas zijn of tenminste hun grenzen verkennen.
Het is een simpele machtstrijd die al begin vanaf dag 0. Kinderen eten b.v. niet omdat ze niet willen maar omdat ze niet willen eten wanneer jij dit zegt. En ze zijn dan in het voordeel zijn. Probeer maar eens op een normale manier een hapje naar binnen te krijgen als meneer niet wil.
Troebel, onthou je gedachten en lees ze nog eens na als je zelf kinderen hebt. Mocht het zover zijn lees dan eens “Dagboek van een ettertje” van Simon Brett. Erg leuk.
De opvoeding in gewone situaties is gelukkig niet zo moeilijk, lees ik.
Hoe moet het met het opvoeden van de kinderen uit “Onzichtbare ouders- De buurt van Mohammed B.”; is het zinnig om bij te dragen aan iets als http://www.schoolscool.nl/?
Hoe succesvol is het opvoeden van kinderen in de derde groep, de kinderen van gescheidenen?
@8 een ding wat me toch altijd weer opvalt is het belang van biologische ouders. Geadopteerde kinderen hebben een extreem risico voor psychische problemen. Recent onderzoek zegt eveneens dat traditionele ouders uitermate belangrijk zijn. Hoe het precies werkt is onduidelijk, maar dat t werkt is wel evident.
Als je wil bijdragen zonder een natuurlijke verbinding heb je kennelijk een enorme achterstand. Voorkomen dat vreemden moeten inspringen is beter.
Om te beginnen zou Rouvoet natuurlijk elk beginnend gezin een nanny kunnen toewijzen.
En vervolgens krijgt elk kind tot zijn 18e een mentor. Wordt onder andere in Denemarken gedaan.
@10 vraag me af of voldoende capabele mensen met tijd daarvoor beschikbaar te maken zijn en of t loont.
Weer een ander ideetje is dat men probleemkinderen in aparte klasjes wil omvormen. De methode is gelijk aan hoe je je hond opvoed. Goed gedrag altijd belonen, fout gedrag niet al te moeilijk over doen. Of de vuistregel 5x goed zeggen tegen 1x fout. T werkt als een tierelier dus wat dat betreft ben ik wel voorstander dat beginnende ouders behalve pufles ook verplicht een puppie/babycursus volgen. Heb je meer aan dan achteraf de schade proberen te herstellen.
@4 Deze relatie met honden geeft ook heel duidelijk aan dat genetische aanleg niet doorslaggevend is voor het uiteindelijke gedrag. Je kan een poedel makkelijk omvormen tot een agressieve (niet succesvolle)vechthond en een pitbull is in de juiste handen tot een leuke/speelse hond te vormen. De bewijzen zijn er. Oftewel ik denk dat milieu/opvoeding meer bepalen dan genetica.
In de 20/30er jaren werden in Amsterdam-N en Zeeburg asocialen bij elkaar geplaatst, deze mensen kregen in deze buurten opvoedings en socialisatie-ondersteuning. Hoe dit uitpakte weet ik niet, misschien was de peerwerking binnen deze buurten wel sterker dan de ondersteuning, en kweekte het asocialere asocialen.
De ‘kennis’ van opvoedingsautoriteiten maakt ook slachtoffers, zie ‘Raising America’ A provocative inquiry into America’s preoccupation with raising children, and into the experts who aimed to make a science of the endeavor during the 20th century.
Blending biography and critical analysis, Ann Hulbert explores the personal dramas, the scientific claims, and the social visions that drove a succession of psychologists and pediatricians on an ambitious quest as popular advisers: to understand and control the development of children ? and to solve the dilemmas of modem mothers and families in flux.
She shows how each wave of advice has featured an advocate of a parent-centered (strict) view and a champion of a child-centered (gentler) approach. They include turn-of-the-century pioneers Luther Emmett Holt, with his precise feeding regimens, and G. Stanley Hall, the “inventor” of adolescence. Between the wars, the behaviorist John Broadus Watson, critic of maternal love, and Arnold Gesell, who mapped the stages of children’s growth. In the postwar period, Benjamin Spock straddled “hard” and “soft” philosophies, reigning supreme until he was challenged by the more authoritarian Bruno Bettelheim and a host of experts concerned with fine-tuning children’s intellectual and moral development.
A brilliant account of how a century of advice failed to ease modern child-rearing anxieties but reflected the controversies and apprehensions of an unsettled era.