Op zoek naar verfrissing bij London Calling

Voor liefhebbers van de Britpop is het London Calling festival nu al ruim vijftien jaar een uitgelezen plek om te zien welke nieuwe bands er aan staan te komen. Om maar even wat namen te noemen die na het festival groot zijn geworden; Skunk Anansie, Blur, Franz Ferdinand, Bloc Party, Kaiser Chiefs, Editors; allen hebben ze in Paradiso min of meer hun vuurdoop beleefd voor het Europese publiek en daarom komen bands ook graag hier om hun kunsten te vertonen. Programmeur Ben Kamsma heeft een neus voor nieuwe bands en het publiek laat zich graag verrassen door de keuzes die hij telkens weer maakt. Ook de 29e editie van afgelopen weekend was binnen een mum van tijd uitverkocht en dat terwijl de programmering niet eens bekend was bij de start van de voorverkoop.

In de loop van de jaren heeft Kamsma zijn horizon verbreed en spelen er niet alleen maar Engelse bands op het festival en is ook niet alles Britpop wat de klok slaat. En daardoor dekt de titel van het festival niet helemaal de lading meer, maar is het aanbod wel interessanter geworden. De leukste ‘echte’ Britpop-band van deze editie was the Metros, een vijftal uit Pecknam dat er alles aan gelegen was om een wervelende show neer te zetten. Hun muziek is een mix van gitaarpop met een vleugje funk en doet zo nu en dan denken aan Madness. Hieronder een greep uit dat andere wat London Calling afgelopen weekend te bieden had.

De band waar ik op vrijdagavond voor was gekomen, maakte haar vooruitgesnelde reputatie meer dan waar. Laura-Mary Carter (zang/gitaar) en Steven Ansell (drum/gitaar) van Blood Red Shoes staan bekend om het hardere beukwerk, rechttoe rechtaan en met z’n tweeën weten ze een geluid neer te zetten waarbij de indruk bestaat dat ze met een volledige line-up zijn. Ze hadden er dan ook geen moeite mee om het publiek in de grote zaal, ondanks het slechte geluid, voor zich te winnen. Ansell speelt volle drumpartijen met stevige roffels en Carter speelt snelle riffs op de bas-snaren van haar gitaar waardoor de nummers veel vaart meekrijgen. Daarbij werkt de samenzang tussen beiden als extra instrument om de ‘legere’ stukken op te vullen. Het jammere was dat ze hun ‘hit’ I wish I was someone better niet speelden en zelfs teruggrepen naar een ‘oldie’ volgens eigen zeggen. Hun debuutalbum Box Of Secrets is echter pas deze maand uitgekomen. Blood Red Shoes staat in ieder geval aan de vooravond van veel festivalbezoeken waaronder Pinkpop en keert op 18 en 19 mei terug in respectievelijk Vera en Doornroosje.

Van een geheel andere orde was Broken Records, een zevenkoppige band uit Edinburgh. Denk aan strijkers, accordeon, trompet en glockenspiel als toegevoegde instrumenten, bands als The Arcade Fire en 16 Horsepower en breekbare zang zoals die van Jeff Buckley en je hebt de ingrediënten voor Broken Records. Soms is de muziek gedragen en dan weer folk. Ze speelden op zaterdagavond in de kleine zaal en daar bleek al snel dat een groot deel van het publiek niet zo veel kon met de soms jammerlijke liederen. En dat was onterecht want Broken Records zette een mooie sfeer neer.

The Rascals is een bandje dat vooral bekend is geworden doordat zanger/gitarist Miles Kane samen met Alex Turner van the Arctic Monkeys, Engelands nieuwe belofte vormt in the Last Shadow Puppets. Momenteel heeft het tweetal een hit met The age of the understatment en dat overschaduwd volledig het bandje waar Kane oorspronkelijk deel van uit maakt. The Rascals is namelijk leuker dan the Arctic Monkeys doordat ze veel gebruik maken van jaren zestig invloeden en ook bij the Last Shadow Puppets lijkt Kane de meeste invloed uit te oefenen want daarin gaan ze nog een stapje verder richting de jaren zestig. De aandacht voor Kane doet de overige bandleden, Joe Edwards en Greg Mighall echter danig tekort. De twee zorgden voor een strakke ritmische omlijsting in de grote zaal waar het geluid alweer slecht stond afgesteld. Blijkbaar heeft men er in Paradiso problemen mee wanneer het iets heviger wordt.

Even absurd als geniaal is de muziek van Late of the Pier uit Nottingham. Op het podium waren verschillende soorten keyboards opgesteld die telkens weer een ander doel dienden voor rare geluiden, blieps of pieps, maar ook gebruikt het viertal gewone drums en regelmatig gitaar. Het is indie vermengd met new wave en foute jaren tachtig synthesizers. Het meest deed het me nog denken aan de muziek van Bastian, alias de Neger des Heils die onder de laatste naam de beats voor de Jeugd van Tegenwoordig maakt. Het was weer eens wat anders, maar bij beluistering thuis valt het toch een beetje tegen. Kortom, het is meer een band om live te zien.

Al met al was er genoeg variatie op het London Calling festival en was er geen enkele band die echt vervelend was. Wat ik wel eens graag zou willen zien, is dat men een soortgelijk festival met bands uit New York organiseert. Maar wellicht is dat minder populair onder een groot publiek.

London Calling
Blood Red Shoes myspace
Broken Records myspace
The Rascals myspace
Late of the Pier myspace
3voor12 London Calling