Gisteren besloot ik de film Koyaanisqatsi eindelijk eens op dvd te huren. De film was de eerste uit de zogenaamde Qatsi-triologie van regisseur Godfrey Reggio (waarbij Powaqqatsi is gemaakt tussen 1985 en 1987 en Naqoyqatsi momenteel wordt gemaakt), opgenomen tussen 1975 en 1982 en werd nog niet zo lang geleden weer vertoond in de bioscoop. Reggio is een buitenbeentje in de filmwereld, maar heeft met zijn sfeervole beeldmontage tot muzikale beeldensprookjes een groot publiek voor zich weten te winnen.
Koyaanisqatsi komt uit het Hopi-Indiaans en betekent Leven uit balans. In het eerste half uur wordt de schoonheid van het Amerikaanse landschap getoond met beelden van uit de imposante canyons (Canyonlands, vermoed ik). Zijn techniek is verwant aan die in Microkosmos, waarin het leven van insekten versneld wordt voorgescoteld alsof het uit één dag zou bestaan, alleen gaat het nu over het landschap, de zee en de lucht. Terwijl deze duizelingwekkende landschappen zich voor je ogen ontrollen, hoor je een soort van Tibetaanse mantra, de titel bezwerend murmelen.
Na dit half uur volgen de beelden uit de stedelijke gebieden, waarbij de mechanisatie in het menselijk handelen wordt uitvergroot, maar ook hoe de mens onbewust de natuur in het klein nabootst in de schijnbare complexiteit van het dagelijkse leven. Voor de natuurfilosofen onder ons vormt deze film het levende bewijs van de mens die is afgesneden van de natuur, oftewel van de basisprincipes van het leven die worden verloochent, maar voor de mens die eveneens de poëzie in de technologische ontwikkeling kan zien, is het één grote lust voor het oog. En in de ridiculisering van het menselijk handelen zit net zo goed een grote dosis humor. Enige minpunt vond ik de voortdurend terugkerende nachtelijke autosnelwegen in verschillende lichtsnelheden.
De muziek bij de film werd gecomponeerd door Philip Glass die de ene keer onheilspellend en dan weer lucide de beelden ondersteunde. Deze film moet vaker terugkeren in de bioscoop.
Reacties (11)
Laat ik nou juist ook al enkele weken met het idee lopen om een postje aan Koyaanisqatsi te wijden?!!
Koyaanisqatsi is voor mij jeugdsentiment. Blowend en drinkend op de bank als de TV na enen ‘snachts alleen nog maar een testbeeld uitzond (ja dat had je nog vroeger) deed de Koyaanisqatsi-video altijd perfect dienst als existentialistisch behang voor de zwartgallige puber. Koyaanisqatsi is voor mij zoiets wat voor de babyboom generatie de ‘Club van Rome’ is. Bij het zien van de film wordt je er terdege van doordrongen dat de aarde naar de klote geholpen wordt.
Je moet wel houden van Philip Glass, maar die kan ik goed velen. Ik heb mij nu een versie aangeschaft via een P2P netwerk die dezelfde trillende achtergrondruis heeft als de grijsgedraaide videoband uit de jaren ’80. Deze originele videoband is helaas samen met de volledige verzameling van de Pin-Up Club onlangs verloren gegaan bij de opheffing van mijn ouderlijk huis.
Tering! De volledige pin-up collectie! Allemachtig, enfin, maar over dat andere gedeelte van deze post, hm… wat was het ook alweer, oh ja, de Koyaanisqatsi, kijk er van nu af aan naar uit. Zo leer ik weer eens wat, weer eens wat anders dan naar het grijsgedraaide gelul van een of andere NY-er in de Kush bar te moeten luisteren, dat alle uitvindingen uit de VS komen, met als bewijs: de Polio vaccinatie. Als er een volk erger is dan de Amsterdammer is het de New Yorker wel.
Ik ben trouwens een keiharde technoloog van het nieuwe socialisme. Dat nieuwe socialisme is er nog niet, maar ik werk eraan. Ik verheug me dus op deel 2, dat eerste gedeelte zal ik waarschijnlijk fastforwarden.
Calamagrostis epigejos !
Ga ik zojuist even langs bij mijn buurt-P2P, vraag ik die ouwe baas achter de toonbank om het derde deel van de Koyaanisqatsi-trilogie te weten: Naqoyqatsi heeft hij die zo voor me klaarliggen! Hij gaat ‘m nog even oppoetsen voor me, maar dan kan ik ‘m over twee dagen komen ophalen. Dat wordt genieten!
Calamagrostis epigejos is overigens duinriet in het latijn.
Maar het bekt zo lekker, een soort ‘duizend bommen en granaten’ voor boomknuffelaars zeg maar…
Geef nu maar toe Carlos, dat je eigenlijk langs ging vanwege de PinUp club videos, het ligt er allemaal zo vingerdik bovenop. Het geeft niks hoor.
Volgens mij is het alleen maar jaloezie caprio, dat jij als amerikaan niet mag P2P-en. Maar als ik die volledige verzameling PinUp clubs heb binnengehaald krijg je wel een kopietje gebrand op cdrom.
?Naqoyqatsi momenteel wordt gemaakt?
Naqoyqatsi,Godfrey Reggio, VS, 2002, 90 min
Ik heb Koyaanisqatsi ook menigmaal stoned mogen bekijken en ik zweer je dat ik dan toch echt Hopi kan verstaan.
Het blijkt dat de site in bijgevoegde link niet helemaal up to date is, want daar wordt vermeld dat Reggio momenteel bezig is met Naqoyqatsi.
Carlos, misschien kun jij een recensie schrijven over dit derde deel? (en het liefst wanneer je knetterstoned bent).
We zitten op 505 van de 696 MB, bijna binnen dus.
Ik zal een poging wagen Sik ;-)
Heb die film in Caceres gezien met jou Carlos. Ik vond er geen ene reet aan. Zwaar aangezet met hoog hippie gehalte. Een soort Greenpeace promotie filmpje met zeer irritante swammi muziek.
En of deze wereld zo hard naar de klote gaat, ik weet het niet. Ooit zal het een keer gebeuren maar tot die tijd zijn er genoeg plekken om van te genieten.
Met andere woorden, Venezuela was tof en ondanks de zware economische en politieke crisis die ze meemaken bijven ze vrolijk en proberen ze het beste ervan te maken. Niet zo moeilijk als er zo waanzinnig veel mooie vrouwen in string rondlopen en het klimaat heerlijk is. En de natuur staat nog altijd overeind, ondanks de idioot lage benzine prijs.
Relatieveren die hap graag.
Hahaha, je hebt ook werkelijk overal gereageerd met je (dronken?) harses!
Ja dat klopt, we zijn die film ook gaan bekijken in Caceres. Ik had ‘m toen nog maar 371 keer gezien. Maar hij blijft goed.
M’n spaanse vriendinnetje vond ‘m een ontzettende rojo, ze bleef maar mekkeren: que rojo, que rojo. Falangistische hoer! Geen besef van cultuur en smaak! …en jij ook boludo!
:-))