Sommige dieren hebben alles tegen. Een ervan is de kip. Moeders mooiste is ie al niet. Plomp lijfje, eng nerveus kopje, behangen met potsierlijke kammetjes en lelletjes, spiedend door naakte, wenkbrauwloze ogen die nooit enig gevoel of gedachte verraden.
Maar god, wat is de kip toch fundamenteel voor ons bestaan. Malse poten, dijen, borst, krokante vleugeltjes, z’n levertjes met ui zijn hemels. Geen dier dat zo spontaan doet watertanden als de druipende kip aan het spit. Niet voor niets drijft op z’n lijfje een daverend multinationaal firma: KFC. Miljoenen monden voedt het arme diertje, iedere dag. En wat te denken van die wonderdrol genaamd ei. Elke dag perst de kippenkont een mooi rond glad juweeltje. Een natuurkundig raadsel: kwetsbaar overdwars maar niet te breken in de lengte. Het ei is een universum. Diep van binnen zindert een zon van vloeibaar geel. Daaromheen het magma als een hemelgewelf van eiwit. Grondstof voor vrijwel al wat goed en smakelijk is; poffertjes, ijs, pannenkoeken, brood, koekjes, toetjes, noedels, foe yong hai, eindeloos is de lijst.
Zelfs is het diertje inzet als bezuinigingsmaatregel in de economische crisis. Sinds kort krijgt in het Franse dorpje Pince elk huishouden twee kippen om het groente-, fruit- en tuinafval op te peuzelen. Deze vuilniskippen ‘verminderen zo de afvalberg, zijn leerzaam voor kinderen en ze helpen de gezinnen geld te besparen, gezien de stijgende ei-prijzen’, zei burgemeester Lydie Pasteau. Het is waar, een kip kan jaarlijks 150 kilo vuil wegwerken en 200 eieren leggen.
Zo considerabel is dus de kip. Maar wat is zijn provisie? Een handje maïs, verder niets. Slechts kommer en kwel. De kip staat onderaan de pikorde van ons vee, het leidt ‘n gruwelijk bestaan in de bio-industrie, altijd de lul als er geruimd moet worden.
En dan was daar Pasen. Wat een feest, al die chocolade-eitjes die etalages en warenhuizen zo prachtig sieren. Maar waar was de kip, de rechtmatige eigenaar? In geen velden of wegen te bekennen. Nee, want wie mocht er weer met de veren pronken: juist ja, die met die lange oren.
Pasen is een feest van wederopstanding. Een zoenoffer. Maar als er één wezen is dat zichzelf continu opoffert en wegcijfert ter meerdere eer en glorie van de ander, dan is dat wel de kip. Wie componeert de Huhn Passion?
Dit stuk is ook verschenen in Volzin.
Reacties (1)
Mooie column!