Een machtswellusteling in het Witte Huis.

De Washington Post begint een serie over het vice-presidentschap van Cheney.

Cheney hangt al sinds de regering-Nixon het idee aan dat de uitvoerende macht, de president, niet gebonden is aan de wet of gecontroleerd mag worden door andere staatsorganen bij zijn werk als ?commander in chief?.

Dit leidde kort na 9-11 tot het volgende:

Just past the Oval Office, in the private dining room overlooking the South Lawn, Vice President Cheney joined President Bush at a round parquet table they shared once a week. Cheney brought a four-page text, written in strict secrecy by his lawyer. He carried it back out with him after lunch.

In less than an hour, the document traversed a West Wing circuit that gave its words the power of command. It changed hands four times, according to witnesses, with emphatic instructions to bypass staff review. When it returned to the Oval Office, in a blue portfolio embossed with the presidential seal, Bush pulled a felt-tip pen from his pocket and signed without sitting down. Almost no one else had seen the text.

Cheney’s proposal had become a military order from the commander in chief. Foreign terrorism suspects held by the United States were stripped of access to any court — civilian or military, domestic or foreign. They could be confined indefinitely without charges and would be tried, if at all, in closed “military commissions.”

“What the hell just happened?” Secretary of State Colin L. Powell demanded, a witness said, when CNN announced the order that evening, Nov. 13, 2001. National security adviser Condoleezza Rice, incensed, sent an aide to find out. Even witnesses to the Oval Office signing said they did not know the vice president had played any part.

Cheney heeft het vice-presidentschap, meestal niet gehinderd door Bush, een president van de grote lijn, ingevuld als een bastion van ongecontroleerde en ongelimiteerde macht, anders dan alle vp?s voor hem.

Tot Cheney was het ambt van vice-president een wachtkamer voor de macht, waar ook bizarre types als Spiro Agnew en Dan Quayle zonder veel kwaad aan te richten in de hofhouding van de president figureerden. Voordat Nixon afgezet kon worden verving men Agnew door Gerald Ford.

Een kernactiviteit van Cheney is het vergroten van de (oorlogsvoerende) macht van de president, waarbij hij controle door het Congres of de Rechtelijke Macht irrelevant vindt. Ook beschouwt Cheney het vice-presidentschap als een unieke instelling, die niet bij de uitvoerende macht hoort (zoals de president) en niet bij de wetgevende macht, zodat de controle regels voor beide niet ter zake doen.

Op allerlei belangrijke Witte Huis zaken drukt Cheney een onmiskenbaar stempel:

In roles that have gone largely undetected, Cheney has served as gatekeeper for Supreme Court nominees, referee of Cabinet turf disputes, arbiter of budget appeals, editor of tax proposals and regulator in chief of water flows in his native West. On some subjects, officials said, he has displayed a strong pragmatic streak. On others he has served as enforcer of ideological principle, come what may. (—-) In the usual business of interagency consultation, proposals and information flow into the vice president’s office from around the government, but high-ranking White House officials said in interviews that almost nothing flows out. Close aides to Cheney describe a similar one-way valve inside the office, with information flowing up to the vice president but little or no reaction flowing down. All those methods would be on clear display when the “war on terror” began for Cheney after eight months in office.

Serieuze media in de VS zorgen er gelukkig voor dat ‘You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can not fool all of the people all of the time.’

Het is raar dat impeachment werd overwogen over de verblijfplaats van een geslachtsorgaan van een vorige president maar tegenwoordig nooit ter sprake komt.