#Dezeweek | Prinsjesdag zonder hoedjes

De American Dream kent verscheidene gedrochten van uitwassen, maar de walgelijkste van al is misschien wel de Beauty Pageant. Deze pseudo-vleeskeuring is de vleesgeworden escalatie van de competitieve aard van de Amerikaanse maatschappij en ontkracht elke claim tot emancipatie of fatsoen. Nu wil ik niet per se pleiten voor een fatsoensmaatschappij, maar zo lang de vrouwen niet écht mooi zijn, en de verkiezing blijft verzanden in statementpolitiek en de nodige bende van gevolgen, heeft de missverkiezing deze wereld niets te bieden.

Ik neem het je geenszins kwalijk als je geen idee hebt waarover ik het heb. In Nederland blijft deze vorm van primitiviteit ons gelukkig grotendeels bespaard. Om u toch een beeld te geven, het is een soort Prinsjesdag, maar dan zonder hoedjes. De bezoekers trekken hun mooiste kloffie uit de kast, er is een hoop ceremonieel gelul in de ruimte en na afloop is eigenlijk iedereen ontevreden. We mogen ons gelukkig prijzen dat het niet exact hetzelfde is, ik had Willem-Alexander niet graag in badpak zijn troonrede zien doen.

De traditionele schoonheidsverkiezing bestaat uit vijf rondes, waarin het achtereenvolgend draait om haar & make-up, jurken, badpakken, talent en intelligentie. De meeste kritiek wordt vaak geleverd op de badpakkenronde, die volgens feministen het toonbeeld is van de objectificering van vrouwen. Dat de laatste twee rondes later slechts zijn toegevoegd om deze claims tegen te gaan vind ik eigenlijk nog niet eens zo stuitend.

Stuitender vind ik het idee dat deze opzet impliceert: dat je pas kunt winnen als je álles hebt. Je moet er niet alleen uitzien als een bikinimodel, je moet ook een coherente zin kunnen uitspreken. Je moet niet alleen in staat zijn de buitenspelregel uit te leggen, je moet ook een glas bier op je billen kunnen balanceren. Zo zit de wereld niet in elkaar. Het gevolg zou eigenlijk moeten zijn dat je een grote hoop extreem middelmatige mensen krijgt, die nergens goed noch slecht in zijn. Maar dat is niet het geval, negen van de tien Miss’s voldoen gewoon aan het blonde schoonheidsideaal.

Deze status quo bezorgt iedere afwijking ervan vrijwel direct de claim van statementpolitiek. Meest recente winnares Nina Davuluri is dan opeens niet meer Miss America, maar een verkapt pleidooi voor de multiculturele samenleving in Amerika. Het feit dat ze kan buikdansen is niet eens meer interessant, ze zou alleen gekozen zijn omdat ze Indisch bloed heeft. Voor sommigen zou dit zelfs reden zijn haar niet eens mee te laten doen. ‘I thought Miss America had to be American?‘

Deze veredelde wet t-shirt contest is het summum van kromme ideaalbeelden en geëscaleerde competitiviteit, het komt voort uit een gek gedachtegoed en levert vaak meer gedonder op dan nodig is. Het enige argument voor het voortbestaan van de missverkiezing is “omdat we het altijd al doen,” en dat lijkt mij dan weer genoeg reden om te stoppen met die onzin.