In de berichten over het vandaag verschenen advies van de Raad voor Volksgezondheid en Zorg (RVZ) domineert het plan voor laagdrempelige zorgcentra. Daar moeten mensen ook binnen kunnen lopen als ze niks markeren, maar graag willen weten wat te doen om dat zo te houden. Die nadruk op preventie valt te prijzen. De vraag is of zo’n ingrijpende reorganisatie nodig is of dat hervorming van huisartsenposten volstaat.
Een tweede deel van het advies pleit voor een versterking van de vele patiënten- organisaties. De consumentenbond dient als voorbeeld: zo houd je druk op de producenten van zorg. De RVZ droomt van kwaliteitskeurstempels voor artsen en vergelijkend warenonderzoek van verzekeraars. Ze ziet het persoonsgebonden budget (PGB) als een mooie eerste stap van zorgvragers die zelf het heft in handen nemen en eisen gaan stellen aan hun leveranciers.
Van een afstandje ziet dat er fraai uit, die zelfbeschikking van de zieke burger, maar in de praktijk vallen zij niet zelden ten prooi aan malafide zorgbureaus, die simpelweg het PGB aanvragen, er een fikse premie van aftrekken en dan wat zorg doorspelen aan de patiënt. Natuurlijk heeft de RVZ wel gelijk dat veel burgers tegenwoordig mondiger zijn dan vroeger. Maar dat is een gemiddelde. Er blijft een grote groep mensen die onder het vaandel van zelfbeschikking simpelweg in de kou belanden.
Daar komt nog eens bij dat de RVZ overheidssteun aan de patiëntenorganisaties wil gaan afbouwen. Ze moeten hun geld van leden krijgen en van derden (de RVZ noemt zelfs de farmaceutische industrie). Her en der mag het neoliberalisme dan al doodverklaard zijn, bij de RVZ is het nog springlevend.
Reacties (6)
Tja, de makke van adviesraden. Je vraagt een advies hoe iets goedkoper gaan en dan krijg je ook een antwoord.
Nu vind ik dat de RVZ zich al jaren wel erg drastsich van haar taak bekwaamt, met dit soort onzin tot gevolg.
Ik zal eesn kijken of er niet een logjes over de adviesgeschiedenis van de RVZ valt te maken.
Ik denk dat het wel een goed idee is om meer aan 1 1/2 lijns zorg te doen. En centra te creeeren waar alles bij elkaar zit (huisarts, tandarts, fysio etc.) en communicatie dus vlotter gaat.
Men beweert vrij plausibel dat bepaalde handelingen nu eenmaal goedkoper zijn te verrichten door de huisarts dan door het ziekenhuis. Maar gaat dan de kwaliteit niet achteruit?
@Mark: Doe er een internist, een neuroloog en een geriater bij en je hebt voor de meest voorkomende kwaaltjes alles onder één dak. Kleinschalige polikliniekjes.
Het zou ondertussen wel interessant zijn te weten hoeveel de zorg kostte toen de huisarts veel meer deed dan nu.
Ik vermoed overigens dat de huisarts nu al weer meer doet, om te voorkomen dat de patiënyt al te snel naar de dure specialistische hulp wordt doorverwezen.
Voorbeeldje: ik ben recetn 2x bij de huisarts geweest. In al de jaren er voor nog nooit nader onderzocht met stethoscoop en de bekende klop-klop met hand en vingers. Nu ineens weer wel (moet toch bij het volgende bezoek, toch eens vragen waarom dat zo is).
@2: Het is zeker een goed idee om meer zorgvolume onder te brengen in de eerste lijn (of zelfs zelfzorg). Tweede en derde lijn zijn stukken duurder en lang niet altijd nodig.
@3: Ik denk dat er veel huisartsen zijn die die kleine verrichtingen laten zitten, omdat het veel tijd kost en relatief weinig oplevert.
Wat je met die stethoscoop hebt weet ik niet, maar het zegt natuurlijk helemaal niets. Misschien andere klacht? Andere werkdiagnose? Nodig om iets anders?
Ik ben het trouwens wel eens met Christian dat die zelfbeschikking niet echt zelfbeschikking is. Zeker als het gaat om belangrijke zaken waar iemand geen verstand van heeft krijg je onwerkbare situaties.
En aan het systeem achter de PGB’s is ook wat mis natuurlijk.
@Roy: Sorry, was kleinigheidje vergeten over die “jaren daarvoor”. Geen stethoscopisch gedoe, omdat na enige vragen er meteen een doorverwijzing naar een specialist kwam.
Nog meer verduidelijking: ik ben opgegoreid met huisartsen die zo lang mogelijk zoveel mogelijk zelf de klachten analyseerden. Je kreeg in die tijd het soms het gevoel dat ze deur naar de specialist stevig dicht hielden.
Daanra kwam dus een periode waar je bij het minst geringste werd doorverwezen.
Nu meen ik een opkomst van de oude werkwijze te bespeuren.