Nu ik dan eindelijk mijn masker heb afgeworpen en onder mijn ware naam schrijf, popel ik om te vertellen van mijn voorvaderen. Ik heb al verteld van Johannes, de schilder. Diens vrouw was de bekendste schrijfster van haar tijd: Anna Louisa Geertruida Bosboom-Toussaint. Ze werd bewonderd tot ver over de landsgrenzen, werk werd vertaald in het Frans, Zweeds, Duits en Engels.
Tegenwoordig wordt Tante Truitje, zoals wij haar in de familie noemen, nog maar weinig gelezen onder de Nederlandse jeugd. Dat is natuurlijk een trieste zaak, het geeft aan hoe Nederlanders omgaan met hun culturele erfgoed. Gelukkig wordt de naam van tante wel hooggehouden in het buitenland. In Amerika bijvoorbeeld, leren de kindertjes op de basisschool alles van deze famous Dutch novelist. In de encyclopedie zetten ze er zelfs bij hoe je haar naam uitspreekt: ä´nä looe´zä hārtroi´dä bôs´bōm-toosăN´.
‘Was haar eerste werk soms gekenmerkt door schokkende gebeurtenissen en emoties, haar latere romans geven meer blijk van verfijnd psychologisch inzicht en religieuze inleving.’
Het lijkt wel een beschrijving van mijn eigen weblogcarrière!
Verder heb ik van tante Truitje mijn moderne opvattingen over de Positie van de Vrouw geërfd, want zij was het, die naast haar grandioze historische werken als eerste een verhaal schreef waarin de emancipatie van de vrouw een rol speelt, namelijk het veelgelezen prachtboek Majoor Frans uit 1874.
Reacties (4)
Majoor Frans stond op mijn lijst eindexamen Nederlands! Géén idee hoe het daar terechtkwam, ik was ook nog eens de enige uit de klas.
Als ik het mij goed herinner begint het met ontmoeting Man X met Majoor Frans, zij op een paard, rijdend als een kerel (kom maar door Horse), de man denkt bij zichzelf: tjongejongejonge, wat een raar meisje, ze kan vast niet koken, foeifoei, haar blouse is zelfs vuil, bah bah bah! Haar pa kan het allemaal niets schelen, een oude legerofficier oid, dan een tweehonderd pagina’s en -natuurlijk- uiteindelijk krijgen ze elkaar (Man X en Majoor Frans). Of niet.
Toch?
Jacobine, jij bent een geval apart. Meestal zeer irritant, maar dan opeens zeg je weer iets wat mij in één klap weer volledig voor mij inneemt. Kortom, wil je met me trouwen?
Godzijdank reageerde het wicht niet op dit ondoordachte, kennelijk in een vlaag van verstandsverbijstering dan wel euforische of manische stemming gedane aanbod, dat ik bij deze dan ook weer schielijk intrek.
Tsssssk, ik was al een jurk aan het uitzoeken! Rare exhibitionist!