De billen van Clint Eastwood

COLUMN - Ik heb de billen van Clint Eastwood gesproken.
Ze verkochten tickets aan de ingang van The Rock, de voormalige gevangenis in San Francisco. Ik herkende ze op slag. In Escape from Alcatraz zijn ze immers een volle seconde in beeld.

“Dat was onze doorbraak.” verklaarden de Billen. “Wereldberoemd werden wij. We gingen om met de grootste Hollywood sterren maar ons dikste maatje, dat was Buddy [Buddy van Horn, vaste stuntman van Eastwood, OZ]. Wij brachten samen uren samen op de set door, en soms dronken wij wat om de verveling te doden, je kent dat wel, en dan was Buddy te dronken om correct te vallen. De volgende dag zat hij onder de blauwe plekken. ‘Waar heb ik dat nou weer vandaan?’ Riep hij dan. Aaah those were the days”

“Volgens mij heb ik jullie enkel in Escape gezien…”
“Dat is een wijdverbreid misverstand. Wij hebben gedraaid in Tightrope en Space Cowboy. Bovendien moesten we élke draaidag van élke film van Clint permanent aanwezig zijn, je wist immers maar nooit wanneer hij besloot uit de kleren te gaan. Daar zaten de producenten natuurlijk enorm op te wachten, bloedzuigers die ze zijn… ”
“Je zou zeggen dat Clint Eastwood geen bodydouble nodig had, weinig mannen zijn zo knap als hij.”
“Luister eens, in Alcatraz liep de dude al tegen de big five-O weet je wel… Dan heeft de zwaartekracht zijn werk al gedaan als je begrijpt wat ik bedoel. Zij hadden billen van 25 jaar nodig, nog rond en appetijtelijk, zo willen de vrouwtjes ons hebben… en de gays natuurlijk. Dat waren wij toen… appetijtelijk. Ach die goeie ouwe tijd…”

“In Space Cowboy zullen jullie wel zijn gaan hangen vermoed ik, van welk jaar is die film nou niet?
“2000. Klopt het begon allemaal wat slapjes te worden, maar Clint was toen 70 hè, dan kun je niet meer aankomen met 25 jaar oude billen. Je groeit met hem mee als het ware. Dat is het mooie.”
De Billen staarden over het ruige water, een zweem van weemoed over ze heen. Een traantje vond zijn weg langs de spleet. Ik besloot maar mijn weg te vervolgen. Zij waren immers aan het werk.
“Zie ik jullie nog op het scherm?” vroeg ik ter afscheid.
“Dt gaat niet gebeuren. Het zou niet geloofwaardig overkomen. Er is niets meer van Clints butt over. Die vent gaat never nooit meer uit de kleren. Mark our words.”