Noot van de redactie:
El Crudo* zou El Crudo niet zijn als hij niet gelijk protest zou aantekenen tegen de bijnaam die we voor hem hadden bedacht. Hij wil liever Guagiro Limburgo heten, wij van de redactie strijken nog één keer over ons hart en gaan hiermee akkoord. De Guagiro’s hielpen Castro destijds aan zijn victoria op Cuba en Limburgo zegt iets over de etnische achtergrond van onze correspondent, een goed pseudoniem lijkt ons. Voortaan heet onze correspondent in Ecuador: Guagiro Limburgo
Ecuador is een gevaarlijk land, het nieuws van vandaag bewijst dat maar weer eens: Nederlandse toeristen vermoord in Ecuador (de Telegraf).
Ook onze correspondent is twee weken geleden ruw in aanraking gekomen met de criminaliteit in dit Andes-land. Guagiro Limburgo is in nachtelijk Quito op straat overvallen en beroofd. Hier volgt het eerste deel van de bulk emails van Guagiro Limburgo die wij in onze mailbox vonden:
Beroofd en in elkaar getremp
Het onvermijdelijke is gebeurd, ze hebben me flink te grazen genomen. Wat er precies gebeurd is, weet ik niet, maar ik vermoed dat ze een smerig goedje in mijn drankje hebben gegooid. Het resultaat is weinig fraai. Een blauw/paars/zwart oog zo dik als een ei, geld weg, bankpas pleite en mijn waardevolle Boliviaanse rijbewijs gestolen. Een dag later was ik half bij bewustzijn en bleek ik in mijn bed te liggen. Hoe ik daar gekomen ben, hoe lang ik daar gelegen heb, God mag het weten. Ben zeg maar 12 uur buiten westen geweest. Een dag later was er een grote en belangrijke vergadering waar half Z-Amerika (en eventuele toekomstige werkgevers) bij aanwezig waren maar ik er lekker lullig bij zat met een kop alsof ik door een elftal Den Haag supporters in elkaar getremp was.
tot hier het spectaculaire gedeelte, nu volgt het saaie.
30 liter slappe koffie
De vergadering duurde 3 dagen en was voornamelijk erg vermoeiend. Heel veel gelul over coördinatie en strategieën en weinig concrete punten, ik schat dat ik zo’n 30 liter slappe koffie heb gedronken om in ieder geval nog het idee te geven dat ik erbij was. Heb verder weinig meegekregen, mede omdat alles in turbo spaans ging en dusdanig bureaucratisch was, dat ik al snel mijn interesse verloor. Van de 9 vergaderpunten waren er anderhalf voor mij belangrijk, de rest was uitzitten. We zaten in een prachtige natuur, hoog in de Andes omgeven door 2 vulkanen (waaronder de jullie zeer bekende Cotopaxi) maar tijd om naar buiten te gaan en te genieten was er niet want er werd vergaderd, van 8.00 tot 22.00. Een Mariniers opleiding is kattepis vergeleken hiermee. Gelukkig waren de meeste gasten relaxed en viel het aantal vergadertijgers mee. Z-amerikanen houden ervan om het luchtig te houden dus kon ik mijn rol als joker ten volle uitbuiten door zo nu en dan met botte/grappige opmerkingen te strooien. Werd wel gewaardeerd geloof ik, vooral door de Peruanen. Wat nu precies het uiteindelijke resultaat is, weet ik nog niet, maar samen met de prof (goeie gast, behoorlijk direkt en a-diplomatiek) van de Uni van Wisconsin (de andere internationale Uni in het project) hebben we er wel wat leuke dingen uitgesleept waarbij voornamlijk ik (omdat ik toch al in Z-amerika zit) wat leuke reisjes richting Peru, Colombia en Venezuela in petto heb om workshops te assisteren en technische assistentie te verlenen.
Conclusie beroving
Sommige mensen waren verontwaardigd dat ik na zo veel tijd in de tropen alsnog overvallen werd. Maar ik draai de zooi graag om. Misschien heb ik wel al teveel tijd gezocht naar een dergelijke situatie. Niet bewust uiteraard (maar met teveel cojones, te zelfverzekerd). En dan geloof ik serieus dat je die ooit een keer zal tegenkomen. En dan is mijn idee dat het beter zo snel mogelijk kan gebeuren. Zodat je van het idee verlaten bent, en er tevens kunt aan wennen dat je niet ‘untouchable’ bent. Vervolgens kun je weer rustig door het leven gaan (in Amsterdam had je deze dingen ook kunnen gebeuren, om het te relatieveren). Het heeft me 2 weken gekost, en nog altijd loop ik wantrouwend door de straten van Quito, niet helemaal zeker van mezelf. Aan de ene kant denk ik dat ik meer op mijn hoede ben, aan de andere kant denk ik dat ik laf ben. Nu nog overeerst de lafheid. Maar ik ben er zeker van dat de angst zich zal verlaten. En dan daarna weer fris en monter door Donker Quito, Lima, Bogota, Abidjan, New York, San Francisco etc etc durf te lopen. Alleen maar een klein beetje meer op mijn pinken letten. Het heeft wel een charme dat ik net voor mijn 30-e mijn onschuld verloren heb. Ik ben geen maagd meer. En al met al, zal het een happy ending worden. Ik heb gewoon waanzinnig veel mazzel gehad. Laten we daar op drinken!
Reacties (2)
Tijdens mijn eerste dagen in Z-Amerika keek ik steeds achterom als ik s’avonds naar huis liep. Daarna merkte ik dat Mendoza (AR) niet zo onveilig was. Samen met mijn goede vriend S. werden we steeds baldadiger en onvoorzichtiger. Auto-alarmen aantrappen, met uitsmijters vechten en bezopen anti-argentijnse liederen zingen als we om zes uur ‘sochtends naar huis liepen.
Een week nadat ik Mendoza had verlaten werd mijn vriend S. overvallen, terwijl hij toch in het gezelschap was van de uit de kluiten gewassen Wageningse student H. en glamourboy I. H. werd van achteren neergeslagen en viel bewusteloos op de grond, I. vluchtte gillend als een keukenmeid een portiek in. S. sloeg met gevaar voor eigen leven de overvallers van zich af. S., H. en I. hadden al hun geld al in het poolcentrum uitgegeven, dus er viel sowieso niks te jatten. Toen de overvallers daar achterkwamen kozen ze het hazenpad.
Ik ben zelf gelukkig alleen regelmatig opgelicht in vergelijkbare landen. Met geweld zoals hierboven beschreven heb ik nooit echt te maken gehad. (klop-klop).
Natuurlijk is iedereen blij dat je het er levend vanaf gebracht hebt. De naieve hoogmoed van de westerling en veroveringszucht van zijn El Dorada sterft er hopelijk niet door af. Prachtig verfilmd overigens in Herzog’s Aguirre, de Wraak van God, met een hond van een Klaus Kinski.