Hier een prachtig protest vanaf 1.40. Klassiek protest. Van het Württembergische Philharmonie Reutlingen uitgevoerd in Wenen. Tegen de arrogantie van de macht.
https://www.youtube.com/watch?v=IHKKm37adT8
Aan het eind van de eindeloze lokale Kalverstraat ligt het Taksimplein. En op dat plein is een klein park met hoge bomen, het Gezi park. Al vaker had ik er met vrienden vertoefd. Het wonderlijke bonte leven van Istanbul aan ons voorbij zien trekken. Gefilosofeerd over de twee gezichten van Turkije, energiek, open minded, modern versus het behoudende en conservatieve gezicht.
September 2013 was ik daar voor een congres.
Hotel ten zuiden van het plein, congres in de universiteit ten noorden er van. Het waren de laatste dagen van de Gezi protesten, vooralsnog de laatste massale protesten van het seculiere Turkije tegen de arrogantie van de macht. De arrogantie die de paar bomen wel zou mollen voor een zogenaamd Ottomaans revival annex winkelcentrum annex moskee. Te bouwen door de vriendjes van de Grote Leider E.
Verschillende keren die week oog in oog met oproerpolitie. Terug van een sessie met wetenschappelijke presentaties in mijn hoofd werden we tegemoet gerend door een grote groep mensen met gasmaskers. De vleugen van misselijk makende traangas. De intimiderende rij van gesloten politie en ME eenheden die de straat schoonveegde. Als je niet doorliep was het jammer. De repressie opereerde vanuit het afgetakelde Ataturk Cultureel Centrum dat aan het plein grenst.
Reacties (1)
Dat andere energieke, moderne gezicht: de rapper Ceza uit de film “Crossing the Brodge” van Fatih Akin.