Ik begrijp de link niet. In Chili bijvoorbeeld, van de grotere operaties, alleen de Codelco mijnen zijn compleet in Chileense handen. Alle andere grotere afzettingen zijn in perticuliere handen en wel bijna allemaal buitenlands (ook Chinezen!).
In Peru is het niet anders, niet alleen het Toromocha project maar ook Northern Peru Copper is in Chinese handen. Ik verwacht dat binnenkort ook Gaby (de 6de Codelco operatie) gedeeltelijk in Chinese handen komt. Grote spelers in koper zijn Minmetals en Jiangxi Copper
#2
Ippekrites
Nu we binnenkort allemaal elektrisch gaan rijden zal de vraag naar koper niet meer bij te houden zijn. Binnen vijf jaar zal China waarschijnlijk een heel Afrikaans land moeten overnemen om de productie te kunnen garanderen. Tip voor beleggende Sargassers: investeer in koperrecycling.
Chinalco betaalt Peru $ 400 per ton erts (huidige waarde $ 8000) en per vertrekkend dorpslid een dollartje of 1000. Kan je een aardig grafiekje van maken: totaal ton erts in berg x $ 8000 : aantal weggemoffelde indianen. Kunnen ze niet meehelpen scheppen a $ 0,20 p.u.? Trekt de boel misschien weer een beetje recht. Jaartje of 5 werk (berg zal in een jaar of wat weg zijn), tegen huidige vraag…
Ach, er ligt nog voor 1000-enden jaren op b.v. de manen van Jupiter. Gaan we die maar eens exploren. Kunnen Afrikanen en merendeel Aziaten misschien ook eens wat ordentelijker uit de ruif mee-eten…
#5
Bismarck
@4: Ja he, zitten we midden in een energiecrisis, gaat YP hier ineens bedenken dat we best even vele duizenden tonnen kopererts van nabij Jupiter naar hier kunnen vliegen.
#6
pr
@4. Je bent een beetje afgedwaald van de economische realiteit in de mijnbouwindustrie:
– De meeste grote projecten (ook Toromocho) hebben een geplande levensduur van ver over de 10 jaar, vaak 20-30.
– De chinezen kopen geen berg maar explotatierechten. Voor de US$400/T hebben ze alleen het recht gekocht om erts te delven (US$/T koper in erts).
– Voor bestaande operaties in Zuid-Amerika zijn de gemiddelde actuele directe koperproductiekosten US$2000-3000/T. Hier zijn geen financierings/investment/specifieke belastingen (royalties) e.d. mee ingenomen.
– Men verwacht in de nabije toekomst dat de kosten geassocieerd met energie en watervoorziening, en het behandelen en depositeren van afvalstromen zwaarder op het kostenplaatje gaan drukken.
– In de mijnbouwindustrie wordt rekening gehouden met cyclische grondstofprijzen. Normaal gesproken komt een mijnbouwproject een paar keer gedurende zijn leven in “zwaar water”. Voorbeeld: Dit jaar is de koperprijs al bijna US$4/lb geweest, nog geen 10 jaar geleden is het lastiger geweest met US$0.61/lb. Ook in deze mindere tijden gaat de roductie gewoon door, maar tegen verlies.
– In het specifieke geval van Toromocho, de Chinese eigenaar heeft(vrijwillig?) de verantwoordelijkheid opgenomen voor het behandelen van Acid Mine Drainage dat gegenereerd is door operaties van 50 jaar terug (Kingsmill tunnel). Het gaat hierbij om een stroom van 1200 l/s vervuild met zware metalen, vooral zink. Hiervoor hebben ze vorig jaar al een bankgarantie van US$24 miljoen op tafel moeten leggen.
Om informatie over specifiek dit project na te lezen raad ik aan om http://www.perucopper.com eens te bekijken.
#7
Bismarck
@6: Waarom eigenlijk? Je zou een kopermijn (en eigenlijk elke dagbouw) relatief makkelijk/goedkoop kunnen sluiten in tijden waarin het gedolven goed niet rendabel genoeg is, zolang je maar de exploitatierechten blijft houden (en dat is een kwestie van afspraken).
#8
pr
@7. Hoewel het af en toe gebeurt zijn er verscheidene redenen om deze politiek niet uit te voeren:
– De implementatie van een (tijdelijke) sluiting kost veel pijn en moeite. Er moet een afweging gemaakt worden of het de moeite waard is, in aanmerking nemend dat de prijsdaling waarschijnlijk tijdelijk is. Ook de herstart zou veel tijd en $ kosten.
– Long term smelter contracts: De meeste operaties hebben lange termijn contracten die hen verplicht een hoeveelheid concentraat te leveren aan smelters (veelal in Azie)
– Personeelskosten lopen door zonder dat er directe inkomsten zouden zijn. Met de huidige vraag naar mijnbouwpersoneel zou het zelfmoord zijn om hoog gekwalificeerd personeel op standby te zetten. Ze gaan weg!
– Het is niet alleen maar de stekker tijdelijk uittrekken, er zijn processen die gewoon doorgaan en die kosten met zich meebrengen: Onderhoud aan installaties, water huishouding, milieuwetgeving die een tijdelijke sluiting bemoeilijkt, sociale impact vanwege de (tijdelijke) sluiting, doorlopende contracten met leveranciers.
Over het algemeen kun je stellen dat een tijdelijke sluiting meer georienteerd moet zijn op de mogelijkheid dat er een definitieve sluiting aankomt. Een van de emblematische sluitingsprojecten in Chili is die van de Salvador Divisie. Hier komen zoveel economische/technische/sociale/milieu aspecten bij kijken dat het waarschijnlijker interessanter is om heel hard op zoek te gaan naar nieuwe reserves en/of andere productiemethodes.
Er is wereldwijd een groot respect voor de mogelijke consequenties van een definitieve mijnsluiting. In Zuid Amerika is de wetgeving hiervan nog in ontwikkelingsfase, maar de mogelijke milieueconomische gevolgen van een slecht geplande en uitgevoerde mijnsluiting zijn desastreus.
Het is in ieder geval een interessant en levendig vakgebied!
#9
Yevgeny Podorkin
@ pr
O.
Thx voor de uitgebreide info.
@ Bm
En láát me nou maar lekker afdwalen van de realiteit…je betrekt e.e.a. (weer) op het NU. Niet op de conventionele manier de ruimte in (blijven) gaan natuurlijk. Met een fusie/ionen motor o.i.d., een maan/ basis, DNA aanpassen of middel om snelle botveroudering tegen te gaan enz. Meteen overal een probleem van maken. Kwestie van erheen gaan en ophalen alleen het Hoe nog even uitdokteren, het ligt er bezaaid. En als iedereen maar zo blijft denken kropen we nog in Het Steenen Tijdperk rond. In luipaardvel en knots, rond een vuurtje kluivend van een berebout…Wraaah…hèhèhè…
Waar heb dat nou voor nodig Bismarck.
…if me grandmother ‘ad wheels she’d be a wagon ‘old yur socks capt’n, ay can give yu inpulse powerrr in a cuple uf minutes.
#10
pr
@9. De nada
@2. Koperrecycling is al vrij goed ontwikkeld, ik schat in dat loodrecycling een heel interessante belegging wordt als de elecktrische auto mocht doorzetten (ik heb mijn twijfels hierover)
#11
Bismarck
@9: Tegen de tijd dat we fusie/ionenmotoren hebben die bruikbaar zijn voor dat soort doeleinden hebben we al lang dat ouderwetse koper niet meer nodig.
@8: Ik neem aan dat langetermijncontracten ook uitgaan van langetermijn vaste prijzen en dus de in #6 genoemde cyclische prijsfluctuaties ondervangen. Verder kan er in ontwikkelingslanden moeilijk een probleem zijn met personeelskosten (die zijn al lang blij met dagwerk). De hoge kosten van een herstart in de dagbouw lijken me zwaar overdreven. Zaken als milieu, sociale gevolgen ed. zijn voor een (buitenlands) bedrijf ook geen relavante factor, zeker niet in ontwikkelingslanden.
Misschien is Chili niet het beste voorbeeld, maar om een ander bekend mijnbouwland te noemen, in Papoea-Nieuw Guinea heb ik niet het idee dat er erg moeilijk gedaan wordt over enige sociale of milieu gevolgen van de mijnbouwactiviteiten door buitenlandse bedrijven aldaar.
#12
pr
@11
Punt voor punt: Langetermijncontracten voor basemetals zijn niet vergelijkbaar met hedgecontracten in de goudindustrie. Smeltercontracten voor bijvoorbeeld koperconcentraat zijn relatief onafhankelijk van de koperprijs, en wordt over het algemeen uitgedrukt in cents/lb TC/RC costs (treatment and refining)
Personeelskosten: Schijnbaar heb je de indruk dat hoe groter het project hoe meer mensen er met een pikhouweel onder de grond worden gestuurd en that´s it. Op dit moment worden projecten niet uitgevoerd vanwege gebrek aan vooral middle en hoger management personeel. Het probleem is niet zozeer de kosten maar de beschikbaarheid. Op dit moment wordt er zeer actief openlijk in Zuid Amerika geheadhunt naar gekwalificeerd personeel voor operaties in Canada en Australie. Als gevolg worden in veel bedrijven contracten opengebroken en vanaf de werkgeverskant om strategische redenen eenzijdig verbeteringen aangeboden.
Ontwikkelingslanden: Ook hier sla je de plank mis. Internationals die in ontwikkelingslanden mijnen openen doen dit meestal onder hun eigen (strenge) milieu en sociale regels die over het algemeen strenger zijn dan de lokale gebruiken. Hier zijn verschillende redenen voor:
– Voorkomen van Environmental dumping beschuldigingen
– Hoger (ex-pat) management doet hier niet aan mee, het staat heel slecht op je CV.
Herstartkosten: Veel projecten die in 1998-2000 (tijdelijk) gestopt zijn komen nu pas weer langzaam op gang, juist vanwege de hoge kosten geassocieerd aan het herstarten: Veel installaties moeten compleet vervangen worden. Er is een groot tekort aan engineering en equipment productie capaciteit. Om een idee te krijgen: Een fatsoenlijk formaat maalinstallatie heeft vandaag een levertijd van 2-3 jaar! Projecten als Cerro Casale, Pascua Lama, Pueblo Viejo, Olympic Dam enz hebben continu een actualizatie nodig van de investeringskosten.
Ik gaf al aan dat leverancierscontracten een issue is: Denk aan electriciteit, trucks, mills, reagents, en ook operatie en onderhoudscontracten. Veel van deze overeenkomsten hebben een geldigheid voor meer dan 3 jaar met flinke boeteclausules.
Als laatste Papoea, de grootste operatie daar is Grasberg van Freeport McMoRan, ik raad aan om eens een keer een sustainability report van ze door te lezen zodat je iets gefundeerder kunt concluderen of milieu en sociale gevolgen relevante factoren zijn (http://www.fcx.com/envir/report_indo.htm)
#13
Bismarck
@12: Ds er zijn wel mijnen die stil hebben gelegen en herstart worden? Dan denk dat mijn vraag toch niet zo vreemd was en al je genoemde bezwaren blijkbaar overkomelijk.
#14
pr
@13, ja er zijn mijnen die stil hebben gelegen en weer herstart worden. De voorbeelden die ik ken:
– Allemaal met andere eigenaar
– Met aanpassing aan de verwerkingstechnologie, upscaling/downscaling van de productie
– Heropening minstens 5-10 jaar na de tijdelijk sluiting
– Direkte kosten: 30-50% van een nieuwe installatie
En het merendeel blijft gewoon gesloten!
Alle bezwaren zijn overkomelijk als het project er financieel gezond uitziet. Heropenen moet in dit geval concurreren tegen het opzetten van een nieuwe mijn.
Voorbeeld: Barrick beslist dit jaar over het lot van 3 grote projecten: Pascua Lama, Cerro Casale en Pueblo Viejo. Elk van deze projecten is >2000MUS$ investering. Waarschijnlijk zullen ze er maar 2 van de 3 uitvoeren. Hierbij is Pueblo Viejo een mijn die in 1999 gesloten is.
China koopt berg in Peru om straks geheel af te graven ten behoeve van koperwinning
Reacties (14)
Ik begrijp de link niet. In Chili bijvoorbeeld, van de grotere operaties, alleen de Codelco mijnen zijn compleet in Chileense handen. Alle andere grotere afzettingen zijn in perticuliere handen en wel bijna allemaal buitenlands (ook Chinezen!).
In Peru is het niet anders, niet alleen het Toromocha project maar ook Northern Peru Copper is in Chinese handen. Ik verwacht dat binnenkort ook Gaby (de 6de Codelco operatie) gedeeltelijk in Chinese handen komt. Grote spelers in koper zijn Minmetals en Jiangxi Copper
Nu we binnenkort allemaal elektrisch gaan rijden zal de vraag naar koper niet meer bij te houden zijn. Binnen vijf jaar zal China waarschijnlijk een heel Afrikaans land moeten overnemen om de productie te kunnen garanderen. Tip voor beleggende Sargassers: investeer in koperrecycling.
http://www.nrc.nl/economie/article829189.ece/China_in_Afghaans_koper
Chinalco betaalt Peru $ 400 per ton erts (huidige waarde $ 8000) en per vertrekkend dorpslid een dollartje of 1000. Kan je een aardig grafiekje van maken: totaal ton erts in berg x $ 8000 : aantal weggemoffelde indianen. Kunnen ze niet meehelpen scheppen a $ 0,20 p.u.? Trekt de boel misschien weer een beetje recht. Jaartje of 5 werk (berg zal in een jaar of wat weg zijn), tegen huidige vraag…
Ach, er ligt nog voor 1000-enden jaren op b.v. de manen van Jupiter. Gaan we die maar eens exploren. Kunnen Afrikanen en merendeel Aziaten misschien ook eens wat ordentelijker uit de ruif mee-eten…
@4: Ja he, zitten we midden in een energiecrisis, gaat YP hier ineens bedenken dat we best even vele duizenden tonnen kopererts van nabij Jupiter naar hier kunnen vliegen.
@4. Je bent een beetje afgedwaald van de economische realiteit in de mijnbouwindustrie:
– De meeste grote projecten (ook Toromocho) hebben een geplande levensduur van ver over de 10 jaar, vaak 20-30.
– De chinezen kopen geen berg maar explotatierechten. Voor de US$400/T hebben ze alleen het recht gekocht om erts te delven (US$/T koper in erts).
– Voor bestaande operaties in Zuid-Amerika zijn de gemiddelde actuele directe koperproductiekosten US$2000-3000/T. Hier zijn geen financierings/investment/specifieke belastingen (royalties) e.d. mee ingenomen.
– Men verwacht in de nabije toekomst dat de kosten geassocieerd met energie en watervoorziening, en het behandelen en depositeren van afvalstromen zwaarder op het kostenplaatje gaan drukken.
– In de mijnbouwindustrie wordt rekening gehouden met cyclische grondstofprijzen. Normaal gesproken komt een mijnbouwproject een paar keer gedurende zijn leven in “zwaar water”. Voorbeeld: Dit jaar is de koperprijs al bijna US$4/lb geweest, nog geen 10 jaar geleden is het lastiger geweest met US$0.61/lb. Ook in deze mindere tijden gaat de roductie gewoon door, maar tegen verlies.
– In het specifieke geval van Toromocho, de Chinese eigenaar heeft(vrijwillig?) de verantwoordelijkheid opgenomen voor het behandelen van Acid Mine Drainage dat gegenereerd is door operaties van 50 jaar terug (Kingsmill tunnel). Het gaat hierbij om een stroom van 1200 l/s vervuild met zware metalen, vooral zink. Hiervoor hebben ze vorig jaar al een bankgarantie van US$24 miljoen op tafel moeten leggen.
Om informatie over specifiek dit project na te lezen raad ik aan om http://www.perucopper.com eens te bekijken.
@6: Waarom eigenlijk? Je zou een kopermijn (en eigenlijk elke dagbouw) relatief makkelijk/goedkoop kunnen sluiten in tijden waarin het gedolven goed niet rendabel genoeg is, zolang je maar de exploitatierechten blijft houden (en dat is een kwestie van afspraken).
@7. Hoewel het af en toe gebeurt zijn er verscheidene redenen om deze politiek niet uit te voeren:
– De implementatie van een (tijdelijke) sluiting kost veel pijn en moeite. Er moet een afweging gemaakt worden of het de moeite waard is, in aanmerking nemend dat de prijsdaling waarschijnlijk tijdelijk is. Ook de herstart zou veel tijd en $ kosten.
– Long term smelter contracts: De meeste operaties hebben lange termijn contracten die hen verplicht een hoeveelheid concentraat te leveren aan smelters (veelal in Azie)
– Personeelskosten lopen door zonder dat er directe inkomsten zouden zijn. Met de huidige vraag naar mijnbouwpersoneel zou het zelfmoord zijn om hoog gekwalificeerd personeel op standby te zetten. Ze gaan weg!
– Het is niet alleen maar de stekker tijdelijk uittrekken, er zijn processen die gewoon doorgaan en die kosten met zich meebrengen: Onderhoud aan installaties, water huishouding, milieuwetgeving die een tijdelijke sluiting bemoeilijkt, sociale impact vanwege de (tijdelijke) sluiting, doorlopende contracten met leveranciers.
Over het algemeen kun je stellen dat een tijdelijke sluiting meer georienteerd moet zijn op de mogelijkheid dat er een definitieve sluiting aankomt. Een van de emblematische sluitingsprojecten in Chili is die van de Salvador Divisie. Hier komen zoveel economische/technische/sociale/milieu aspecten bij kijken dat het waarschijnlijker interessanter is om heel hard op zoek te gaan naar nieuwe reserves en/of andere productiemethodes.
Er is wereldwijd een groot respect voor de mogelijke consequenties van een definitieve mijnsluiting. In Zuid Amerika is de wetgeving hiervan nog in ontwikkelingsfase, maar de mogelijke milieueconomische gevolgen van een slecht geplande en uitgevoerde mijnsluiting zijn desastreus.
Het is in ieder geval een interessant en levendig vakgebied!
@ pr
O.
Thx voor de uitgebreide info.
@ Bm
En láát me nou maar lekker afdwalen van de realiteit…je betrekt e.e.a. (weer) op het NU. Niet op de conventionele manier de ruimte in (blijven) gaan natuurlijk. Met een fusie/ionen motor o.i.d., een maan/ basis, DNA aanpassen of middel om snelle botveroudering tegen te gaan enz. Meteen overal een probleem van maken. Kwestie van erheen gaan en ophalen alleen het Hoe nog even uitdokteren, het ligt er bezaaid. En als iedereen maar zo blijft denken kropen we nog in Het Steenen Tijdperk rond. In luipaardvel en knots, rond een vuurtje kluivend van een berebout…Wraaah…hèhèhè…
Waar heb dat nou voor nodig Bismarck.
…if me grandmother ‘ad wheels she’d be a wagon ‘old yur socks capt’n, ay can give yu inpulse powerrr in a cuple uf minutes.
@9. De nada
@2. Koperrecycling is al vrij goed ontwikkeld, ik schat in dat loodrecycling een heel interessante belegging wordt als de elecktrische auto mocht doorzetten (ik heb mijn twijfels hierover)
@9: Tegen de tijd dat we fusie/ionenmotoren hebben die bruikbaar zijn voor dat soort doeleinden hebben we al lang dat ouderwetse koper niet meer nodig.
@8: Ik neem aan dat langetermijncontracten ook uitgaan van langetermijn vaste prijzen en dus de in #6 genoemde cyclische prijsfluctuaties ondervangen. Verder kan er in ontwikkelingslanden moeilijk een probleem zijn met personeelskosten (die zijn al lang blij met dagwerk). De hoge kosten van een herstart in de dagbouw lijken me zwaar overdreven. Zaken als milieu, sociale gevolgen ed. zijn voor een (buitenlands) bedrijf ook geen relavante factor, zeker niet in ontwikkelingslanden.
Misschien is Chili niet het beste voorbeeld, maar om een ander bekend mijnbouwland te noemen, in Papoea-Nieuw Guinea heb ik niet het idee dat er erg moeilijk gedaan wordt over enige sociale of milieu gevolgen van de mijnbouwactiviteiten door buitenlandse bedrijven aldaar.
@11
Punt voor punt: Langetermijncontracten voor basemetals zijn niet vergelijkbaar met hedgecontracten in de goudindustrie. Smeltercontracten voor bijvoorbeeld koperconcentraat zijn relatief onafhankelijk van de koperprijs, en wordt over het algemeen uitgedrukt in cents/lb TC/RC costs (treatment and refining)
Personeelskosten: Schijnbaar heb je de indruk dat hoe groter het project hoe meer mensen er met een pikhouweel onder de grond worden gestuurd en that´s it. Op dit moment worden projecten niet uitgevoerd vanwege gebrek aan vooral middle en hoger management personeel. Het probleem is niet zozeer de kosten maar de beschikbaarheid. Op dit moment wordt er zeer actief openlijk in Zuid Amerika geheadhunt naar gekwalificeerd personeel voor operaties in Canada en Australie. Als gevolg worden in veel bedrijven contracten opengebroken en vanaf de werkgeverskant om strategische redenen eenzijdig verbeteringen aangeboden.
Ontwikkelingslanden: Ook hier sla je de plank mis. Internationals die in ontwikkelingslanden mijnen openen doen dit meestal onder hun eigen (strenge) milieu en sociale regels die over het algemeen strenger zijn dan de lokale gebruiken. Hier zijn verschillende redenen voor:
– Voorkomen van Environmental dumping beschuldigingen
– Hoger (ex-pat) management doet hier niet aan mee, het staat heel slecht op je CV.
Herstartkosten: Veel projecten die in 1998-2000 (tijdelijk) gestopt zijn komen nu pas weer langzaam op gang, juist vanwege de hoge kosten geassocieerd aan het herstarten: Veel installaties moeten compleet vervangen worden. Er is een groot tekort aan engineering en equipment productie capaciteit. Om een idee te krijgen: Een fatsoenlijk formaat maalinstallatie heeft vandaag een levertijd van 2-3 jaar! Projecten als Cerro Casale, Pascua Lama, Pueblo Viejo, Olympic Dam enz hebben continu een actualizatie nodig van de investeringskosten.
Ik gaf al aan dat leverancierscontracten een issue is: Denk aan electriciteit, trucks, mills, reagents, en ook operatie en onderhoudscontracten. Veel van deze overeenkomsten hebben een geldigheid voor meer dan 3 jaar met flinke boeteclausules.
Als laatste Papoea, de grootste operatie daar is Grasberg van Freeport McMoRan, ik raad aan om eens een keer een sustainability report van ze door te lezen zodat je iets gefundeerder kunt concluderen of milieu en sociale gevolgen relevante factoren zijn (http://www.fcx.com/envir/report_indo.htm)
@12: Ds er zijn wel mijnen die stil hebben gelegen en herstart worden? Dan denk dat mijn vraag toch niet zo vreemd was en al je genoemde bezwaren blijkbaar overkomelijk.
@13, ja er zijn mijnen die stil hebben gelegen en weer herstart worden. De voorbeelden die ik ken:
– Allemaal met andere eigenaar
– Met aanpassing aan de verwerkingstechnologie, upscaling/downscaling van de productie
– Heropening minstens 5-10 jaar na de tijdelijk sluiting
– Direkte kosten: 30-50% van een nieuwe installatie
En het merendeel blijft gewoon gesloten!
Alle bezwaren zijn overkomelijk als het project er financieel gezond uitziet. Heropenen moet in dit geval concurreren tegen het opzetten van een nieuwe mijn.
Voorbeeld: Barrick beslist dit jaar over het lot van 3 grote projecten: Pascua Lama, Cerro Casale en Pueblo Viejo. Elk van deze projecten is >2000MUS$ investering. Waarschijnlijk zullen ze er maar 2 van de 3 uitvoeren. Hierbij is Pueblo Viejo een mijn die in 1999 gesloten is.