–
R.E.M. is een van die bands die superpopulair waren in de vroege jaren negentig, en waar je nu niks meer van hoort.
Toen muziek nog gemaakt werd door mensen die instrumenten beheersten, in plaats van computers. Das war einmal…
Er wordt wel eens gezegd dat mannen verhalend dichten en vrouwen gevoelens weergeven, maar Polly Jean Harvey bewijst dat dit lang niet altijd opgaat.
Neem nou die inleiding:
My first name, Angelene.
The prettiest mess you’ve ever seen.
Love for money is my sin –
any man calls, I’ll let him in.
Je weet meteen alles wat je over dit personage moet weten.
Python Lee Jackson was een Brits-Australische rockband die van 1965 tot midden 1969 actief was, gedeeltelijk in het Verenigd Koninkrijk.
Het was daar dat ze hun bekendste single opnamen: ‘In a Broken Dream’, met een jonge Rod Stewart als gastzanger. De formatie kwam in 1972 weer kort bijeen, waarna de single opnieuw werd uitgebracht.
De Libanese zangeres Carla Chamoun bewijst hier eer aan de eveneens Libanese Fairouz (1935).
The Favors bewijzen dat een ritmegitaar nu net even het verschil uit kan maken tussen een nummer dat zo-zo en enthousiasmerend lekker is.
Singer-songwriters Ashe en Finneas weten in elk geval hoe ze feestje moeten bouwen.
Nafas Khoramiyan was een muzikaal wonderkind dat zes verschillende instrumenten bespeelt en verschillende prijzen won in Iran.
Hier speelt ze de Tombak, een traditionele Iraanse drum.
Wishbone Ash is een Britse hardrock/progrock-band die vier albums maakte in de jaren ’70 en grotendeels onder de radar bleef.
Desalniettemin hadden de heren invloed op tal van heavy metalbands, zoals Judas Priest, Metallica, Iron Maiden en noem maar op.
Een sardonisch liedje over verkiezingen en dan vooral over cynische politici die zich ineens in allerlei bochten wringen om in het gevlei te komen bij de gewone man, de kiezer dus.
Het is erg geestig geschreven, met verwijzingen naar hoe George H. Bush zijn eveneens Republikeinse tegenkandidaat Reagan begin jaren tachtig wegzette als een prutser.
I go forwards
You go backwards
And somewhere we will meet.
We kennen Blue Oyster Cult natuurlijk wel van The Reaper, nog eens meesterlijk geparodieerd door Saturday Night Live.
De tekst van ‘Veteran of the Psychic Wars’ werd geschreven door fantasy en scifi-auteur Michael Moorcock. Moorcock was een invloedrijke redacteur en ontwikkelaar van het grimdark genre.
Hij moest niet veel hebben van de naïeve fantasy van J.R.R. Tolkien en C.S. Lewis. Helden moesten volgens hem vooral anti-helden zijn.
De jaren ’90 waren het tijdperk van het IJslandse fenomeen Björk. De zangeres klinkt zowel etherisch als geaard, de muziek zowel harmonisch als experimenteel.
Sinds haar plaat Vespertine (2001) raakte Björk steeds meer uit beeld bij het grote publiek, al treedt ze nog op voor uitverkochte zalen.
En u, luistert u nog wel eens naar Björk?
Mei Lin Hii is een prijswinnende concertpianiste uit het Maleisische deel van Borneo. Ze studeerde aan Manhattan School of Music in New York en mengt klassiek vaak met andere genres, zoals jazz en tango.
Zo speelde ze onder meer Bach onder begeleiding van percussionisten in de jazzclub van haar zus Evelyn, No Black Tie in Kuala Lumpoer.
Hier vertolkt ze Bach echter op de traditionele manier.
Iemand klaagde onlangs dat mijn muziekkeuze in deze rubriek wel erg ‘wit’ is. Daarom een deuntje old skool.
‘So What’ komt van het album Kind of Blue uit 1959.
Niet alleen speelt Miles Davis in deze registratie (trompet), ook jazzlegende John Coltrane is van de partij op de saxofoon.