Het is alweer meer dan twintig jaar geleden dat postsorteerder Erik de Jong zichzelf heruitvond met zijn volledig zelfgeproduceerde album ‘Spinvis’.
Het werd een terechte klassieker onder Nederlandse pop/rock-liefhebbers. Geëvenaard heeft ‘ie dat album echter nooit.
1995 was het jaar dat Radiohead indruk maakte met hun tweede album The Bends.
Op slag veranderden ze in de perceptie van de critici van een rockbandje met een superhit (‘Creep’) in een band die serieus genomen diende te worden.
En dan moest OK Computer nog volgen.
California Dreaming is een bekende evergreen van Barry McGuire uit 1963. U kent ‘m waarschijnlijk in de uitvoering van de Mama’s & the Papa’s.
Eddie Hazel (Funkadelic) maakte er in 1977 een psychedelisch funkversie van.
Ira Hayes was een van de zes mariniers op de bekende foto waarin de Amerikaanse vlag wordt opgericht na de slag om Iwo Jima.
Hayes had tot voor kort een eigen pagina op de website van het Pentagon, maar die heeft de regering Trump weg laten halen, want te woke of zo. Hayes was namelijk van inheems-Amerikaanse afkomst.
Na de oorlog liep het trouwens slecht met hem af. Hij verzoop zijn PTSS met alcohol en stierf na een avond brassen en vechten ergens buiten in de kou op het reservaat, vermoedelijk aan alcoholvergiftiging en onderkoeling.
Onderzoek na onderzoek heeft aangetoond dat overal in het Westen het enthousiasme voor democratie verdwijnt. Al vijftien jaar lang kalft het vertrouwen af. Dat is tegelijkertijd dramatisch en niet verwonderlijk: als de democratie haar belofte op collectieve vooruitgang niet meer kan waarmaken, gaan mensen elders hun heil zoeken.
Als betekenisvolle inspraak van de massa het keer op keer aflegt tegen de stille macht van de kassa, hoeft het niet te verbazen dat steeds meer mensen afhaken. Wie burgers herleidt tot kiezers, krijgt nukkige consumenten.
OPINIE - De Dichter, Denker en Theoloog ‘des Vaderlands’ hebben zichzelf omgedoopt tot Dichter, denker en theoloog ‘der Nederlanden’. Dit zou inclusiever en meer bij de tijd zijn. Het getuigt echter vooral van aanmatiging, postmodern narcisme en oppervlakkig denken.
Ben ik nou zo slim of zijn jullie zo dom? Het is de slagzin die eermalig bondscoach Louis van Gaal tot zijn handelsmerk maakte. Tevens een zin die vaak samenvat wat ik denk als ik weer eens iets absurds lees, hetgeen regelmatig voorkomt. Afgelopen week vernam ik dat de titel ‘Dichter des Vaderlands’ op aandringen van de huidige drager wordt veranderd in ‘Dichter der Nederlanden’. Want: inclusiever.
Toen de term ‘Dichter des Vaderlands’ in 2000 werd geïntroduceerd om de poëzie een nationale ambassadeur te bezorgen – met Gerrit Komrij in die rol – werd die titel bewust gekozen om z’n archaïsche bijklank. Een poet laureate, dat had men in landen als Frankrijk of de V.S., hier vond men dat eigenlijk flauwekul. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat de uitverkorene werkelijk in z’n zalving ging geloven. Dat zou maar 19e eeuws gedoe opleveren. Niks voor Nederland, die dikdoenerij.
Die ironische lading zou volgens de huidige dichter des vaderlands, Babs Gons, niet meer worden begrepen. Het zou vooral verwarring oproepen. Gons wijst erop dat veel Nederlanders afkomstig zijn uit meer dan één land, en hun Nederlandse identiteit ook op meer lagen begrijpen:
Eigenlijk vind ik hen akoestisch veel sterker, maar The Editors hebben heel gewiekst traditionele rockmuziek weten te combineren met elektronische beats.
Het festivalpubliek slobbert het al jaren op alsof er warme snacks worden geserveerd.
Ja, u ziet het goed: dit is een jonge Nick Cave in 1978 in een soort promotievideo voor zijn eerste band, The Boys Next Door, die zich later om zou dopen tot The Birthday Party.
Ze waren jong en rebels. Wie had kunnen denken dat daar nog eens een oude crooner uit zou kruipen?
Marlon Williams is een Nieuw-Zeelandse zanger van Maori-afkomst, die hier op jaren ’50 klanken bezingt hoe hij eenzaam op de oceaan dobbert, ver van zijn liefje.
De Vlaamse singer-songwriter Maarten Devoldere maakt melancholische indiepop, volgend de Muziekgieterij “vaak doordrongen van een filmische sfeer en een sensuele ondertoon.
Onlangs kwam ik een filmpje tegen van een interview met Billy Bob Thornton, die vertelde hoe hij op z’n papegaai had geëxperimenteerd door een plaat van Captain Beefheart op herhaling af te laten spelen, toen hij eens zelf voor langere tijd de deur uit moest.
Daar kwam volgens Thornton niet veel meer uit dan een handjevol frasen met de intonatie van Don van Vliet, maar een leuk experiment is het wel.
Volgens eigen zeggen maakt de Utrechtse band Rain Nation psychedelische hardrock, maar mij doet het vooral denken aan wat hardere grungebands uit de jaren negentig.
Cassilda’s Song is oorspronkelijk een lied waarmee de verhalenbundel The King in Yellow (1895) van Robert W. Chambers opent. Het lied zou onderdeel vormen van een gelijknamig toneelstuk (The King in Yellow, Eerste Bedrijf – Scene 2), waar in verscheidene van de verhalen naar wordt verwezen.
