Een Coldplay-cover, maar dan zoals The Strokes ‘m zouden hebben uitgevoerd. Ja, ík vind dat dus lekker klinken, wat vindt u?
Voor de duidelijkheid: dit is een parodie op zogeheten ‘Nu Metal’, een muziekgenre dat populair werd in de jaren ’90, waarin elementen van hiphop vermengd werden met metal.
Bands als Korn, Limp Bizkit en Slipnot maakten naam met dit type muziek, en in de vroege jaren 2000 had je bands als Papa Roach en P.O.D. en niet te vergeten: Linkin Park, die schoeiden op deze leest.
Het knappe aan Kyle Gordon is dat ‘ie zo’n parodie nog goed kan laten klinken ook.
‘All Flowers in Time Bend Towards the Sun’ is een nooit officieel uitgebracht lied van singer-songwriter Jeff Buckley met Elizabeth Fraser (Cocteau Twins).
Het is vermoedelijk opgenomen in 1995 of 1996. Het jaar daarop zou Buckley op dertigjarige leeftijd komen te overlijden. Hij verdronk tijdens een spontane zwempartij in een zijkanaal van de Mississippi.
In 1986 gaf Stevie Nicks een concert in het Red Rocks amfitheater in Colorado, het enige natuurlijk voorkomende amfitheater ter wereld.
Bij de band bevonden zich onder meer drummer Mick Fleetwood en gitarist Peter Frampton. Het hele concert werd in 1987 op video uitgebracht als ‘Live at Red Rocks’.
Neil Hannon zingt hier een melancholisch lied over alle spullen die hij in zijn leven is kwijtgeraakt, van telefoonopladers en jassen tot pakjes sigarettenpapier.
Waar blijven al die dingen, toch?, vraagt hij zich wel eens af. Op een nacht droomt hij dat hij die dingen terugvindt, opgestapeld in een berg die tot in de hemel rijkt. “En ik weende tranen van vreugde.”
Vandaag is het precies veertig jaar geleden dat Prince en The Revolution een memorabel concert gaven in Syracuse. Het is nog net geen kerkdienst, met Prince als de charismatische voorganger.
Maar het lijkt er wel behoorlijk op: “Let the Lord guide you, let Him guide you – through the purple rain!”
Magdalena Bay is een alternatief popduo (van oorsprong althans) uit Florida, dat zich hier waagt aan een klassieker van David Bowie.
En dat doen ze lang niet slecht. Dicht bij het origineel, maar met hun eigen draai.
Claire Elizabeth Cottrill (‘Clairo’) is een Amerikaanse singer-songwriter die al liedjes op Facebook post sinds haar 13e. Onlangs stond ze in Tivoli.
Dure kaartjes, dat wel.
Het is alweer meer dan twintig jaar geleden dat postsorteerder Erik de Jong zichzelf heruitvond met zijn volledig zelfgeproduceerde album ‘Spinvis’.
Het werd een terechte klassieker onder Nederlandse pop/rock-liefhebbers. Geëvenaard heeft ‘ie dat album echter nooit.
1995 was het jaar dat Radiohead indruk maakte met hun tweede album The Bends.
Op slag veranderden ze in de perceptie van de critici van een rockbandje met een superhit (‘Creep’) in een band die serieus genomen diende te worden.
En dan moest OK Computer nog volgen.
California Dreaming is een bekende evergreen van Barry McGuire uit 1963. U kent ‘m waarschijnlijk in de uitvoering van de Mama’s & the Papa’s.
Eddie Hazel (Funkadelic) maakte er in 1977 een psychedelisch funkversie van.
Ira Hayes was een van de zes mariniers op de bekende foto waarin de Amerikaanse vlag wordt opgericht na de slag om Iwo Jima.
Hayes had tot voor kort een eigen pagina op de website van het Pentagon, maar die heeft de regering Trump weg laten halen, want te woke of zo. Hayes was namelijk van inheems-Amerikaanse afkomst.
Na de oorlog liep het trouwens slecht met hem af. Hij verzoop zijn PTSS met alcohol en stierf na een avond brassen en vechten ergens buiten in de kou op het reservaat, vermoedelijk aan alcoholvergiftiging en onderkoeling.