Victor

Met vandaag: Re-Cycle, de slotfilm Disturbia en de verassing van het festival Crank.

Crank (2006)
van Mark Neveldine en Brian Taylor
Voor de vertoning van Crank op zaterdag kwam festivaldirecteur Jan Doense het podium op om het publiek vast te waarschuwen voor de hordes Night of Terror-gasten die na afloop van Crank hoerroepend naar binnen zouden stromen. Of men na afloop dus zo snel mogelijk via de nooduitgang het pand wilde verlaten. Hierna wenste hij het publiek veel plezier met de film en vertrouwde hij ons toe dat Crank zijn favoriete film van dit jaar was. ‘Wat krijgen we nou?’, dachten de aanwezigen. ‘Jan -Mister Horror- Doense die een simpele actiefilm aan zit te prijzen?’ Hier hadden we blijkbaar dus met een bijzonder goede actiefilm van doen.

En inderdaad, Crank is een geweldige actiefilm. Het plot is dunner dan dun: de huurmoordenaar Chev (gespeeld door Jason Statham, bekend van o.a. Snatch) krijgt te horen dat hij geinjecteerd is met een vergif dat hem doodt als zijn hartslag te traag wordt. In plaats van rustig te sterven gaat Chev op zoek naar de gene die hem dit aangedaan heeft. Ondertussen moet hij zijn hartslag hoog houden met behulp van coke, vrouwen en actie… veel actie!
Crank is niet alleen een adrenalinerush voor de hoofdpersoon, ook het publiek krijgt anderhalfuur een snellere polsslag. De film is met veel vaart, veel humor en snoeiharde actie gemaakt. Een waardige opvolger van Face-Off en Die Hard. Niet voor niets een van de publiekslievelingen op het AFFF.
PTC: 8.5 uit 10
AFFF publiek: 8.60

Met een perskaart voor het Amsterdam Fantastic Film Festival dienen er natuurlijk films gekeken te worden. Dat deed ik dan ook voor GeenCommentaar en hier volgen mijn bevindingen (en die van het AFFF Publiek). Vandaag The 4th Dimension, Paprika (foto), en Offscreen.

The 4th Dimension (2006)
van Tom Mattera en David Mazzoni
In deze debuutfilm van Tom Mattera en David Mazzoni volgen we de zonderlinge restaurateur Jack Emitni (draai dat maar eens om!). Als de einzelganger gevraagd wordt een klok te repareren ontdekt hij notities van Albert Einstein en raakt hij geobsedeerd door het fenomeen tijd (de vierde dimensie). Terwijl de kijkers getrakteerd worden op flashbacks (en -forwards?) duiken we steeds meer in Jacks waanbeelden en dromen. Reist Jack op en neer in de tijd of is er iets anders aan de hand?

Het is duidelijk waar de regisseurs de mosterd halen. Het overduidelijkst lijkt de film op ‘Pi’ van Darren Aronofsky. Beide films zijn in zwart-wit geschoten en zien er allebei bewust ‘gritty’ uit. Ook de sound design van The 4th Dimension is schokkend bekend, zoals in Pi is de film doorspekt met onheilspellend gegons en geruis. Maar waar deze effecten bij Aronofsky’s de film naar een hoger niveau tillen, is het bij the 4th dimension vooral storend. Het verhaal, ook al een slap aftreksel van Pi, is langdradig en zonder echt punt. Wat verder de ‘suspension of disbelief’ moeilijk maakt is de niet-overtuigende hoofdpersoon. Hoewel overduidelijk een mix van de protagonisten van (weer) Pi en David Lynch’s Eraserhead is de acteur (Louis Morabito) nooit overtuigend als zonderling, daarvoor ziet hij er te normaal uit.
PTC: 4 (uit 10)
AFFF Publiek: 6.14