Martijn

Er gaapt een kloof tussen de politiek en de burger. Dat is populair om te zeggen, eigenlijk al een cliché. De schuld van die kloof ligt grotendeels bij de burgers. Een minder populaire uitspraak, maar toch nog wel vaak gehoord als men op een feestje – première van een theaterstuk of zo – onder Ons Soort Mensen is. Maar nu een echt weinig gehoorde uitspraak: die kloof hakkende burgers hebben rationeel gezien helemaal gelijk.

Politiek gaat over ingewikkelde zaken die investering van veel tijd en moeite kosten om te volgen. Na een hele dag werken en de bijkomende huishoudelijke taken voelt lang niet iedereen de behoefte zich nog gaan te verdiepen in discussies over economische reddingsplannen. Want zelfs als je het doet, dan levert het je niks op, want als individu is je invloed ongeveer nihil. Dus je zou wel gek zijn als je niet gewoon met de voeten op tafel naar De Wereld Draait Door gaat kijken of juist actief gaat sporten.

Dit zou verder geen probleem zijn als al die politiek ongeïnteresseerden zich ook als zodanig zouden opstellen en zouden zeggen: “Hier heb ik me niet in verdiept, ik kan hier niets zinnigs over zeggen.” Helaas gaat hier het Dunning-Kruger effect optreden: vaak is het zo dat wie ergens totaal geen verstand van heeft, denkt dat hij er heel veel verstand van heeft. In het specifieke geval van politiek zou dit ook “het vervelende oom”-syndroom kunnen heten, naar het familielid dat op feesten en partijen geheel ongewenst zijn alleen volgens zichzelf briljante oplossingen voor de grote wereldproblemen gaat uitdragen. Je hebt ook een nog vervelender slag mensen dat pedante stukjes op weblogs gaat lopen plaatsen.