Martijn

209 Artikelen
1.008 Waanlinks
3.414 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Pandemie

“It really is the whole of humanity that is under threat in a pandemic.”

WHO-directeur Margaret Chan op een persconferentie waarop de organisatie het griepalarmniveau verhoogde naar 5, één stap onder dat van een pandemie.

En extra leesmateriaal: waarom deze nieuwe griep een groot probleem is, zelfs als de symptomen niet veel zwaarder zijn dan die van de jaarlijkse griepgolf.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Balkenendenorm: ook voor artsen

De bankiers hebben de slechte naam, maar er is nog een beroepsgroep in Nederland die zich verrijkt met belastinggeld. Het gaat weliswaar om tonnen en niet om miljoenen, maar de groep is behoorlijk groot, dus het het tikt aan. Ik heb het over de artsen.

Gisteren verscheen in het NRC een artikel over hoe door een fout in het declaratiesysteem het jaarinkomen van een arts-microbioloog is verdrievoudigd van 225.000 tot 675.000 euro. Dat is een foutje en ze vinden het zelf ook een beetje veel, dus dat zal wel recht gezet worden. Maar die ?225.000 zelf is al erg hoog.

Wie in de salarisschalen van de universiteit (.pdf) kijkt, ziet dat een professor in de microbiologie nooit meer kan verdienen dan ?8622 per maand. Waarschijnlijk is het zelfs minder, omdat die hoogste schaal is gereserveerd voor mensen als de rector. Dit betekent dus dat degene die uitvindt wat de arts-microbioloog als uitvoerder in een streekziekenhuis moet doen de helft minder betaald krijgt. Anders gezegd: het loont meer om standaardtestjes op chlamydia uit te voeren, dan om onderzoek te doen naar nieuwe behandelmethoden.

Nog groter is het verschil met de mensen die veel van het uitvoerende werk voor die arts-microbioloog doen. Een ervaren goede analist kan qua expertise heel dicht in de buurt komen van zijn of haar baas (zoals die dingen gaan zijn analisten vaker vrouwen en artsen vaker mannen). Op de universiteit zitten analisten in schaal 9, met een maximum maandsalaris van ?3422. De ziekenhuisschalen zijn vergelijkbaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gomorra: Echte Napolitaanse film

De verschillende plotlijntjes in Gomorra (Matteo Garrone, 2008) zijn bekend uit talloze andere misdaadfilms: het jongetje dat het gangstervak leert, de goede man die klem komt tussen criminelen, de te onstuimige jonge honden die op brute wijze kennis maken met de gevestige orde. Zo bezien is Gomorra misschien niet een heel bijzondere film. Het is solide verteld en goed geacteerd, maar toch is dat niet wat Gomorra er uit laat springen.

Hoewel het de verfilming is van een (non-fictie) boek, draait Gomorra namelijk toch vooral om het beeld. Om de luide t-shirts en goude schakelkettingen van de gangsters (Gomorra is het soort film dat een prijs zou moeten krijgen voor kostuums, maar het uiteindelijk altijd aflegt tegen een of ander kostuumdrama), om de Napolitaanse handgebaartjes en vooral om het fotogenieke verval van de banlieu van Scampia.

Garrone zet alles uiterst zorgvuldig in scene en komt op de proppen met beelden die zich vrijwel meteen in het geheugen branden: een paar jongens in kleine zwembroekjes met machinegeweren, een inwijdingsritueel met een kogelvrij vest, straatschoffies op kussentjes achter het stuur van trucks met chemisch afval, een bruiloftsoptocht in een afbrokkelende flat. Maar uiteindelijk is het toch het slotbeeld van een bulldozer in de avondzon dat het meest beklijft.

Vorige Volgende