markva

Wat lijkt wetenschapsjournalist me toch een mooi beroep. Net als elke andere journalist heb je een kundige eindredactie achter je die je helpt de feiten te controleren, en dan ook nog eens het stevige fundament van de wetenschap onder je: wat de wetenschap ontdekt is De Waarheid en die hoef jij slechts om te zetten naar jip-en-janneke-taal. Dit in tegenstelling tot het drijfzand van ontbrekende informatie en misleidende meningen waar gemiddelde journalist het mee moet stellen. De wetenschapsbijlage klinkt dan welhaast een oase van waarheidsgetrouwe en ondubbelzinnige informatie. Maar is dat wel zo? Soms kom je zulke onbegrijpelijke flaters tegen dat je daaraan gaat twijfelen.

Neem nu Simon Rozendaal. Bekend wetenschapsjournalist, en volgens de bio niet de eerste de beste: studeerde scheikunde, zette de wetenschapsbijlage bij NRC op, sinds 1986 wetenschapsredacteur bij Elsevier, schreef vijftien boeken en ontving ook nog twee mooie prijzen voor zijn werk. De beste man is een zogenaamd klimaatscepticus; hij gelooft niet dat de mens verantwoordelijk is voor klimaatverandering. Dat is prima, tegenstanders heb je in elk debat nodig. Maar dan nu het volgende: in een column stelt Rozendaal dat niet de mens maar de zon verantwoordelijk is voor de temperatuursstijgingen de afgelopen tijd. Welk bewijs brengt hij hiervoor te berde?