mark

Enkele Amerikanen die ijveren voor een inperking van het auteursrecht hebben een succesvolle petitie gestart. Met de petitie wordt aan de leden van het Congres een wetsvoorstel gepresenteerd om een impuls aan het publieke domein te geven. Het voorstel is zeer eenvoudig: 50 jaar nadat een werk is gecreëerd wordt aan de rechthebbende een vergoeding van 1 dollar gevraagd om het auteursrecht te verlengen. Als de dollar wordt betaald dan duurt het auteursrecht voort gedurende de wettelijke termijn en anders vervalt het auteursrecht. Initiatiefnemer Lawrence Lessig stelt op basis van historische gegevens dat zodoende 98% van de werken in het publieke domein terecht zal komen (slechts 2% van de werken is commerciëel nog interessant na zo’n periode).

Stanford professor in de rechten Lessig trad eerder op in de zaak Eldred vs. Ashcroft. Daarin pleitte hij tegen de ‘Sonny Bono Act’, de wet waarmee de duur van het Amerikaans auteursrecht met 20 jaar werd verlengd. Hij voerde aan dat de verlenging in strijd was met de Grondwet, waarin is bepaald dat het auteursrecht dient “to promote the Progress of Science and useful Arts by securing for limited times to Authors and Inventors the Exclusive Right to their respective Writings and Discoveries”. Lessig verloor voor het Supreme Court ook al onderbouwde hij de zaak van Eldred c.s. gedegen, onder meer met een uiteenzetting (‘amicus brief’) van vooraanstaande economen waarin wordt geconcludeerd dat de langere beschermingsduur meer kosten dan baten meebrengt en innovatie afremt.

De Nederlandse Jogchem Niemandsverdriet heeft bij de prestigieuze Webby Awards 2003 gewonnen in de categorie Personal Web Site. Deze waardering voor zijn uitgebreide site lijkt mij zeer terecht (Jogchem en Han Hoogerbrugge zijn volgens mij sedert lange de onbetwiste Flashkneiterkoningen van Nederland).

Mijn persoonlijke favorieten:
Kaarten
Lamp
Beer
Vaarwel

In de bonus: Voor wie NobodyHere wat te poëtique en lieflijk is: Limmy’s Come Again praktiseert wat plattere flase [mits geluid aan: NSFW].

Andrew Orlowski van The Register is zeer geïrriteerd door de vele weblogs die hoog scoren bij zoekmachine Google. Hij stelt voor om van de ‘blog noise’ af te komen door de Bloggies een apart tabblad te geven, zoals eerder gebeurde met Usenet (discuzeurgroepen).

Al eerder had dezelfde Orlowski zijn ongenoegen over de vervuilde zoekresultaten geuit. Dit leidde tot een terechtwijzing in The Guardian. Orlowski is echter niet onder de indruk en klaagt de loggende goegemeente in steeds scherpere bewoordingen aan. Zo zegt hij vanuit de “99.97 percent of us who don’t blog, and who are selective with our reading” talloze brieven te hebben gekregen waaruit zorg voor de kwaliteit van informatie spreekt. Een anonieme lezer: “A minority of irrelevant self referencing narcissistic voices that benefit and are amplified by a weakness in search indexing algorithms is not what search engines are intended to find.”

PS Klopt het dat het debuut van Salam Pax’ fortnightly column in The Guardian redelijk onopgemerkt is gebleven in ons eigenste narcistische loglandje?

In het hoogstaand journalistique Netwerk zag ik een reportage over een reclamebureau dat opkomt voor de rechten van dieren die in commercials worden gebruikt, Agents for Animals. De dieren krijgen namelijk “in tegenstelling tot bijvoorbeeld John Cleese niets betaald voor hun beeldrecht”. Tja, echt een poot (been) om op te staan hebben de dierenliefhebbers niet. Beroemdheden als John Cleese worden namelijk vergoed voor hun medewerking gebaseerd op hun portretrecht. Kunnen de dieren dan een beeldmerk dan claimen? Mwa, weinig kans. Sterker, een tijger die in een spotje voor een oliemaatschappij wil optreden, loopt kans om door Esso te worden aangeklaagd vanwege inbreuk op hun beeldmerk.

Achja, getuige dit verslag hebben de dieren het niet eens zo zwaar. De Melkunie-koe Lize 255 verkiest weliswaar de wei boven een hete opnamestudio, maar volgens haar begeleider Eef Vernooy, eigenaar van een veefokkerij, wil dat niet zeggen dat zo’n dier zich in de studio niet op zijn gemak voelt, “Het beste bewijs daarvoor is dat Lize in de studio gewoon gaat staan herkauwen. Koeien hebben meerdere magen, op rustige momenten boeren ze het voedsel dat ze eerder gegeten hebben op en gaan dat opnieuw kauwen.”

Trouw bericht* dat het Franse parlement klaar staat om een wettelijk verbod uit te vaardigen op het dragen van hoofddoekjes op school. De rechtse regeringspartij UMP bereidt hiertoe een wetsvoorstel voor. Aan de linkerzijde du spectre politique, voorheen fervent beschermers van de vrijheid van klederdracht, staat men ervoor open om ieder uiterlijk kenmerk van religie op scholen te verbieden.

In dit essay uit 1996 wordt de historische context van de islamitische hoofddoek (hijab) geschetst. Ook wordt melding gemaakt van een eerdere controverse in Frankrijk rondom de hijab, welke in 1989 werd afgedaan met een beslissing van de Raad van State die bepaalde “dat het dragen van religieuze symbolen toegestaan is mits dit geen provocatie, propaganda of bekeringsijver inhoudt”. De felheid waarmee de Fransen zich ook toen op het vraagstuk stortten, wordt in hetzelfde stuk verklaard met een citaat van de Amsterdamse ‘buurtislamoloog’ Ron Haleber: “met de kruistochten en later de Spaanse Reconquista was een historisch proces in gang gezet waarbij het christendom onderdeel vormde van de ideologische legitimering van de staat. Dit proces was en is nog altijd medebepalend voor de visie van de westerse wereld op de Arabische en vice versa. Met de Franse Revolutie werd de natiestaat gefundeerd op ideologieën waarbij de radicale scheiding tussen religie en staat essentieel was voor de maatschappelijke verhoudingen.”