Chris

Ik ben de eerste die het toegeeft; de kop boven het stukje is ongenuanceerd. Het is niet zo dat de Nederlandse regering 2500 mensen met pedofiele neigingen gaat aanwijzen om eens lekker te grasduinen in het Elektronisch Kinddossier. Het is ook niet zo dat ‘dus’ 2500 kindermisbruikers toegang hebben. Tegelijkertijd is het ook niet onwaar.

Een dergelijke kop, in chocoladeletters op de voorpagina van een landelijk dagblad, zou ongetwijfeld als “Kindermisbruikers mogen in EKD” gelezen worden en binnen een uur tot Kamervragen van tenminste 4 verschillende partijen leiden.

Dus, wat is hier aan de hand?

In het plan van Rouvoet (.pdf), waar ook het Elektronisch Kinddossier aan de orde komt, staat de volgende passage:

Elke professional die met kinderen werkt moet informatie delen en kunnen beschikken over reeds bekende ? voor de gezondheid en veiligheid relevante ? informatie over het kind of het gezin. Het Elektronisch Kinddossier en de Verwijsindex helpen de betrokken professionals daarbij. Tot het vierde jaar beschikt doorgaans de jeugdgezondheidszorg over de relevante informatie. Vanaf het vierde of vijfde jaar gaat het kind dagelijks naar school en wordt de school degene die als eerste problemen signaleert. De school krijgt relevante informatie over kind en gezin overgedragen. Hetzelfde geldt voor professionele hulpverleners van de gespecialiseerde jeugdzorg.

Hallo hongerigen!

Na het overweldigende succes van GC’s vorige Koelinere Zaterdag (die om praktische redenen toen op vrijdag plaats vond) is uw aller Lord Flash weer eens achter de pannen gekropen om een recept te testen. (Zeg maar: “Dank u, Lord Flash.” Heel goed.)

Ook ditmaal staat in de Koelinere Zaterdag de Italiaanse keuken centraal. Het gerecht van studie deze middag is de zogenaamde “Pasta van het karretje.” Over de oorsprong van de naam zegt meneer Google niks, maar consultatie van de huisitaliaan leert dat de pasta vroeger van het karretje afgeschept werd. “Karretje?” “Jajaja, zo’n duwkarretje waar je ook bijvoorbeeld je desserts op kunt uitserveren.” Laten we het maar op houden dat het vroeger veel in Italiaanse gevangenissen en weeshuizen gekookt werd, waar ze met zo’n karretje de gevangenen langsgingen.

Dat het daar veel gemaakt werd, is niet zo gek. Het is namelijk zo intens eenvoudig dat het inderdaad typisch iets is dat je kunt bereiden als je eens een weeshuis te eten hebt. Zelfs met een been in het gips en een arm in de mitella moet het lukken. Daarnaast is het geschikt voor Dierendag, want er zit geen dood beest in.

Klaar? Gaan we dan!