Vorige week met laaggespannen verwachtingen naar het Antwerpse Zuid getrokken om de opening van Cragie Horsfield in het M HKA te bekijken. Het M HKA, geplaagd door onwelvoeglijk directiegetwist tussen gepolitiseerde fracties, brengt met moeite goede tentoonstellingen, en het gebouw weigert blijkbaar pertinent om die stadswijk naar een hoger niveau te brengen.
Het Antwerpse Zuid, bekend om zijn grootst aantal deeltjes coke per kubieke meter rioolwater.
Aanwezig als spreker die openingsavond, was federaal Minister van Justitie Stefaan De Clerck. Of ook hij bijdroeg aan de deeltjes per kubieke weet ik niet zeker, maar op dreef was hij voorzeker.
Cragie Horsfield is namelijk … een kunstenaar die zijn werken laat weven – en laat dat nu net een portee zijn van Minister De Clerck. Hij kon niet alleen lekker de economisch interessante kant van de door Vlaamse weverijen gemaakt kunstwerken als Kernwoord op zijn toespraakpapiertje onderlijnen, de woordspelingen met ‘de wever [!] die dit heeft gemaakt is er goed in gelukt SAMEN TE WERKEN’, om iets ‘CONSTRUCTIEFS ervan te maken’ – en oneindig meer van dat waren… overvloedig. Na de tiende grap was zelfs de fervenste grappenfab uitgeschaterd. Soms moet het ophouden, populair willen zijn.
Anyway, fronsend de stapel overbodige junk aanschouwd op het gelijkvloers. Men wou, met het ijskoude tijdschrift Artefactum als leidraad, de wonderjaren der installatie/cynische-kunst vieren. Het ontbrak niet enkel aan kaarsjes.
Af en toe leuke vondsten in deze Groene Doos, zoals hier: kunstwerken voor en na.
“Op de eerste vraag: ja. Op de tweede vraag: ja.”
En zo eindigt alweer een proces wat helpt noch oplost, maar integendeel alles weer in vertwijfeling doet belanden. Els Clottemans heeft waarschijnlijk de parachute van een medeminnares van ene Marcel Somers gesaboteerd. Waarschijnlijk.
Zoals het waarschijnlijk hoort in deze emocratische tijden, zwalkt de publieke opinie heen en weer in haar oordeel. En alweer staat ‘de rol van de media’ in de schijnwerpers, vooral in die van de media. Het is een over elkaar heen buitelen om toch maar als verstandig, beheerst of vervuld van rede de zaak te becommentariëren – door de andere actoren als emotioneel, hysterisch of verblind te benoemen. Iets wat ik in een Esherperspectief natuurlijk ook weer op mijn beurt doe.
Die existentiële vertwijfeling zet zich venzelfsprekend ook door via klassieke kritiek op de assisenjury: hoe kunnen 12 volksmensen oordelen, en zeker als er geen rokende revolver te vinden is? Niemand van de brulkuddes der onlinekranten die toegeeft dat ze haar netzogoed schuldig zouden verklaren daar op de jurybank.
Feit blijft, en dat heb ik nog niet veel gelezen in de analyses, dat de belangrijkste persoon op het proces er nooit bij was. Zij die een drietal minuten heel emotioneel, hysterisch en verblind heeft geprobeerd om haar parachute open te krijgen.
Zou zij beseft hebben wie het gedaan heeft?
Toch de kop van de dag: “Waarom is het nodig mij zo te vernederen?”
Aan het woord is Calimero De Wever, de Vlaming die door de Belgische koning het veld is was ingestuurd, met als titel: “Verduidelijker”.
De stilstand in België is op dit moment totaal (wij hebben geen gedogers), en de bizarre verkiezingsuitslag die in elk ander land voor duidelijkheid zou zorgen, doet het tegendeel in België. Men kan, naargelang de respectievelijke voorkeur, de ‘andere kant’ de schuld geven, maar wat wel opvalt: de N-VA had diezelfde avond de onderhandelingstekst al naar de media gestuurd, èn wil toch eenzijdig een BHV-beslissing doorvoeren. En laat dat nu net twee manieren zijn geweest om tot onderhandelde oplossingen te komen.
Het rapport (ook in de wan vd dag) beschrijft dit jaar dat de aarde 1,5 jaar nodig heeft om aan te maken wat door de mens op 1 jaar geconsumeerd wordt. Dat maakt dat er in feite tegen 2030 twee planeten en tegen 2050 drie planeten zullen nodig zijn om die tendens te kunnen volgen. [bron]
Tenmidst van de mondiale uitzinnige vreugde om 33 Chileense kompellevens, die doorgaans iets minder hoog ingeschat worden, toch nog wat echt nieuws. Meer verfijnde metingen leveren onthutsende reslutaten wat betreft de menselijke impact op die ene planeet. Men kan zich afvragen hoe lang het nog zal duren alvorens we Peak-Living bereiken. En als die bereikt is, aan wie we daar de schuld van zullen geven, via politici die maatschappelijke gevoelens zo goed kunnen gedogen.
Philip Dewinter, de Vlaamse huisfascist, zegt weer wat u denkt:
“De publicatie van deze lijst is tevens een oproep om bevolkingscijfers op basis van etnische afkomst op te stellen zodanig dat kan nagegaan worden welke de reële situatie is in een wijk- of stadsdeel. […] Het is in Antwerpen net zoals in vele andere Vlaamse steden immers vijf voor twaalf!”
Dit zijn site, en dit is de pdf waarin hij de lijst publiceert met naam en adres van de bewoners van een bepaalde wijk in Antwerpen. Mijn opinie? Dat hiermee een handig middel is opgemaakt om doelwitten te kiezen staat vast. Er is uiteraard maar een antwoord op het discours van de (niet langer crypto-)fascist mogelijk: SO WHAT? Uiteraard zijn er in een maatschappij waar (horrorbegrip) allochtonen wonen, concentraties van andernamigen. Heerst daar terreur in die wijk? Ikzelf mag daar wel eens passeren, en zie wat elke Antwerpenaar weet: de ‘Dam’ is altijd een verpauperde, armoedige, aan haar lot overgelaten buurt geweest. Ook toen er nog geen enkele koffie in de melk zat. Vandaag zit het vanwege stadsontwikkeling zoals zovele andere wijken in de lift.
De meest kenmerkende vraag die men zich steeds omtrent het blokdenken stelt is natuurlijk: wat is de Oplossing? Hoe ga je die gigantische aantallen wegzuiveren? Hoe organiseer je zoiets, huur je stadsbussen af? Gebruik je gas, of kogels? Wat met de lichamen? Moeten ze begraven worden? En gaan we meteen voor de 100% Keano’s, Kimberly’s, Wesly’s, Shania’s, Jayden’s of Destiny’s of bepalen we een grens?
