Crachàt

Beroepshalve kom ik voortdurend in contact met lettertypes ofte fonts. Een wondere wereld die de kneuter in mij helemaal wild maakt. Verhalen van erotiek en religie door de man van Gill (waar half Engeland mee volhangt), over Woody Allen die tijdens een dineetje met fonthero Benguiat een lettertype oppikt wat hij voor al zijn films zou gebruiken, de Delicious die Sargasso gebruikt, ….

En bij devotie hoort passie, bij (enorme) verspreiding orde, tegen lelijkheid een site, waar nonsens als The quick brown fox jumps over the lazy dog zeer ernstig genomen wordt – een wondere wereld van galante creatie en ook het vlugje nuttig snobisme. Leuk voor Nederland is dat het typografiedenken binnen de nuchtere geest valt die De Stijl, Mondriaan, de documentaire en polderblindheid veroorzaakt. Een nuchtere ziel gevoed door De Strakke Horizon en Calvijn. Nederland op z’n mooist en eigenst. Martin majoor en het wonder Scala Sans! Mijn België scoort minder hedendaags maar draagt met Christoffel Plantijn wel een van de uitvinders van de drukletter (Hoofdletters? De typgraaf noemt dat Bovenkast – naar de plek waar de letterzetter zijn loden lettertjes greep).

Er is onlangs verbluffend nieuws opgedoken. Johan Cruyff deed stiekum mee aan de Tour de France en halverwege staat hij op kop. Maar dan voor een lettertype. Eén van de vriendelijkste edoch leesbaarste fonts die je kan vinden, de Frutiger, is nu uitgekomen in een serif-versie. Cruyff wint de bergetappe!