Berend

101 Artikelen
81 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De leeuwen van oom Paul

Leeuw op de weg! (Foto: Flickr/Boesj)

Een schrijnend verhaal in het Straatmagazine van deze maand (link helaas niet beschikbaar). De grensafscheiding tussen Zuid-Afrika en Mozambique wordt gevormd door een hek, dat onder hoogspanning staat, dit om arme migranten uit Mozambique dan wel af te schrikken, dan wel te electrocuteren. Er is echter een lacune in de verdediging, en dat is het Krugerpark, genoemd naar de oude Boerenpresident Paul Kruger, in Nederland vroeger liefkozend ´Oom Paul´. Duizenden asielzoekers uit Mozambique besluiten daarom om te voet door dit wildpark te trekken, en worden daar in grote getale opgegeten door leeuwen en luipaarden.

Nu bemerkte ik in mijn reactie hierop iets vreemds. Toen ik hoorde over het hek onder hoogspanning liepen de rillingen me over de rug, en voelde ik me verontwaardigd: hoe kunnen mensen elkaar dit aandoen? Maar toen ik las over de mensenetende leeuwen en luipaarden voelde ik bijna het tegenovergestelde. Het had zowaar iets poëtisch. De mens is een relatieve nieuwkomer, en de leeuwen en luipaarden wensen hun plek bovenaan de voedselketen niet zomaar af te staan. Van de migranten krijgen ze de smaak te pakken, en binnenkort stappen ze wellicht over op parkwachters, en rijke westerse toeristen.

Van mij mogen ze, en ik zeg dat niet omdat ik van dieren houdt, of haat voel jegens de mensheid. Ik ben geen vegetariër, ik ben niet tegen de jacht, en ik vind de Partij voor de Dieren een wat merkwaardig fenomeen. Het gaat hier om een basisprincipe. Geweld tussen soortgenoten is afkeurenswaardig, maar geweld tussen mensen en dieren maakt deel uit van de natuurlijke orde.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Niet krabben, meneer Dawkins

De bijbels van de atheisten (Foto: Flickr/~C4Chaos)

Enige tijd geleden had ik advies nodig over een persoonlijke beslissing (de aard van de beslissing doet voor het verhaal niet ter zake), en ging hiervoor te rade bij een kennis. De man leek mij verstandig en meevoelend, en kende me bovendien behoorlijk goed. Er was echter een nadeel: de man was een toegewijd evangelisch christen. Het feit dat hij Jezus als de enige werkelijke oplossing voor mijn problemen zag, en dit vrij helder liet doorschemeren, was het punt niet. Erger was dat hij op het moment eenvoudigweg niet in staat was om zich op mijn vraag te concentreren. Wat was er gebeurd? Zijn vrouw, een atheïste, had hem het boek ‘The God Delusion’ van Richard Dawkins gegeven, hem zeggende dat dit hem gegarandeerd van zijn godsdienstwaanzin zou genezen. Hij had het boek gelezen en voelde zich oprecht beledigd. Zo beledigd dat hij niet meer in staat was om interesse voor de medemens op te brengen. Ik was redelijk meegaand, want hoewel ik atheïst ben was ook ik niet erg onder de indruk van Dawkins’ boek. Hij beschouwde dit als steun, en drukte mij aan het einde van de avond met zeer veel nadruk het boek ‘I don’t have enough FAITH to be an ATHEIST’ van Norman L. Geisler en Frank Turek in handen. Een boek dat hij vermoedelijk ook aan zijn vrouw had laten lezen. Het is onbeleefd om een geschenk af te slaan, dus zei ik dat ik het erg waardeerde, maar dat ik niet kon garanderen dat ik er aan toe zou komen om het te lezen. “Oh, maar je MOET het lezen!” zei mijn kennis.

Uiteindelijk waagde ik inderdaad een poging om het boek te lezen, maar ik kwam niet verder dan het voorwoord van de rechtse Amerikaanse publicist David Limbaugh. Hierin werd mij uitgelegd dat dit boek ieder weldenkend mens zou overtuigen van de letterlijke waarheid van de Bijbel, en dat zogenaamde ‘atheïsten’ tot het inzicht zouden komen dat hun ongeloof een gevolg was van problemen van psychiatrische aard. Waar het boek van Dawkins samengevat kan worden met: “God bestaat niet, en als je denkt van wel is dat omdat je dom bent”, daar kon dit boek opgesomd worden met: “God bestaat wel, en als je denkt van niet is dat omdat je gek bent.” Ik had al veel tijd verspild met het onzinnige en arrogante boek van Dawkins, en besloot dat ik wel wat beters te doen had dan het boek van zijn tegenhangers van de overkant te lezen. Ik heb het weggelegd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Toch maar verbranden?

Boek Nabokov (Foto: Flickr/luiginter)

Toen de Russische schrijver Vladimir Nabokov, beroemd van Lolita, in 1977 stierf, liet hij een onvoltooid manuscript achter op 138 archiefkaarten. Het droeg de titel The Original of Laura. Hij drukte zijn zoon en executeur-testamentair Dimitri op het hart om dit werk te verbranden. Dimitri moest hier rustig over nadenken, en plaatste de 138 kaarten in een kluis in een Zwitserse bank, in afwachting van een beslissing. Deze herfst zal het boek alsnog uitkomen, en meer recentelijk zijn alvast vier van de 138 archiefkaarten openbaar gemaakt.

Het postuum uitgeven van boeken tegen de wil van de auteur is soms een goed idee, waarbij het geval van Franz Kafka een goed voorbeeld is. Ook hij verzocht om verbranding van al zijn manuscripten, en als dat gebeurd was zou bijna niemand nu nog van hem gehoord hebben. Maar het kan met dit soort dingen ook ontzettend mis gaan. Ernest Hemingway’s reputatie heeft erg geleden onder de talrijke postume romans die er van hem zijn verschenen. Mensen die Tolkien’s In de ban van de ring al onleesbaar vonden zouden de postuum verschenen twaalfdelige reeks The History of Middle-Earth moeten proberen. Tupac Shakur, een artiest wiens reputatie berustte op een paar aardige nummers en de vier kogels die een einde maakten aan zijn leven, bracht postuum het ene nummer na het andere uit, zonder dat er veel fatsoenlijks bij zat.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Rusland en het Kosovo-precedent

Onafhankelijkheid Kosovo wordt gevierd op Trafalgar Square (Foto: Flickr/garryknight)

Het is duidelijk dat het Westen in de crisis in de Kaukasus geen sterke positie heeft, en dit komt voor een flink deel door de houding ten aanzien van Kosovo, eerder dit jaar. Door actie te ondernemen tegen de Serviërs in de Kosovo-crisis in 1999 heeft de NAVO een groot, maar zeker gerechtvaardigd risico genomen. Een herhaling van Srebrenica moest koste wat kost voorkomen worden. Het erkennen van de onafhankelijkheid van Kosovo, eerder dit jaar, was daarentegen een fatale fout, omdat het een nieuw precedent schiep. Toen Slovenië, Montenegro, Macedonië, Kroatië en Bosnië zich afscheidden hield dat de ontbinding van de Joego-Slavische federatie in: het ging hier om deelstaten binnen een federale republiek. Kosovo daarentegen was onderdeel van de deelstaat Servië. Bovendien heeft Kosovo zijn onafhankelijkheid uiteindelijk verkregen door militair ingrijpen van buitenlandse mogendheden, die dit zonder duidelijke internationaal gerechtelijke onderbouwing hebben gedaan.

De Russen zijn woedend over de onafhankelijkheid van Kosovo, maar het heeft wel een precedent geschapen dat ze voor hun eigen twijfelachtige doeleinden kunnen misbruiken. Formeel gesproken zijn Zuid-Ossetië en Kosovo vergelijkbaar: semi-autonome gebieden binnen een voormalige deelstaat van een federale republiek, waarvan een deel van de bevolking onafhankelijkheid wil, en om dit te bereiken de hulp van een vreemde mogendheid inroept. Militair lijken de Russen, aan het einde van deze eerste ronde, oppermachtig, en een veroordeling van dit ingrijpen op grond van internationaal recht kan moeilijk worden vanwege Kosovo. De Russen kunnen in alle rust de politieke frustraties van de afgelopen twintig jaar uitleven op Georgië, met dank aan de politieke onhandigheid van het Westen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zegt Hitler tegen Beria?

Welkom in Rwanda (Foto: Flickr/The Dilly Lama)

Het genre van de klassieke Sovjet-humor blonk over het algemeen niet uit door scherpe humor, maar eerder door wrange observaties over de werkelijkheid. Een voorbeeld van een mop:

In de hel staan Hitler en Beria naast elkaar in een bassin gevuld met bloed. Hitler staat er tot zijn kin in, maar bij Beria komt het maar tot zijn knieën. Zegt Hitler tegen Beria: “Hoe kan het nou dat het bloed bij jou maar tot je knieën komt?” Zegt Beria tegen Hitler: “Ik sta op de schouders van Stalin.”

Als iedereen is uitgelachen kunnen we verder. Ondanks het feit dat de naam Beria in de titel voorkomt gaat dit stuk niet over Georgië. Laten we niet vergeten dat het genadeloze cynisme en de hypocrisie van regeringen overal in de wereld burgerslachtoffers kost. Vandaar hier nu even aandacht voor de recente ontwikkelingen in Rwanda.

Moorddadige hypocrisie is ook de regeringen van Frankrijk en Rwanda niet vreemd, en vorige week hebben we een nieuw dieptepunt mogen beleven. In 2006 vaardigde een Franse rechter arrestatiebevelen uit tegen een aantal naaste medewerkers van de Rwandese president Paul Kagame. De aanklacht luidde dat deze betrokken zouden zijn geweest bij de moord op de Rwandese president Juvenal Habyarimana. Of dit zo was mag betwijfeld worden, maar dat Paul Kagame en zijn beweging, de RPF, een sinistere kant hebben is duidelijk. Vanaf 1990 tot 1994 heeft de RPF een burgeroorlog gevoerd tegen de toenmalige regering van Rwanda, en na de macht eenmaal over te hebben genomen hebben ze een regering in Rwanda gevestigd met sterke dictatoriale trekken. Vervolgens heeft deze nieuwe regering zich gemengd in de burgeroorlog in buurland Congo, en is daarmee mede verantwoordelijk voor de miljoenen doden die hier te betreuren vielen. Dit is des te erger, omdat ze in al die conflicten grotendeels tegen voormalige bondgenoten hebben gevochten, zoals de Congolese regering van vader en zoon Kabila, en de regering van Oeganda. Dit alles met stilzwijgende instemming van de regeringen van de Verenigde Staten en Engeland, die geen gelegenheid voorbij laten gaan om Kagame en zijn RPF de hemel in te prijzen.

Vorige