In het later deze maand te verschijnen boek Fighting Poverty in the US and Europe: A World of Difference (Oxford University Press) onderzoeken Alberto Alesina en Edward Glaeser het verband tussen politiek, raciale diversiteit en vrijgevigheid van de staat (of wellicht beter: zij onderzoeken het een verband). The Economist toont alvast wat cijfers en conclusies over de verschillende houdingen in de VS en de EU ten opzichte van armoede en de verzorgingsstaat.
Zo gelooft 60% van de EU-bewoners dat armen in hun situatie gevangen zitten tegenover 29% in de VS. 54% van de Europeanen en 30% van Amerikanen geloven dat geluk het inkomen bepaalt. En 24% van de EU tegenover 60% VS-ers meent dat armen lui zijn.
In het boek valt verder te lezen hoe in Europa de verzorgingsstaat veel uitgebreider is, terwijl in de VS de individuele giften per inwoner veel hoger liggen. De verklaringen die de auteurs bieden voor de verschillende inrichtingen van de welvaartsstaten liggen op het politieke en raciale vlak. Politiek gezien zouden de jongere politieke constellaties in de EU (o.a. jonger door veranderingen na de oorlogen in de vorige eeuw) ruimte hebben geboden aan socialistische en communistische partijen. Een ander deel van de verklaring zou zijn dat in Europa de raciale diversiteit binnen de staten kleiner is dan in de VS. Individuen zouden bijstand aan mensen van hun eigen ras een warmer hart toedragen dan wanneer het geld naar iemand van een andere afkomst zou gaan. The Economist voorziet daarom aanstonds de ultieme test voor de Europese verzorgingsstaten: “The recent evolution of Europe as a destination of mass migration, much more ethnically diverse than America’s in most of the past century, will test the durability of the European welfare state.”
Reacties (6)
Ik wil geloof ik al niet eens weten wat de uitkomst van dat onderzoek oplevert. Wat mij betreft haddenze het raciale element kunnen laten zitten, een vergelijking van de staatsvrijgevendheid tussen de VS en Europa is al moeilijk genoeg.
Maar ja, alles moet altijd over migratie, ras en cultuur gaan, want dat “heeft de linkse kerk jarenlang verzwegen”, of dat “had Pim zo gewild”.
Ik weiger pertinent om belasting te betalen voor de uitkeringen VVD en LPF-stemmers, van wat voor een kleur, ras of cultuur ook.
Nee, het raciale aspect is juist interessant, omdat bijvoorbeeld de Afro-Amerikanen juist een groot deel van de permanente onderklasse uitmaken. In een column op Szirine heb ik al eens een vergelijking tussen NYC en Amsterdam proberen te maken, waarin ik onder andere de vergelijking tussen Marokkanen en Afro-Amerikanen erg interessant vind, vanwege de overeenkomst in imago en zelf-perceptie.
Een aardig ‘detail’ in de situatie van Afro-Amerikanen is dat 25% van de Afro-mannen een strafblad heeft, een merendeel daarvan zit vast vanwege drugs-gerelateerde delicten. En laat een drugsgerelateerd strafblad je nu eens diskwalificeren voor een studie-lening. Dit terwijl een jaar in de gevangenis duurder is dan een jaar op school. En het verklaart waarom de zwarte onderklasse structureel veroordeeld is tot armoe en gebrek aan onderwijs. Overigens kun je wle gerust een moord plegen en een studielening aanvragen, maar een jointje en boem weg studiekansen.
Daar staat tegenover dat Amerikanen wel toegang hebben tot medicare en welfare, en ze voedselbonnen krijgen. Mijn buurjongen Lucky verkocht die overigens om zich klem te partyen. Hij had tenslotte van zijn 17e tot zijn 23e in de gevangenis gezeten voor een schietpartij. Relaxte gozer, maar altijd zonder geld, echte player, tof, viel alleen op superdikke reten, dus als vriend had ik er niet zoveel aan.
Ook zijn de huizen hier relatief ruim, zo was zijn woning 2 keer zo groot als de mijne in Amsterdam, ondanks dat ie van de bijstand leefde.
Er is wel Equal Opportunity, als afro kom je elke universiteit min of meer wel binnen, er bestaan duizend en een Scholar-ships voor afros en andere minderheden. Enige probleem is dat niemand ze er over verteld, en ze er geen benul van hebben, zodat uiteindelijk de rijke afros er mee gaan lopen. Haha, erg grappig. De zoontjes van Powell, die flinke beurs krijgen omdat ze zwart zijn! Naar inkomen wordt minder gekeken.
Ander probleem van de opleidingen is, dat de ranking van de school van groot belang is. Dus, een statistiek van afros met graad zegt op zich nog niet zoveel. De ranking is van belang, evenals de enorme waarde van netwerken in de VS, zoals Alumni-netwerken en persoonlijke netwerken, hetgeen een wereld van verschil is met NL.
Goeie bijdrage mark! Het valt me overigens op dat het verschil eigenlijk minder groot is dan ik altijd dacht in Nederland. Alleen de situatie van de afro’s is echt schofterig.
Ah, ps: ook interessant is natuurlijk de rol van het leger als vehikel voor sociale mobiliteit, en de enorme kosten van de gezondheidszorg hier. Kosten voor gezondheidsverekering an oplopen tot honderden dollars per maand, terwijl de meeste bedrijven de gezondheidskosten nu uit het loon aan het stoten zijn, en op de werknemer afwentelen. Voor lage inkomens is dit een enorme aanslag. De collectieve verzekering in Europa is een godszegen! Dat moet noooooit worden opgegeven, dat zou een ramp zijn. In Amerika is men er nog niet mee klaar.
Ik denk dat er ook niet zoveel verschil zit in de raciale mix der bevolking. Het zit ‘m meer in de achtergronden van het land zelf, de cultuur; dat bepaalt de mentaliteit hoe men over iets of iemand denkt (en wat men dus voor hem/haar over heeft – als een Indo hier in Nederland een uitkering krijgt, vindt men dat minder ‘erg’ dan een Surinamer die een uitkering trekt – ).
‘k heb hier ergens, diep in mijn papieren een vgl. studie liggen over soc. zekerheid in EU en US. Blijkt dat beide in % uitrgedrukt ongeveer hetzelfde uitgeven.
Het groot verschil is vanzelfsprekend dat in de US véél meer gebeurt via privaat afgesloten verzekeringen. M a w een verzekering voor wie het betalen kan.
Dat bedoel ik dus, bernhard! Ik meende altijd dat Nederland 100 keer socialer was dan de VS, maar dat valt wel mee eigenlijk. Uitkering is hier ongeveer hetzelfde zelfs, alleen stigmatiseert een uitkering hier enorm, dat wil je liever niet op je CV hebben staan. Een ander typisch verschijnsel is dat veel bedrijven ongevallen afkopen. Zo ontving mijn schoonpa na een ongeluk, tig duizend dollar plus een maandelijkse premie van 1000 dollar. Dat soort dingen zie je natuurlijk niet in de Bijstandsstatistieken terug. Een WAO lijkt me minder geld kosten voor het bedrijfsleven.