Ook zo verbaasd over het massale illegale gedrag van downloaders en de dreigementen van de muziekindustrie om de halve aardkloot aan te klagen? In het artikel The Copyright Cage wordt beschreven hoe het auteursrecht steeds krampachtiger aansluiting zoekt met de realiteit. Auteur Jonathan Zittrain (van Harvard’s Berkman Center for Internet & Society) beschrijft helder en bondig hoe we na een steeds weer gewijzigd regime zijn verzand in een onwerkbare brij van regels. Voorbeelden van een Teddy Ruxpin beer met cassetterecorder in zijn buik die werd verboden omdat daardoor ook een niet officiëel Ruxpin-relaas zou kunnen worden afgedraaid en de regels hoe groot een televisie mag zijn in een kroeg van een bepaalde oppervlakte zijn lachwekkend in hun bureaucratische monsterlijkheid.
Zittrain stelt dat tot het begin van het digitale tijdperk auteursrechtinbreuken beperkt zijn gebleven door een combinatie van geweten en gemak, niet door de regelgeving. De huidige rechtszaken van platenmaatschappijen tegen individuele filesharers tonen in zijn ogen het onvermogen van het huidige stelsel aan. De stuipreflexen van de rechthebbenden op iedere ontwikkeling helpen ons niet verder volgens de auteur, die memoreert aan de uitspraak van de voorzitter van de Motion Pictures Association of America, Jack Valenti ten tijde van de introductie van de videorecorder: “The VCR is to the American film producer . . . as the Boston Strangler was to the woman alone”. Zittrain pleit derhalve voor een drastische wijziging die het recht en redelijke verwachtingen van het publiek weer op elkaar laat aansluiten. Zijn weerzin is niet mis te verstaan: “YES, I HATE THE EFFECTS OF COPYRIGHT ON A DIGITAL REVOLUTION that heralds so much more than the banal ripping off of CD tracks. I hate that creativity is metered and parceled to its last ounce of profit. I hate that our technology is hobbled beyond its paper and other analog counterparts so that it permits us to view but not print, listen but not share, read once but not lend, consume but not create.”
Ik sluit me van harte aan bij deze analyse. Het praktische doel om recht en realiteit te harmoniseren lijkt mij in dit geval nastrevenswaardig. Sterker nog, op de achtergrond speelt een meer principiële component: Wat als de digitale infrastructuur veel beter tot zijn recht komt door een andere (juridische) invulling van cultuurcreatie en cultuuroverdracht? En wat als het bloeien van deze cultuur onnodig wordt belemmerd door enkele grote belanghebbenden op basis van rigide monopoliebescherming? Dat zou toch doodzonde zijn? Misschien zullen er zoals Zittrain stelt bij flexibelere regels (bijvoorbeeld een heffing op dragers) minder blockbusters van 200 miljoen dollar worden gemaakt, maar dat lijkt mij geen hoge prijs als dit zou leiden tot de verwezenlijking van het “staggering potential for the rapid transformation and evolution of ideas—a veritable Jazz Age of creation enabled by technology”. Zo kan iedereen die a priori iedere modernisering van het auteursrecht rigoureus afwijst best nog wel eens meer op zijn geweten hebben dan men beseft.
Reacties (20)
Van harte mee eens, ben fel tegen copyright, tenzij onder voorwaarde van hoge investeringskosten e.d., maar dan nog met uitzonderingen i.g.v. humanitaire of sociale belangen, waarbij de overheid wel een zekere schadevergoeding zou moeten betalen. Maar in ALLE andere gevallen op de HELE wereld zouden ze het moeten afschaffen.
Ben helaas bang dat de macht van corporaties die van de politieke wil overtreft in deze. Vind iedereen die nog een plaatje koopt van platenmaatschappij grote schurft. Er is zoveel goeie muziek te vinden van amateurs op internet, pick and choose, dat het onvergeeflijk is.
Weet nog niet wat ik ervan zou vinden als ik ooit eens een goed idee zou hebben echter.
Ik begrijp u vanuit uw anarchistische invalshoek, maar geluiden tegen copyright verzorgen volgens mij ammunitie voor de lobby van rechthebbenden, zo van: zie je wel, als we ze hun gang laten gaan, krijgt geen maker meer betaald voor zijn/haar creatie.
Daarom(?) spreekt Zittrain zich ook uitdrukkelijk voor auteursrecht uit (persies na hierboven geciteerde I hate-tirade): “But I can hate this situation without believing that the idea of copyright is fundamentally flawed. The framers’ vision of intellectual property (then known as “monopolies”) called for built-in limits to a creator’s exclusive rights. A copyright term, for example, would expire even if a work still held commercial value.”
Iemand die een plaat koopt bij een platenmaatschappij een grote schurft? Wat is het probleem dan? Te veel geld betalen voor een cd? Nou, eerst dan in verhoudingen van die cdprijs duiken en dan oordelen wie de schuldige is, lijkt me. Ik word er een beetje moe van dat iedereen zo gemakszuchtig naar platenmaatschappijen wijst, maar Free Records Shops, Mojo’s, artiesten zelf maar vooral Managements worden conveniently niet genoemd. Te makkelijk, bah.
En als ik een cd wil kopen in de winkel lijkt me dat geen schurftige actie. Met je opmerking beweer je dat artiesten die geld willen verdienen met hun cd’tjes dus meteen afgeschaft dienen te worden, en dat lijkt me een kortzichtige houding.
En juist vandaag staat in een ochtendkrant te lezen dat de stichting Brein een RIAA-achtige actie is gestart… zie alhier
Directeur T. Kuik van Brein winkelt iedere avond rondhalf zeven in de AH Rozengracht in A’dam.
Interessant stuk en inderdaad direct actueel vanwege de Brein-actie. Dank!
en wat nu? FlashMobben maar?
Inderdaad, ik pleit voor het afschaffen van de artiest! Het monopoliseren van het artiestendom, weg ermee. Ik geloof niet in het unieke talent van enkelen, wel in het monopolie op de marketing van dat unieke talent. Ik zie zoveel artiesten die echter en beter zijn dan de neppers bij de industrie, met hun prefabricaties, maar niet eerlijk kunnen concurreren, dwz bij de concument direct aan het hart en oor. Dus nu gratis distributie en marketing mogelijk is, productie technisch iedereen in staat stelt kwalitatief goeie muziek op te nemen en t emixen, is er geen enkele reden om de industrie nog langer te beschermen, tenzij terwille van de schurfterij van enkelen.
Hahaha, sorry hoor, maar je klinkt niet als een muziekliefhebber. Nee, ik weet dat je geen cdliefhebber bent, maar ik bedoel: geen MUZIEKliefhebber. Ik wil namelijk heel graag de nieuwe cd van Perfect Circle, Tool, etc.. hebben. Zijn die bands ineens ‘prefabricaties’ omdat ze een cd hebben gemaakt? Onzin, geen goede redenering.
Gratis distributie en marketing? Distributie via ’t net kost niets, maar dat van marketing moet je me eens uitleggen. En met welk geld wil je een plaat opnemen? Touren? Eten? Instrumenten kopen? Een gezin onderhouden? Of verban je gelijk het hele beroep ‘muzikant’ nu het liefst naar de vergetelheid?
Misschien toch maar terug naar de muziek op straat: Lekker met je gitaar/viool op straat spelen en als het bevalt krijg je een muntje in je hoed….
@Def: Maar vindt u niet dat de (grote) platenmaatschappijen momenteel krampachtig vasthouden aan hun distributiemonopolie en dat muziekcultuur in het algemeen beter gediend zou zijn met een opener houding tov nieuwe technieken?
@caprio: Is dit niet een goede partij voor u? ;-)
[Let op de domeinnaam!!]
Techno Anarchistische Partij
Afschaffing bromfietscertificaat.
Mijn stem hebben ze!
Circle ken ik niet, Tool valt inderdaad onder de categorie prefabricatie, hoewel een beetje mislukte, maar goed, ieder zijn ding natuurlijk daar twist ik niet over. De fout in de redenatie schuilt vooral in je gedwongen interpretatie. Het zijn prefabricaties niet omdat ze CD maakten, maar vanwege het marketing apparaat waar dat soort bands rondom draaien. Je zou eens de agenda’s van dat soort fabricaties moeten zien.
Plaat opnemen kost ook niets. Geluidsstudio software is erg professioneel tegenwoordig, en er zijn legio voorbeelden van thuisrecordings, die gaan overigens terug tot de jaren 60. Marketing is gekoppeld aan p2p netwerken en muziekontologien, die het inittiatief weer leggen waar ie hoort: bij de consument en niet bij de industrie dus.
Een muzikant met een gezin is natuurlijk erg dom. Tours zijn ook voor amateurbands vaak tegen kostprijs, tenzij je het weer hebt over de marketing van megaspektakels, maar dan hebben we het weer over het monopolie van de industrie. Met de afschaffing van de artiest als elite wordt natuurlijk niet de artiest afgeschaft, die laat zich niet afschaffen immers.
Overigens ben ik blij dat je ondanks al je opwinding er nog een drietal haatjes voor over hebt.
@TAP: als anarchist kan ik me natuurlijk niet met een program noch partij affilieren, hoop dat dat al begrepen was.
De afgelopen 20 jaar is de popmuziek kapot gemaakt door de commercie. Heden ten dagen is het een grote narcistische orgie van tot in de puntjes gestyleerde idols met hun eigen uitgekiende marktstrategie. Pink, Britney en ook Coldplay allemaal hetzelfde laken het pak. De R&B is gecreerd om de negers weer tot slaven te maken, alleen hebben de negers dat zelf nog niet door.
Alleen doord e commercie met haar machtige kapitaal aan te pakken kunnen creativiteit en kunst in de muziekwereld zich weer herstellen.
P2P guerilla hasta victoria, siempre!
Mij gaat het niet om de commercie opzich. Ik denk namelijk dat er altijd marktstrategieen zullen werken, de een is alleen wat opzichtiger dan de ander. (Merk op dat P2P ook niet allerlei onbekend talent heeft laten bloeien, maar vooral wordt gebruikt om de groten down te loaden.)
Het rare aan de huidige situatie is dat er van overheidswege een monopolie wordt verstrekt (auteursrecht) met als doel om innovatie en creativiteit te stimuleren. Door een constante uitbreiding van dit recht zijn enkele grote spelers nu zo beschermd dat het oorspronkelijke doel uit het zicht is geraakt. Zeker met de digitale mogelijkheden is het genant als de overheid meegaat in (en middelen verstrekt voor) het ‘sue-gedrag’ van de platenmaatschappijen.
[over Carlos’ R&B-theorie: Ach, slaven. Ik zou het ook niet doorhebben als ik wat dope lyrics zou bassen en daarvoor een zwembad en een paar vette auto’s zou krijgen. Toevallig verwonderde ik mij vanmorgen in huize mark aan d’ontbijttafel erover dat vele negors voorouders hebben die vanwege geldelijk gewin eeuwen zijn uitgebuit en dat in de HipHop/RB-cultuur het belangrijkste thema kilo’s goud en grote auto’s is. Materiele focus dus.
Ik vroeg mij af of een quasi-sociologische verklaring zou kunnen zijn dat daarmee wordt getoond dat je als je rijk bent juist laat zien dat je niet wordt onderworpen etc…bla]
Vasthouden aan de distributiecultuur is incidenteel het geval. Veel muziekmaatschappijen zijn op zoek naar nieuwe manieren om muziek aan te bieden, de research daar staat niet stil. Alleen een goed oplossing is (nog?) niet gevonden. Maar het gaat mij even om de benaderingswijze. Hoe moeilijk het ook is om te geloven, bij sommige maatschappijen werken nog mensen die echt in een bandje geloven, de muziek geweldig vinden en hun best doen om die band naar een hoger level te tillen, zodat de Oor er eens een woordje aan waagt, een paar leuke optredens gedaan kunnen worden, puur uit de liefde voor muziek. En ik vind het jammer dat bij deze iedereen die bij een maatschappij werkt als uitschot wordt gezien, alsof er absoluut GEEN geld meer mag worden verdiend aan muziek.
Je zegt volgens mij dat als er niet meer gedownload mag worden de muziekwereld zich beperkt, maar je opmerking dat een muzikant met gezin dom is (en dus zijn mond moet houden) lijkt me pas beperking.
Carlos: De muziekindustrie door commercie kapotgemaakt? Nee, dat is het ophemelen van je eigen smaak. Ga dat ‘kapotgemaakt’ maar ’s uitleggen aan 40.000 bezoekers van Dance-Valley. Voor ons een rampzalig evenement, voor de bezoekers het muziekspektakel van het jaar. Als jij er niet van kunt genieten is iets niet meteen kapot.
Techno? Leuk! Maar ook hier slaat de commercie keihard toe, een flesje water voor 2euro50 of meer op zo’n (heet) festival is moorddadig.
Wie zegt nou dat een artiest er gelijk puisant rijk van moet worden?
Is een prijs van 20 euro voor een CD gerechtvaardigt? Ik vind van niet.
De discussie gaat natuurlijk terug op ome Immanuel Kant, die het niet leuk vond dat zijn boeken herdrukt werden zonder dat hij er z’n centjes voor kreeg, en dus zijn nieuwe categorisch imperatief aanwende om syllogistich aan te tonen dat een bedrukt blad in wezen samenvalt met de stem van de auteur en en dat er dus een vergoeding moet zijn voor de iedere herhaalde tot-zich-neming van het werk, daar iedere tot-zich-neming een herhaling van de oorpronkelijke uitvoering behelst.
Prik daar en gat in, en je hebt ze. ;-)
Ik ben voor commercie, en voor geld verdienen, gewin is erg efficiente stimulans. Echter, copyright blokkeert competitie nu juist. Zoals ik al eerder zei, is er slechts een uitzondering te maken voor ontwikkelingskosten die niet op te brengen zijn door rechtsindividuen. Dat is in het geval van de muziekindustrie echter absoluut niet het geval. Door een CD van de industrie te kopen steun je de pogingen van de industrie een eerlijke/gelijke competitie onmogelijk te maken.
Overigens net naar een praatje van Pfizer researcher geweest, die onder andere luchtig vertelde dat veel patenten worden aangevraagd als ‘koehandel’-objecten en niet omwille van het patent an-sich. Overigens meldde hij ook dat de gemiddelde kosten voor een successdrug ongeveer 800 miljoen dedraagden (inclusief de mislukkelingen). Hetgeen mijn standpunt min of meer verdedigt.