Quote du Jour | Woede

“We moeten niet verbaasd zijn dat zo veel Amerikanen boos zijn. Na bijna vier decennia van groeiende inkomensongelijkheid, zijn zovelen er niet op vooruitgegaan, vaak zelfs op achteruitgegaan. De roekeloosheid en hebzucht van een groot gedeelte van de financiële wereld, hebben echter veel meer schade aangericht dan belastingen of het begrotingstekort. De corruptie en het disfunctioneren van het parlement en de overheid hebben menigeen gedesillusioneerd. De Tea Partiers hebben gelijk dat ze kwaad zijn. Maar de objecten van hun woede – belastingen tekorten, immigratie, en inbreuken op de grondwet – zijn veel minder relevant dan de grote mankementen die het land teisteren.”
– Alan Brinkley, hoogleraar geschiedenis aan Columbia University, in The New York review of books, geciteerd in de Groene Amsterdammer

In de Groene Amsterdammer deze week een blokje Tea Party. Voornaamste conclusies: de Tea Party boegbeelden zijn paranoïde idioten, the Tea Party is opgericht om de zakelijke belangen te dienen van twee libertaire broers (Koch industries staat in Washington ook wel bekend als de kochtopus) en de gewone Amerikaanse Joe Sixpack laat zich uit onvrede voor het karretje spannen voor de extreem conservatieve rechtse populisten.

De woede bij honderdduizenden kiezers (overwegend blanke mannen van rond de zestig) is te verklaren. George Bush stortte het land zonder oorlogsbudget in twee oorlogen. Hij moedigde huizenbezit aan, maar stond toe dat de financiering van de huizenmarkt meer en meer onderwerp werd van speculatie en niet deugende financiële producten, met een grote financiële crisis en economische achteruitgang tot gevolg. Simultaan verbraste hij het onder Clinton opgebouwde begrotingsoverschot door de belastingen te verlagen.

Amerika stemde Bush ter nauwernood en ondanks smeercampagnes (O’Bama is een socialistische, communistische, marxistische fascist, ook nog Afrikaan en heimelijk moslim, hij is uit op de totale vernietiging van de Amerikaanse waarden als vrijheid, hij gooit het land te grabbel aan de Verenigde Naties en is voor een staatsgeorganiseerde planeconomie) weg, en koos voor Barack O’Bama, die met de leuzen ‘Change’ en ‘Yes we can’, hervormingen in het systeem beloofde. Veel Amerikanen zijn teleurgesteld dat er in hun ogen zo weinig van O’Bama’s beloften terecht is gekomen. Velen onderschatten de gigantische puinhoop waarin Bush het land heeft achtergelaten.

Ondertussen heeft O’Bama wel een (omstreden) universeel zorgstelsel ingevoerd. De van oudsher libertaire Amerikanen zijn daarop tegen, want zij vinden dat dat riekt naar socialisme. Amerika is een land van kansen, wie ze niet pakt verdient de goot immers. O’Bama’s invoering van het Home owners affordability and stability plan, een plan om de in de problemen geraakte huiseigenaren te helpen met het afbetalen van hun hypotheek, leidde tot de oprichting van The Tea Party: waarom moet ik, de hardwerkende Joe Sixpack betalen voor de ‘hypotheken van verliezers’?

De woede is voorstelbaar – het instituut Verenigde Staten (land of the free, home of the brave) is de leidende positie in de wereld aan het verliezen. Zoals bij elk groot empirium, van Rome tot Groot Brittannië, tot de VS, komt er moment dat de bloeitijd definitief voorbij is en de positie wordt overgenomen door een ander. Het probleem is niet de woede van de aanhangers, het probleem is de agendering van de problemen.

Een ander artikel uit De Groene van deze week, dat ik hier verder niet verder inhoudelijk behandel dan achtereenvolgens aanstip en daarna van harte aanbeveel, gaat over het briljante historische Essay ‘The paranoid style in American Politics’ van Richard Hofstadter – een artikel dat stelt dat er een historische traditie van paranoia is in de Amerikaanse politiek, en die volgens de Groene ‘en leest als het beste dat over The Tea Party geschreven is.’