Een half jaar geleden werden ze beide genoemd als leider van de Navo. Binnenkort is Rutte de nieuwe secretaris-generaal en Kallas waarschijnlijk de nieuwe Hoge vertegenwoordiger van de E.U. voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. Banen met een uitdaging zou je dat kunnen noemen.
De vraag is wel, wat die uitdaging precies behelst. Wat moeten zij voor elkaar gaan krijgen in deze tijd waarin de oorlog in Oekraïne net als onze economische oorlog met Rusland voortduurt. In dit jaar waarin de V.S., gedwongen door Israel, zich weer volop met het middenoosten bezighoudt, terwijl ze ook een nieuwe oude president kiest. Mogelijk eentje die weinig met de Navo op heeft. Bovendien in een periode waarin de verhouding van de E.U. met China aan het veranderen is, wat bij een escalatie van China rondom Taiwan in een stroomversnelling zal raken. Dus wat moeten we van Kallas en Rutte verwachten?
Een paar dingen zou ik kunnen noemen.
We moeten als Europese Navo-landen voorkomen dat Trump, als hij weer aan de macht komt, zelf, in overleg met Poetin, tot een akkoord komt over Oekraïne en daarmee over de toekomst van Europa. De toekomst van Europa is aan Europa. Dat betekent bijvoorbeeld dat we heel expliciet duidelijk moeten maken dat niet Trump maar Europa gaat over de Europese sancties en het eventueel opheffen daarvan. Binnen de Navo moet Europa de macht vast een beetje naar zich toe gaan trekken, zodat als Trump verkozen wordt, ze niet verlamd raakt.
De grootste voorstanders van Europa zijn kleine landen en kleine landen hebben meestal niet zoveel in de melk te brokkelen. Tenzij ze zich verenigen. Met name Kallas kan ervoor zorgen dat al die kleine pro-Oekraïne landen – Tsjechië, de Baltische staten, Finland en de andere Scandinavische landen, Roemenië, maar ook Polen en Nederland – zich nog meer verenigen om met Europese hulp het conflict de goede kant op te duwen.
We moeten als Europa onze diplomatie beter en meer gecoördineerd inzetten, met de volgende doelen. Het opbouwen van betere economische betrekkingen met India, om ons op termijn minder van China afhankelijk te maken. Het investeren in relaties met Afrikaanse landen, om gezamenlijk het Russische Wagner dat daar huis houdt beter te kunnen monitoren. Maar ook om duidelijk te maken dat Rusland een oorlog van een kolonisator voert en dat Afrikaanse landen aan de kant van Oekraïne zouden moeten staan. Het verbeteren van de betrekkingen met andere voormalige sovjetrepublieken om hen wellicht mogelijkheden te bieden minder afhankelijk van Rusland te worden. Wellicht dat zij in ruil voor economische steun ook meer bereid zijn Europese sancties op Russische goederen te helpen afdwingen.
Reacties (2)
Maar ook om duidelijk te maken dat Rusland een oorlog van een kolonisator voert
En dat Wagner/Rusland langzaam ook Afrika koloniseert.
Maar zo’n boodschap is natuurlijk pas geloofwaardig als Europese landen stoppen met het uitbuiten van Afrikaanse landen.
In the CFA franc system the African central banks have for decades been obliged to deposit a large proportion of their foreign currency reserves into the French treasury. Those amounts represent double the amount of aid from France to sub-Saharan Africa.
En waarom stemden de vroegere franse kolonies in met zo’n nadelige afspraak?
When Guinea decided to issue its own national currency in 1960, France organized a sabotage operation to destabilize the new country, sending in its service secrets agents, flooding the economy with false banknotes, and disrupting everything.
https://www.cadtm.org/Africa-How-France-Continues-to-Dominate-Its-Former-Colonies-in-Africa
(overigens ben ik voorstander van het gebruik van diplomatie en handelsboycots om Oekraïne te helpen. Ik wil alleen aangeven dat militaire steun erg schijnheilig is als EU-landen niet bereid zijn vreedzame middelen in te zetten omdat ze zelf wel andere landen uitbuiten willen).