Een digitale muilpeer verkopen

Onze nieuwe blogger Peter Buurman (ook bekend als @Buurtvader) zal voortaan berichten over Twitter en ander nieuws van het interwebs. Vandaag: tweeps die elkaar in de digitale haren vlogen, en wat hun basisschooljuf daar van zou vinden. Zondag is voor mij een dag van niks. Vaak word ik belachelijk laat wakker, speel ik de hele dag Rollercoaster Tycoon en hoef ik ’s avonds niet eens mijn pyjama aan te trekken omdat ik die heel de dag niet uitgetrokken heb. Op zo’n dag kan een klein verzetje al het hoogtepunt zijn. Afgelopen zondag had ik zo’n hoogtepuntje, een twitfittie tussen Kluun en Robert Engel. Kluun kent men wel, schrijver van onder andere de verfilmde bestseller Komt een vrouw bij de dokter. Inmiddels verworden tot een publiek figuur, want hij wordt bijvoorbeeld uitgenodigd bij Voetbal International om daar over voetbal te praten. Robert Engel schrijft ook,  voor verscheidene weblogs. Veel mensen kennen hem waarschijnlijk niet. Ik las eerder hoe hij (uiterst subjectief) beschreef hoe zijn vrouw in de maling genomen werd door een aantal onzuivere bankenknapen. Engel blogt, doceert bloggen en tweet een hoop, maar wordt beduidend minder gevolgd. Om een verschil in cijfers aan te geven: Kluun heeft een kleine vijftigduizend volgers. Robert Engel ongeveer één zestigste daarvan, iets meer dan achthonderd.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.