Don’t blame me, I’m from Massachusetts!

In de conservatieve Verenigde Staten is Massachusetts al lange tijd, in meer of mindere mate, een progressief bolwerk. Het was ooit de thuisstaat van John Adams, al met al de meest onkreukbare, en in zekere zin ook de meest linkse, van de 'Founding Fathers'. Het is de thuisstaat van de progressieve Kennedy-clan, en ook van twee presidentskandidaten, Michael Dukakis en John Kerry, die, van Europa uit gezien, gewoon net iets te intelligent en te fatsoenlijk waren om zich in de Amerikaanse politiek staande te houden. In de presidentsverkiezingen van 1972 was het de enige staat in Amerika die niet voor Republikein Richard Nixon koos, maar voor Democraat George McGovern koos. Toen Nixon niet veel later vanwege het Watergate-schandaal moest aftreden kwamen er bumperstickers op de markt met de tekst: "Don't blame me, I'm from Massachusetts!"

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.