Spotlight: The Knife

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken (bijna) elke week een spraakmakende muzikant.

Het is zwaar klote om fan te zijn van de Zweedse elektroband ‘The Knife’. Ze treden amper op, geven bijna geen interviews, en áls ze te zien zijn dragen ze (vogel)maskers. Toegankelijk kan je hen dus niet noemen.

Hun muziek daarentegen, is heel ehm… nou ja, die is ook redelijk ontoegankelijk. Mensen die de muziek van broer en zus Olof en Karin Dreijer voor het eerst horen kunnen het vaak niet echt waarderen. Het onvervalste Scandinavische accent van zangeres Karin Dreijer zal daar wel aan bijdragen. En natuurlijk het genre, elektro, dat het ook niet altijd even goed doet.

Maar het is wel een band die in het gehoor groeit. Zaak is om langzaamaan te wennen aan hun sound. Een beetje doorbijten dus. Ikzelf leerde de band kennen via een omweg, Röyksopp. Ik vroeg me af wie de zangeres was in het nummer “What Else Is There”:

Kijk eens aan. Redelijk toegankelijk, en ik was direct gefascineerd door die stem. Dat accent! Heerlijk! Een klein beetje Google later, en ik wist wie de zangeres was. Je zou haar trouwens ook kunnen kennen van dEUS, waar ze meezong op het album Vantage Point. Al snel kwam ik erachter dat ze zelf ook nog een bandje had. Op zoek naar nummers van die band stuitte ik als eerste op ‘Pass This On’ van het album ‘Deep Cuts’ uit 2003:


En? Nee, voor mij duidelijk ook geen schot in de roos. De clip is briljant, maar de oliedrums zijn voor mij een beetje te corny. Toegegeven, inmiddels ben ik zo gehersenspoeld dat ik ook dit nummer prima pruim. Leukere nummers van die CD zijn ‘Girls’ Night Out’ (hier te beluisteren) en ‘One For You’:


Een ander aardig nummer van de CD is ‘Heartbeats’, het nummer waarmee ze indirect doorbraken toen de Zweeds-Argentijnse zanger José González het nummer ietwat zoetsappig coverde. Hieronder de ‘echte’ versie:

Wat mij betreft smaakte dat naar meer en ik dook wat meer in het eerdere werk van de band. Nu kostte dat niet al te veel tijd, want er was slechts één eerder album, genaamd ‘The Knife’ (2001). Een wat minimalistischer album met een wat minder volle sound. Toch staan er nog wel een aantal erg catchy nummers op zoals ‘Bird’:

en ‘A Lung’, met misschien wel een toepasselijke intro van de jijbuisgebruiker:


Voor mij begon het échte genieten echter pas met het laatste album ‘Silent Shout’ uit 2006, met het gelijknamige openingsnummer. Onderstaande Jijbuis komt van hun tot nog toe enige tour, ook in 2006. Ze deden dat jaar ook Lowlands aan, en ik heb nog steeds kale plekken op mijn kop van frustratie dat ik dat toen gemist heb.


Een ander, erg goed nummer van het album vind ik ‘Forest Families’:


Na deze overdosis “The Knife” sluit ik denk ik maar af met een wat ingetogener nummer, ‘From Off To On’:


Als je nog nooit eerder van de band gehoord hebt dan zijn er na deze spotlight denk ik twee mogelijkheden: of je vindt het gekweel, of je vindt het interessant. Niet goed, maar interessant. Goed vinden, dat ga je het pas na tien keer luisteren. Zoals ik al eerder zei, een doorbijtertje…