De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Alles goed en wel over die goedgelovigheid over de wolf, maar de zo raken we wel volgzame schaapjes kwijt.
Okee, ‘lost’ betekent eigenlijk ‘verdwaald’, maar iemand die de weg kwijt is, kunnen we toch als verloren beschouwen?
Kijk en luister naar het hartverscheurende ‘Lost sheep’ van Adrian Munsey.
Er was eens, heel lang geleden, een opvoedkundige die ontdekte waarom de jeugd van destijdswoordig zich zo verveelde. Saai, klaagden zij. Zo saai.
De opvoedkundige keek eens naar wat de jeugd allemaal had. De jeugd had alles! Ja, zelfs een toekomst! Kom daar vandaag nog maar eens om…
Had de jeugd echt alles? Nee, er miste iets. De opvoedkundige moest goed kijken maar zag uiteindelijk wat er mankeerde. Angst! De jeugd was nergens bang voor, want er wás niets om bang voor te zijn.
Waarom zou je zoeken naar een eigen geluid als dat geluid al bestond in de jaren zestig? Je hoef alleen maar het stof eraf te blazen, wat aanpassen aan de eigen tijd, wat moderniseringen, elektronica, en voila, lekkere nostalgische soul die niet zou misstaan in een James Bond film. Een genrestukje van de Yeah Yeah Yeahs, maar aanstekelijk gedaan.
Dat een mens sterft, is de bedoeling van het leven. Maar…..
… (excuus voor de cliché tranentrekker) alle mensen die omkomen door oorlog, honger, klimaatopwarming, pandemieën, milieuvervuiling, zijn ongeacht hun leeftijd te jong om dood te gaan.
En daar dan weer een prettig, funky muziekje over?
Jamiroquai – Too Young to Die.
Zij maakt een gat in het hek en laat haar ellendige gevangenis achter haar. Maar ja, waar te gaan? Zoveel was er tot aan de horizon niet meer te zien. Een door hebzucht kaalgevroten wereld…
Dan maar naar Mars?
Singer-songwriter Alice Phoebe Lou bezingt de onrust van iemand die zich in deze roerige wereld niet meer thuisvoelt, maar ook niet goed weet waar ze heen kan.
Of dit een autobiografisch liedje is vermelden de annalen niet. Maar Alice Phoebe Lou lijkt wel een ietwat rusteloos bestaan achter de rug te hebben. Geboren in Zuid-Afrika, een uitstapje naar Parijs gemaakt en de boterham verdiend als fakkeljongleur.
Bij het album Lachesism las ik de volgende definitie van het woord:
Lachesism n.
the desire to be struck by disaster —to survive a plane crash, to lose everything in a fire, to plunge over a waterfall— which would put a kink in the smooth arc of your life, and forge it into something hardened and flexible and sharp, not just a stiff prefabricated beam that barely covers the gap between one end of your life and the other.
Veel muziek is er online of op de streamingdiensten niet te vinden van het Zweedse duo 7ebra, terwijl ze toch een hele set speelden op het festival Left of the Dial afgelopen weekend. Tot hun debuutalbum begin 2023 moeten we het dus doen met dit ene nummer. Op het festival werden ze aangekondigd als iets dat klinkt als Zero 7 of Air, maar dat hoor ik nou net weer niet in dit nummer. Toevallig viel mijn oog op het feit dat hun producer de ‘huisproducer’ van The Cardigans was, en ja, daar lijkt het ook wel een beetje op.
Ach, de Waddenzee…
De veel te vroeg (2010) overleden Willem Breuker schreef de Waddenzeesuite voor de documentaire ‘De Platte Jungle’ van Johan van der Keuken.
Wie geïnteresseerd is in die documentaire (1978): kijk en luister, zoek de verschillen (niet zo heel moeilijk) én de overeenkomsten met heden.
De zee
De zee kun je horen
met de handen voor je oren,
in een kokkel, in een mosterdpotje,
of aan zee.-Judith Herzberg-
Dat is mooi verwoord door Judith Herzberg. Alleen nu had haar gedicht uitgebreid kunnen worden met een nieuwe laatste regel: de zee kun je ook horen in de Melkweg tijdens het Amsterdam Dance Event.
Maar dan hoor je eigenlijk niet de echte zee. De golven die je hoort komen uit de modulaire analoge synthesizer, de Buchla 200e van de Amerikaanse elektronische muziek pionier Suzanne Ciani. Pionier? Ja, mevrouw is inmiddels al 76 jaar. Normaal staat ze in haar eentje op het podium achter de knoppen, schuifjes en de stekkertjes en de plugjes, maar nu staat er een groot orkest: strijkers, harp, blazers, vleugel, vibrafoon en het slagwerk, plus een dirigent: Simon Dobson.
Sevdaliza schreef deze maand het nummer ‘Woman Life Freedom’ voor onderdrukte vrouwen overal ter wereld. “I stand proud as an Iranian woman and I am supporting the fight of my sisters who shed their blood, hair, hearts and brains to give us all the hope, that one day, we will be free.” De gesproken tekst halverwege en aan het eind is van Marjane Satrapi, de Frans-Iraanse auteur, meest bekend van haar graphic novel Persepolis.
‘Native dancer’ zou vertaald kunnen worden als volksdanser. Het Japanse trio D.A.N. bedoelt er misschien wat anders mee. Hoewel? Volksdans hoeft niet per se op een traditioneel volkswijsje te geschieden.
Helaas niets over kunnen vinden op het wereldwijde web. Maar gezellig muziekje wel…
Het moest er een keer van komen. Jules Deelder had zijn onovertroffen Kutgedicht. Die ode, die lawine van synoniemen, dat lofdicht op het vrouwelijk geslachtsorgaan.
De Vlaamse dichter Andy Fierens heeft een tegenhanger (haha: hanger) daarvan gemaakt: Lulpraat. Hier brengt hij het met een net koor op de achtergrond, het blijft wel poëzie tenslotte.