De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Van Goldfrapps debuutalbum Felt Mountain uit 2000. Volgens Alison Goldfrapp gaat het nummer over genetische manipulatie van mens en dier, waar volgens haar een fascistisch element in zit.
Een handige geluidstechnieker stofte deze klassieker van The Supremes af. Het resultaat stelt niet teleur.
Het roept wel een vraag op: waarom klinkt een liedje uit 1965 zoveel rijker dan 95% van de meuk die vandaag de dag wordt geproduceerd?
Ze is inmiddels 72, de Britse muzikante Joan Armatrading. Ze werd geboren in de Cariben, maar verhuisde op driejarige leeftijd met haar ouders naar Birmingham.
Armatrading leerde zichzelf gitaar spelen, voegde zich op 17-jarige leeftijd bij een musicalgezelschap dat op tournee was met de musical Hair en bracht als 21-jarige haar eerste plaat uit.
Een rijk leven dus, kun je wel stellen.
Sophia Urista werd wereldberoemd door publiekelijk op een fan te urineren. Zingen kan ze wel, dus ’t zij haar vergeven.
Ik heb niks op met clowns, maar deze heeft een dijk van een stem. En een anti-oorlogsliedje lijkt op dit moment wel toepasselijk.
Sargasso heeft dit muzikale trio uit Houston, Texas al wel eens eerder onder het voetlicht gebracht. Khruangbin onderscheidt zich door haar gebruik van wereldmuziek en twee opvallende pruiken.
Muziekmagazine Rolling Stone plaatst Johnny Winter op plaats 68 van de beste gitaristen aller tijden.
Als magere, schele albino oogde Winter nogal als een buitenbeentje in de bluesscène. Zijn performance maakte dat meer dan goed.
Metric is inmiddels alweer een kwart eeuw oud. Af en toe weten ze er nog een lekker deuntje uit te pompen. Vers van de plaat: Days of Oblivion.
Als dit een B-kant is, kun je wel nagaan hoe getalenteerd Wim Janssens (ook actief als Joy Wellboy met zijn partner Joy Adegoke) is.
Op het eerste gehoor klinkt het als een duet, maar dat is het niet. Het is een mix tussen het origineel van Chelsea Wolfe en een cover door Mark Lanegan.
De duivel blijft natuurlijk een geliefd motief in de kunsten. Het is een herkenbaar merk, en o zo theatraal.
The Last Dinner Party klinkt een beetje als ABBA in rockformaat. En frontvrouw Abigail Morris heeft – zo jong als ze is – een formidabel charisma.