“The left — defined as that current of thought, politics, and policy that stresses social improvements over macroeconomic orthodoxy, egalitarian distribution of wealth over its creation, sovereignty over international cooperation, democracy (at least when in opposition, if not necessarily once in power) over governmental effectiveness — has followed two different paths in Latin America. One left sprang up out of the Communist International and the Bolshevik Revolution and has followed a path similar to that of the left in the rest of the world. (..) The origin of the other Latin American left is peculiarly Latin American. It arose out of the region’s strange contribution to political science: good old-fashioned populism.
(..)
The best examples of the reconstructed, formerly radical left are to be found in Chile, Uruguay, and, to a slightly lesser extent, Brazil. This left emphasizes social policy — education, antipoverty programs, health care, housing — but within a more or less orthodox market framework.(..) The leftist leaders who have arisen from a populist, nationalist past with few ideological underpinnings — Chávez with his military background, Kirchner with his Peronist roots, Morales with his coca-leaf growers’ militancy and agitprop, López Obrador with his origins in the PRI — have proved much less responsive to modernizing influences. (..) This populist left has traditionally been disastrous for Latin America, and there is no reason to suppose it will stop being so in the future. As in the past, its rule will lead to inflation, greater poverty and inequality, and confrontation with Washington. It also threatens to roll back the region’s most important achievement of recent years: the establishment of democratic rule and respect for human rights.”
Jorge G. Castañeda raadt de heren beleidsmakers, van Washington tot Brussel, aan om de linkse wende in Latijns Amerika niet over een kam te scheren. Aan de ene kant bevindt zich een ‘right left’, dat heeft geleerd van oude fouten en sociaal beleid nastreeft en aan de andere kant bivakkeert een ‘wrong left’ dat hele bedrijfstakken nationaliseert om populariteit te kopen bij de ‘descamisados’ (T-shirtlozen) uitsluitend om meer macht te verwerven.
Reacties (3)
Zo’n oproep om niet alles over een kam te scheren zouden ze in Latijs Amerika ook kunnen gebruiken. Chaves en Morales scheren de VS en de EU namelijk ook over een kam door de Andesgemeenschap dood te verklaren omdat Peru en Colombia zaken doen met de VS. http://www.oneworld.nl/index.php?page=1&articleId=8122
Wat een lompe uitspraken van Castañeda. Hij geeft aan dat er niet gegeneraliseerd moet worden naar 1 type links in Zuid Amerika maar dat er zelfs wel 2 typen bestaan. Hij gaat helemaal voorbij aan de achtergronden van elk land en waarom ze nu een meerderheid aan stemmen aan de linksere kant halen.
Wat ik zelf altijd belangrijk heb gevonden, het links-rechts indelen wat we zo gewend zijn in “het westen” slaat helemaal de plank mis als het om zuid-amerika gaat. Links-rechts betekent daar o.a. religie, kolonialisering, enz.
Als het gaat om inkomens, in Nederland naar schatting veel minder dan 10% van de bevolking verdient meer dan dubbel modaal en minder dan 10% verdient minder dan half modaal. In Zuid Amerika is deze werkelijkheid heel anders, afhankelijk van het land verdient 10% van de bevolking meer dan 20x modaal en 25% van de bevolking leeft onder het bestaansminimum.
Bestaat er uberhaupt zoiets als links populisme? Populisme is toch juist een politieke stroming die probeert zich direct tot het volk te richten zonder ideologische achtergrond? Het kenmerk van populistische leiders in zuid amerika is dat ze een nationalistische toon aanslaan en veel beloven maar weinig klaarspelen omdat hun beloftes onmogelijk te realizeren zijn. In het algemeen heeft hun partij geen meerderheid in het parlement en moeten ze compromissen sluiten met de heersende elite die hun privileges zo veel mogelijk probeert te beschermen.
En Carlos, Chavez heeft groot gelijk als hij beweert dat de CAN er niet meer toe doet. Die club was al een tijd lang op sterven na dood. Onvoorstelbaar hoe zuid amerikaanse landen het met elkaar oneens kunnen zijn. Daar kan Europa nog een punt aan zuigen.