GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we – uiteraard met toestemming – overnemen van andere weblogs, of die via onze email binnenkomen. Hieronder een stuk van Ernst-Jan Pfauth, dat eerder hier verscheen.
Na zes dagen het VN-diplomaatschap te hebben nageleefd (zie hiernaast), ben ik veel te weten gekomen over de organisatie die het welzijn van onze wereld moet bewaren. De Verenigde Naties is een prachtig, nobel en inspirerend instituut. Als de VN-doelstellingen werkelijkheid worden, leven we op een eerlijker planeet.
Helaas klinken er binnen de VN meer woorden dan daden. Grootse plannen worden uitgesproken, speeches roeren bijna tot tranen en voornemens getuigen van een enorm engagement met het belang van de meerderheid. Maar tijdens de sessies waar de echte besluiten worden genomen, is er van de bereidwilligheid tot utilisme weinig meer over.
Besluiten binnen de Verenigde Naties worden vastgelegd in resoluties. Tijdens het samenstellen van de resoluties worden er sloten water bij de wijn gedaan. De tekst moet uiteindelijk zo worden dat elke diplomaat een goed resultaat aan zijn overheid kan presenteren. Vooral de grote landen steken vaak een stokje voor een initiatief waar de rest van de wereld beter van wordt. Dit leidt tot zwakke teksten en een resolutie is vaak gedoemd te eindigen als een nietszeggend document. Een van mijn delegatiegenoten legde met dodelijke precisie de vinger op de gevoelige plek: ?Wat goed is voor de wereld, is slecht voor de Verenigde Staten, China en Rusland?.
Toch moeten we blijven geloven in de doelen van de Verenigde Naties. Het idealisme mag niet opzij gezet worden. De wereld heeft personen nodig die hun leven wijden aan het verbeteren van onze leefomgeving. Mensen als voormalig SG Kofi Annan, hoogleraar Cees Hamelink en elke diplomaat die in het utilisme blijft geloven. Tijdens deze week heb ik vertrouwen in de effectiviteit van de VN verloren. Maar mijn geloof in haar doelstellingen is alleen maar toegenomen.
Ik sluit graag af met een quote van de meest bewonderenswaardige Secretaris-Generaal die de Verenigde Naties ooit gekend heeft:
More than ever before in human history, we share a common destiny. We can master it only if we face it together. And that, my friends, is why we have the United Nations.
Kofi Annan, 31 December 1999
Reacties (5)
Het is met de doelstellingen van de VN net als de veel bekritiseerde strategie van Job Cohen (‘De boel bij elkaar houden’): er is geen andere optie, maar helaas zijn daar te weinig mensen van doordrongen.
Waarmee ik niet heb willen zeggen dat we voor de lieve vrede alles moeten accepteren. Maar we moeten het uiteindelijk, linksom of rechtsom, toch samen doen.
Amen.
Je betoog sluit vrij goed aan op mijn eerdere post.
Wellicht kunnen we wat verandering verwachten als er andere grote machtsblokken zouden ontstaan, zoals de EU, in Z-Amerika, Afrika en Azie, die zich kunnen meten aan de Veiligheidsraadleden. Maar dat zit er voorlopig nog niet in. Hopelijk is dat wel iets waar we langzaam naartoe bewegen.
De enige manier waarop je binnen een organisatie van leden met een veto recht afkomt, is als de leden met het veto recht dat toelaten. En ik denk niet dat iemand ze iets kan bieden wat dat het waard maakt.
En ik maar denken dat de VN (net als de EU) in het leven was geroepen zodat we elkaar niet allemaal weer in de haren zouden vliegen. Vanuit die visie werkt een niet werkende (afgezwakte)VN-resolutie dus goed.
Als we juist binnen de VN machtblokken tegenover elkaar gaan zetten en dat dat tot gewapende confrontaties gaat leiden heeft de VN gefaalt en zijn bestaansrecht verloren.
@ Micha, de VN is meer dan het voorkomen van oorlogen. Waar jij op doelt is de Veiligheidsraad. Die wordt vaak gepasseerd door de VS. Meest bekende voorbeeld is uiteraard Irak.
In dat opzicht faalt de VN dus twee keer. 1. in het daadwerkelijk bereiken van harde resultaten. 2. de vrede handhaven.