Paul

Pieken met Kerstmis
In de vorige eeuw ontleende ik kracht aan het klassieke motto ?Timeo feminae et donae ferentes? (vertaling: Ik ben bang voor vrouwen en draag cadeautjes voor hen) en gooide bakken geld weg in klasse restaurants, nachtcafés, rare discotheken en romantische uitvluchten. Wat ik daarvan uiteindelijk leerde was dat er slechts één ding lastiger is dan een relatie met een arme vrouw: een relatie met een rijke vrouw. Als je een rijke vrouw fêteert moet je namelijk naar concertgebouw, schouwburg, goede kleermakers, dure restaurants en om daarvan bij te komen drie keer per jaar in een ander continent op vakantie. Rijke vrouwen imponeer je niet door te suggereren dat je graag slechts de helft van haar uitgaansleven zou betalen, om het schaamhaar van iemand met veel (bij voorkeur oud) geld een heel klein beetje in de war te maken dien je een burgermansfortuin te investeren.

Sinds de millenniumovergang heb ik mij een modern en passend instrumentarium aangemeten om weer tot primaire, ongedwongen bevrediging te komen. Een Parshiplidmaatschap, cursussen Fenicische lexicologie, vrijwilligerswerk bij de meest kansarme en kwaadwillende landgenoten, avontuurlijke singlesreizen naar onontdekte paradijzen in Patagonië, niets was me te dol om aan de vrouw te komen. De goede werken en rare cursussen hielpen me niet veel. Iemand van wie ik veel onaangenaams over haar incidentele LATpartner aanhoorde zei dat ik zo betrouwbaar was. Hierop durfde ik wel een velverkennend initiatief te nemen, maar terwijl mijn hand bijna een royaal bloot deel van haar rug bereikte ging haar mobieltje, haar 3 seconden gesprek met dat ding luidde: ?Ja schatje, ik kom eraan? waarna ze mij vroeg even de rekening voor te schieten, anders kon ze namelijk geen taxi betalen.