Twee kantoren bestaan helemaal niet, een derde bestaat alleen uit een telefoonnummer, achterhaalde een journalist van Apache. Een half miljoen fraudeerden UKIP en een geestverwante Belgische partij zo bij elkaar. Die moeten ze nu terugbetalen.
CBC Band is de prominentste vertegenwoordiger van de Saigon rockscene, in de tijd dat de Amerikanen er nog de scepter zwaaiden. Gewoon arme jongeren die ontdekten dat ze wat dollars konden verdienen door de favoriete muziek van GI Joe te spelen in de CBC Bar. De leden kregen in 1975 asiel in de VS.
Tijdens de Amerikaanse verkiezingscampagne schreeuwde Donald Trump van de daken dat de verkiezingen “rigged” waren. Iedereen meende dat dit een verwijt was aan Hillary Clinton, die de stembussen zou manipuleren. Maar kennelijk bedoelde hij iets anders. Zijn Russische vrienden hebben stemcomputers in verschillende staten gehackt om hém te laten winnen. En dat is pas de eerste KGB-truc die dreigt uit te lekken. Straks blijkt hij op zijn toernee door telkens dezelfde menigte te zijn toegejuicht.
Ga maar na. Alles heeft Trump eraan gedaan om niet te winnen. Mensen beledigd, extreem domme dingen gezegd, gelogen. Alleen iemand neerschieten op 5th Avenue heeft hij nagelaten, omdat hij wist dat ook dit niet zou helpen. De Russen hadden de verkiezingen in de tang. Het verklaart de blinde paniek waarin hij nu zijn dagen als president elect doorbrengt.
Lilium is een project van de Fransman Pascal Humbert, die vooral bekendheid geniet als bassist van 16 Horsepower. Stemmig is het woord dat voor deze muziek is uitgevonden.
Hiphop, jaren dertig swing en een smekende viool die zo uit een Oost-Europees ghetto lijkt te komen – gooi het allemaal door elkaar en je hebt bovenstaand nummer van Smokey Joe & The Kid (uit Bordeaux), dat ondanks de titel helemaal niks met blues te maken heeft.
Ook de redactie van Sargasso wordt bestookt met nepnieuws (vroeger heette dat propaganda). Meestal klikken we het ongezien weg, maar af en toe is het zo schaamteloos dat het schreeuwt om een weerwoord. Bijvoorbeeld in het geval van het bericht “Joden sterven, Turken vieren feest” van het Gatestone Institute, waarin de nagedachtenis van de Turks-Joodse zakenman Ishak Alaton voor het karretje van een onfrisse boodschap wordt gespannen.
Eerst even dit: uiteraard bestaat er jodenhaat in Turkije, zo zeker als er moslimhaat bestaat bij het Gatestone Institute. Dat er aan alle kanten selectief gewinkeld wordt in feiten en halve waarheden ligt voor de hand. De manier van werken is inwisselbaar. Verander in dit citaat van Gatestone “Islamitische staat” in “Joods complot” en “Joden” in “Moslims”, en je ziet dezelfde manier om geweld en boze tweets op gelijke hoogte te stellen.
Wat is dan het verschil tussen gewapende terroristen van de Islamitische staat, die Joden met een bloedbad bedreigen? En ongewapende Turkse Twitter-gebruikers die Joodse doden vieren en pleiten voor het uitmoorden van meer Joden?
Maar om dat soort agitprop-trucjes gaat het even niet. Mijn aandacht werd getrokken door het volgende zinnetje: “Twee belangrijke Joden hebben de laatste tijd hun leven verloren: Shimon Peres, de negende president van Israël, en Ishak Alaton, een Joods zakenman uit Turkije.” Die eerste kende ik, de tweede niet.
Kai is een zangvorm die beoefend wordt op de hoogvlakte van de Altai. Het gezelschap hierboven heeft helaas alleen een site in het Russisch, maar de muziek spreekt voor zich. Let ook op de fluit, die de nabijheid van China verraadt, in melodielijnen die door de Turken tot aan de Balkan gebracht zijn.
“Fake news” as shorthand will almost surely be returned upon the media tenfold. The fake news narrative, as widely understood and deployed, has already begun to encompass not just falsified, fabricated stories, but a wider swath of traditional media on Facebook and elsewhere. Fox News? Fake news. Mr. Trump’s misleading claims about Ford keeping jobs in America? Fake news. The entirety of hyperpartisan Facebook? Fake news. This wide formulation of “fake news” will be applied back to the traditional news media, which does not yet understand how threatened its ability is to declare things true, even when they are.
Sinds Gangnam Style weet de hele wereld dat popmuziek in Korea eerder als een ironische dan serieuze kunstvorm gezien wordt. We meldden het al eerder. Vandaag in dat kader een clip van gelegenheidsformatie Big Byung (Grote Fles). Gangsterrap over het wrede lot van de moderne kantoormens.
Maak kennis met The Leopards, een rockabilly band uit Finland. Het klinkt goed, de accordeon is een leuke aanvulling op bas en gitaar, maar scheuren over de boulevard van Helsinki blijft toch iets anders dan Santa Monica en Venice Beach.
Het gaat hier om elitaire types, die hebben niet de geschiedenis van de uitgeverij gemaakt. Als die uitgeverij echt een verzetsuitgeverij is, dan hoor ik juist daar. En daar horen Leon de Winter en Jessica Dürlacher niet bij. Want die staan juist achter de bezetting, die van Israël. Zij staan achter onderdrukking, achter misdaad tegen de menselijkheid. Dat is een belediging van een verzetsgeschiedenis van een uitgeverij.
Eerder dit jaar programmeerde ik Poldoore, die een nummer van O.V. Wright onder handen had genomen. Gewoon een vergeten soulzanger dacht ik toen. Linkje naar het origineel erbij en klaar.
Een vriend corrigeerde me. Niet zomaar een zanger. Volgens sommige kenners was hij beter dan Otis. Dat vergeten klopte wel. Mijn vriend had nog meebetaald aan O.V.’s grafsteen in Memphis, omdat de man berooid (want verslaafd) gestorven was. Vanavond alsnog een waardiger eerbetoon, in de vorm van ‘Motherless Child’, een lied voor wie door God en mens verlaten is.