Vandaag heeft Emile Roemer zich per brief officieel kandidaat gesteld voor het fractievoorzitterschap van de SP. Nadat Agnes Kant gisteren aftrad als fractievoorzitter en lijsttrekker, begon het speculeren wie haar zou moeten opvolgen. In eerste instantie werden veelvuldig de namen genoemd van Ewout Irrgang, Harry van Bommel en Ronald van Raak maar die lieten al weten Emile Roemer een uitstekende kandidaat te vinden.
De keuze voor de relatief onbekende Emile Roemer is minder opvallend dan het zich laat aanzien. Roemer zit pas vanaf november 2006 in de Tweede Kamer, en hij heeft de portefeuille verkeer en waterstaat. Daarvoor was hij wethouder in Boxmeer (in een coalitie met onder andere de VVD), en een tijdlang voorzitter van de SP in Noord-Brabant. Dat van Raak, van Bommel en Irrgang nu zo nadrukkelijk hebben laten merken dat zij in de relatief lichte Roemer een geschikte kandidaat zien om Kant te vervangen, is zo toevallig dat het wel lijkt alsof het van te voren is afgesproken.
Van dichtbij hebben de zwaargewichten in de partij de zeer bevlogen Agnes Kant zien struikelen over haar eigen ambitie de grote leider Jan Marijnissen op te volgen terwijl hij nog in de bankjes zit. Hoe kun je iemand doen vergeten, die gewoon nog niet uit de picture is?
Eergisteren bij de Wereld draait door kreeg hij nog van oud-sargasso blogger Felix Rottenberg te horen dat zijn partij zijn leiderschap miste. Natuurlijk sprak hij uit dat Agnes Kant de fractievoorzitter was, en natuurlijk steunde hij haar, maar het had allemaal veel weg van een judaskus. De vraag of hij nog vier jaar wil doorgaan in de kamer ontweek hij. Hij zei geen ja, hij zei geen nee.
Is het toevallig, dat wie voor de gemeenteraadsverkiezingen in mijn woonplaats het kieskompas invult, en op alle vragen ‘neutraal’ antwoordt, deze uitslag krijgt? Nee, natuurlijk is dat niet toevallig. Keuzes maken is moeilijk. De regeringspartijen vinden dat wie nooit keuzes maakt, ook geen foute keuzes kan maken. Maar ze snappen niet, dat niet kiezen óók een keuze is. Centrumpartijen zijn allemansvrienden.
Bos draait. In campagnetijd zijn er twee van hem: eentje is minister van financiën, en eentje is het gezicht van de PvdA. Hij is vanaf het moment dat hij – blind van ambitie? – in het kabinet is gaan zitten is hij voor dit soort dingen gewaarschuwd. Ik ben geen fan van Wouter Bos. Sinds ‘De Wouter Tapes’ vertegenwoordigt hij voor mij het lege, visieloze, en demagogische dat het gezag van de politiek ondermijnt. Hetzelfde kan gezegd worden van Jan-Peter Balkenende, die deze openlijke muiterij toestaat, en wiens opvatting van regeren is: stug blijven zitten, en alle moeilijke dingen uitstellen.
Het is gemakkelijk schieten op deze regering. Wie gisteren het debat volgde, had in bijzonder harde bewoordingen van Pechtold, Wilders, Verdonk, Kant en Rutte kunnen horen dat het beter is, als op dit ongelukkige huwelijk een scheiding volgt. Ja, dat dankt je de koekoek. De oppositie wil ook wel weer eens de regeringsbankjes in. Nieuwe verkiezingen lossen het ware probleem van onze democratie niet op: visieloze leiders die totaal geen idee hebben hoe zij deze maatschappij willen gaan inrichten en daarom een woordenmist optrekken, of honderd dagen met de burger gaan praten om de schijn op te houden dat de regering dienstbaar is.
Voor al uw commentaar op de afwijzing van de vervolgmissie in Afghanistan door PvdA-leider Bos (Service: NAVO-verzoek (pdf))
