Iedere kerkdienst gaat er stukken op vooruit met wat drum ’n bass. Tenslotte weten de fundi’s wel waar de swing vandaan komt.
Het beste van de jaren 80 op muziek in de stijl van de jaren 80 met een claymation van Lee Hardcastle (die eerder ook een Pingu-claymation van The Thing maakte, zie hieronder). Wat is er nog meer te willen?
..en deze video van The Dresden Dolls mogen jullie opdragen aan een politicus naar keuze.
Jan Böhmermann (wie?) maakt niet alleen foute grapjes over turkse dictators, maar heeft ook geen moeite om gangster rap te spoofen. Wat nog wat gedoe gaf omdat z’n clipje politiegeweld leek te verheerlijken. Maar wat is een satiricus nou zonder ophef?
Vandaag in de Closing Time even geen diepgaande bespiegelingen over drugs of whatever, maar een aardig stukje chilloutvideo. Aanzetten, kijken en 7 minuten wegdoezelen, voor de mensen voor wie de eindeloze serie ‘schönsten Bahnstrecken Deutschlands’ net iets te traag is.
LSD mag dan een van de minst gevaarlijke drugs zijn qua directe effecten, voor buitenstaanders is het ook een van de vervelendste drugs. Niet omdat LSD-gebruikers agressief worden of massaal in psychoses terechtkomen, maar omdat ze de onhebbelijke gewoonte hebben om door te blijven gaan hoe fantastisch LSD wel niet is en hoe interconnected de hele wereld is. De oplossing die LSD-gebruikers daarvoor hebben is eenvoudig: iedereen zou LSD moeten doen. Owkee.
Voor wie na de serie over drugs behoefte heeft aan even een momentje rust om bij te komen, heeft Dr. Gronk een goed recept: 1 uur ambient drone van Robert Henke. Die dat ‘schreef’ (of beter: genereerde) voor de installatie Tap Tim van Fredrik Wretman. Wie recenter werkrecenter werk van ‘m wil zien kan terecht in Venetie of in Lima.
Ja, wie kent dit niet?
‘No government’ van Nicolette (hier in de Geir Jensen/Biosphere versie) is het lijflied van de libertariers, en de songtekst geeft mooi het dubbelzinnige van libertarisme weer:
No government is a way of life
No government means to trust your friends
I know who I am and you know who you areIf everybody knew what they wanted
There’d be nothing, nothing left
People would do what they wanted
And there’d be no government
Een jaar of acht geleden verschenen er korte, goed geproduceerde, mysterieuze video’s op youtube. Zonder uitleg over hoe, wat, waarom. alsof ze rechtstreeks uit William Gibson’s Pattern Recognition waren gehaald. De video’s werden later langer, en gaven gaandeweg steeds meer weg van de artiest. Uiteindelijk bleek het om een virale promotiecampagne van de Zweedse Jonna Lee te gaan. In ieder geval leverde het voldoende materiaal op voor de liefhebbers van ‘beetje vreemd, wel lekker’ om de feestdagen mee door te komen.
Niet iedere videoclip lukt het om reviews te krijgen in de New York Times en sites als Vox. Tenslotte ligt de tijd dat videoclips iets nieuws waren al weer zo’n vijfendertig jaar achter ons. Maar Beyonce lukt het, door geraffineerd te spelen met haar eigen naamsbekendheid, de rol van kunst, macht en discussies over impliciet racisme.
Sommige dingen passen zo goed bij elkaar dat je je afvraagt waarom dat niet de standaard is. Zoals koffie en chocolade en appeltaart en kaneel standaard combinaties zijn. Dus waarom gebruikt Bollywood geen hardstyle voor hun massale dansscenes?